Τα – όχι και τόσο παλιά – χρόνια, τα μπλε, πράσινα και κόκκινα καφενεία ήταν κάτι πολύ συνηθισμένο, ιδιαίτερα στην ελληνική επαρχία, τις πόλεις και τα χωριά της. Οι ανοιχτές πληγές του εμφυλίου χώριζαν για πολύ καιρό συμπολίτες και συγχωριανούς που προτιμούσαν να βολεύονται στις διαιρέσεις του παρελθόντος από το να χαράζουν μαζί την κοινή τους πορεία προς το μέλλον. Χρειάστηκε αρκετός χρόνος και κυρίως ουσιαστικές προσπάθειες από εμπνευσμένους πολιτικούς για να ξεπεραστεί, σε σημαντικό βαθμό, η μάστιγα του διχασμού.
Θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι με τον ερχομό και της Αριστεράς στην εξουσία, εξαλείφτηκε πια και η τελευταία «διάκριση» που άφησε πίσω της η έκβαση του εμφυλίου και η ανελέητη συμπεριφορά των νικητών. Δυστυχώς έγινε το ακριβώς αντίθετο. Λες και η κατάκτηση της εξουσίας δεν ήταν, ουσιαστικά και συμβολικά, η επιτάφια πλάκα εκείνου του διχασμού, η Αριστερά βάλθηκε να αποδείξει ότι οι λογαριασμοί είναι ακόμα ανοιχτοί και ότι ήρθε επιτέλους η ώρα να «τους τελειώσουμε».
Το χειρότερο είναι ότι η συντηρητική παράταξη δείχνει έτοιμη να σηκώσει το γάντι σε πρώτη ευκαιρία. Με αποκορύφωμα την τελευταία απόφαση του αρχηγού της ΝΔ για πολιτικό εμπάργκο στην ΕΡΤ, κάτι που συνειρμικά φαίνεται και σαν απάντηση στο αντίστοιχο εμπάργκο του ΣΥΡΙΖΑ στον Σκάι. Το πρωτοφανές και προκλητικό σε θρασύτητα σχόλιο του δημοσιογράφου της δημόσιας τηλεόρασης δεν μπορεί να ρίχνει την αξιωματική αντιπολίτευση στην παγίδα του διχασμού, τη στιγμή μάλιστα που διακηρύσσει ότι «θέλει να γίνει κυβέρνηση όλων των Ελλήνων».
Αν τα μετεμφυλιακά καφενεία αντικατασταθούν από τα μεταπολιτευτικά κανάλια και τα άλλα ΜΜΕ, ο τόπος θα οδηγηθεί στην πιο κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση μέσα σε συνθήκες ακραίων πολωτικών μονολόγων και λαϊκίστικων κραυγών. Ίσως να νομίζουν κάποιοι ότι κάτι τέτοιο τους συμφέρει εκλογικά. Το σίγουρο είναι ότι δεν συμφέρει καθόλου τη χώρα, τη στιγμή ακριβώς που προσπαθεί να γράψει μια νέα, καλύτερη σελίδα στην ιστορία της.