Οι προσπάθειες για μια ομογενοποίησή της ξεκίνησαν ήδη από το 2012. Έκτοτε παρά τις επιμέρους προσθαφαιρέσεις τα πράγματα έμειναν ως έχουν κι ας δείχνουν προοδευμένα. Στο μεταξύ ο κοινωνικός ιστός όλο και αποσαθρώνεται και ο διπολισμός αντιστρέφεται δημοσκοπικά. Ετούτο το τελευταίο είναι σύνηθες και χρόνιο στις περισσότερες χώρες. Μόνο, που αυτός ο διπολισμός περιέχει έναν υπανάπτυκτο πολιτικά και πολιτισμικά ενιαίο , πια σχηματισμό ο οποίος κατατάσσει εαυτόν εκτός συστήματος , ωστόσο λειτουργώντας μέσα στον παγιωμένο αστισμό και όχι ανάμεσα στα χερουβείμ και τα σεραφείμ, δεν είναι παρά ένας ιδιότυπος συμπεριφορικά ακραίος πόλος. Η ιδεολογική ταυτότητα του επικίνδυνου αυτού νεφελώματος θυμίζει πιά, δια της γραφίδος της εφημερίδας του – της ΑΥΓΗΣ – πρώιμα πρελούδια φαιού ολοκληρωτισμού μαζί με τον σπιλωτικό συνοδό κιτρινισμό απέναντι σε υπολήψεις ακόμα και στελεχών του ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, όπως συνέβη με τον Παναγ. Κουρουμπλή. «Οι αλήθειες των άλλων», που έλεγε και ο σύγχρονος διάκονος του διαφωτισμού Νίκος Θέμελης, απλώς δεν υπάρχουν γιατί ζουν και βασιλεύουν διάφοροι μικρότεροι ή μεγαλύτεροι Μεγάλοι Αδελφοί.
Είναι αδήριτη η ανάγκη επαναπροσδιορισμού του γραμμικού διπολισμού, με δυνάμεις που απαρχής ανήκουν στο ευρύ πλαίσιο του Ευρωπαϊκού αστισμού. Δεχόμενοι αδρά και για την οικονομία της γραφής, πως ο πόλος του κεντροδεξιού μετριοπαθούς αστισμού , παρά τις απολιτίκ γκρίζες ζώνες που ενυπάρχουν εντός του, έχει μια καλή εδραίωση ο πυλώνας του Προοδευτικού Κέντρου, που πρακτικά είναι η μετριοπαθής λειτουργούσα συστημική Αριστερά, όχι μόνο πυλώνας δεν είναι αλλά ίσως ούτε κοντό υποστύλωμα, όπως διδάσκει η Στατική των μητρώων.
Ένας αργόσυρτος, μα πολύ – πολύ αργόσυρτος, αμανές υποτιθέμενης δημιουργικότητας έχει φέρει τις καταστάσεις πέριξ ενός σημείου, το οποίο άλλοτε προσπερνιέται κατά λίγα χιλιοστά κι άλλοτε αυτό το σημείο προηγείται των εξελίξεων. Κατά την άποψή μου, με την ανάγκη σωτήριας εθνικής πολιτικής, τις διακυβεύσεις γνωστές, τον ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να αποκαλύπτεται όλο και πιο πολύ και την συνεργασία στην Βουλή να είναι καλή είτε και πολύ καλή, το νέο Κέντρο δεν χρειάζονταν περισσότερο από δυο μήνες. Κι όμως, πιθανόν αργά ή γρηγορότερα να έχουμε εκλογές και το καλύτερο, που μπορεί να συμβεί είναι ένας εκλογικός συνασπισμός σαν την Ενωμένη Αριστερά του 1974.
Πότε ο Θεοδωράκης, που δεν παραδέχτηκε την εκλογική ήττα παρά τις έντιμες και καινοτόμες προτάσεις του, πότε η Φώφη Γεννηματά που τραμπαλίζεται μέσα σε ένα όχημα όπου ανισομερώς συνυπάρχουν η προφανής ιστορικότητα, η – κάποιες φορές – μεταρρυθμιστική ατολμία, η βροντερή πραγματικότητα, τα φλας ισχύος των όποιων λενινιστικών δομών και μηχανισμών απέμειναν, πάντοτε υπάρχει κάτι ,που να σκιάζει το μείζον και να φανερώνει την όχι και τόσο επαρκή χημεία των επικεφαλής.
Η εστία ωστόσο του προβλήματος ακούει στον ορισμό: κυβερνησιμότητα της επόμενης μέρας. Ορθώς κατά μιαν οπτική η κ. Γεννηματά διακηρύσσει τον διμέτωπο αν αυτό συντελεί στην διατήρηση των δυνάμεων της. Αν όμως η προεκλογική μέρα δεν είναι αλλιώτικη από την μετεκλογική, τότε υπάρχει αδιέξοδο. Να θυμίσουμε πως η αρχική συγκυβέρνηση του 2012 ήταν τρικομματική με προσπάθεια για οικουμενική την οποία απέρριψαν ο Τσίπρας και ο Καμμένος. Αντίθετα- και εδώ συμφωνώ – ο Σταύρος Θεοδωράκης αλλά και βαρύτατα ονόματα του κόμματος, που ηγείται η κ.Γεννηματά προτάσσουν την κυβερνησιμότητα φυσικά μέσα από μίνιμουμ συμφωνίες και εφαρμογές. Άλλωστε για 2- 3 χρόνια είναι συγγνωστά αυτά που πρέπει να γίνουν, μια ισχυρή δυναμική κυβερνησιμότητας χρειάζεται για την υλοποίηση αλλά και ίσως την αλλαγή του μείγματος φοροεξόντωση – επενδύσεις.
Η καχεκτική δημοκρατία δεν μπορεί να περιμένει το ενδιάμεσο στάδιο της οργάνωσης ενοποιητικής διαδικασίας του Κέντρου, έχοντας υπάρξει το προγραμματικό πεδίο – περίπου καθολικής σύμπνοιας – αλλά και η πρόωρη ανακοίνωση κάποιων υποψηφιοτήτων. Δεν υπάρχει έμβιο σώμα με κεφάλι και άκρα χωρίς κορμό. Ούτε είναι το ωφελιμότερο για την συνεργασία των αστικών δημιουργικών δυνάμεων, η μαζική προσωρινή μετακίνηση προς την μεριά του συντηρητικού αστισμού, ούτε είναι ίδιο το ενιαίο πολιτικό έκτρωμα ΣΥΡΙΖ ΑΝΕΛ με τον κεντροδεξιό αστικό πόλο, παρά τις περιπτωσιακές ασχήμιες της ΝΔ.
Η υπόθεση κούρασε, κι ακόμα κι αν ολοκληρωθεί το ανέραστο συνοικέσιο, η διαφορετική αντίληψη για την κυβερνησιμότητα πάλι θα λειτουργήσει ως εμβρυουλκός αρνητικών ανατροπών.
Όμως θα υπάρξουν κι αλλού πορτοκαλιές που έχουν πορτοκάλια, αν δεν προχωρήσει και συνεγείρει έστω λίγο η τρέχουσα ομογενοποιητική βαρυεστημένη προσπάθεια, η ανούσια αλλαγή της μπάλας ώστε να περνάει η ώρα. Εκτός αν…, οπότε θα χαρώ, που θα έχω διαψευσθεί.
Πάντως σε άλλα χρόνια ο Βενιζέλος, ο Καραμανλής, ο Παπανδρέου – χρονολογικά – μη πω και ο Παπάγος ανέτρεψαν το αργόσυρτο χορευτικό των πολιτικών τους χώρων σε μια μέρα και με ασφυκτικές πολιτικές πιέσεις.
Η Λιλή Ζωγράφου έγραψε για την αργοπορία της αγάπης κατά μια μέρα, η σημερινή εθνική κατάσταση με χαρακτηριστική την χωρική απίσχναση, δεν μπορεί να περιμένει ούτε λεπτό για την ανασύνταξη του αστικού διπολισμού και κατά συνέπεια του εθνικού, υπερβατικού Πολιτικού Κέντρου ως πυλώνα μεγάλης στατικής και δυναμικής φέρουσας ικανότητας.