Το ισλαμικό χαλιφάτο αποτελεί το μεγαλύτερο κίνδυνο της σύγχρονης ανθρωπότητας. Απειλεί το σύνολο των κανόνων που με μεγάλη δυσκολία καταφέραμε να τηρούμε -όχι πάντα με ευκολία. Μοιάζει με τον Αττίλα, τον Τζέγκις Χαν, που σάρωναν στο πέρασμά τους τον τότε γνωστό κόσμο αναζητώντας ζωτικό χώρο. Βασίζεται σε μία θρησκευτικού τύπου δοξασία ανωτερότητας. Περιφρονεί τη ζωή των υπόλοιπων. Όποιος δεν είναι μαζί τους είναι εχθρός και κατά πάσα πιθανότητα πρέπει να εκτελεστεί. Ο στόχος, όπως είναι εκφρασμένος, είναι να εδραιωθεί μέχρι τα σύνορα, γιατί όχι και μέσα στην Ευρώπη. Δηλαδή σε εμάς…
Ίσως γι’ αυτό σταμάτησε η αποσταθεροποίηση του καθεστώτος στη Συρία ή γίνεται προσπάθεια να ενισχυθεί το Ιράκ. Ίσως γι’ αυτό ανησυχούν (οι άλλοι, όχι εμείς, εμείς ασχολούμαστε με τους λεκτικούς διαξιφισμούς…) για την πολιτική κρίση της Τουρκίας. Ίσως γι’ αυτό μας αντιμετωπίζουν με συμπάθεια. Γιατί είμαστε το τελευταίο μαξιλάρι.
Μετά τον άγγλο τζιχαντιστή και τις διάφορες ανόητες Ευρωπαίες, που αναζητούσαν συγκινήσεις, εμφανίζεται στο σπίτι μας η αποτρόπαια μορφή του ολοκληρωτισμού με τη δολοφονία κάποιων, που απλά διαφωνούσαν με τις απόψεις των δολοφόνων τους. Μπορεί η σημερινή πολυμορφική κοινωνία να αντιδράσει; Μπορεί να αποδεχτεί και να σεβαστεί αυτούς που δεν τη σέβονται; Αυτονόητα τους αξίζει και πρέπει να τους επιβληθεί τιμωρία. Σε αυτούς και τους οπαδούς τους. Όχι στους άλλους που τυχαίνει να έχουν το ίδιο θρήσκευμα ή να πιστεύουν στον ίδιο Θεό.
Θα περίμενε κάποιος στην Ελλάδα, που συνήθιζε να βλέπει διαδηλώσεις συμπαράστασης για καθετί, να υπάρξει κάποιου είδους κινητοποίηση. Θα περίμενε ουσιαστικές κινητοποιήσεις. Έστω κάποιο είδος μνημόσυνου. Μία εκδήλωση αλληλεγγύης. Σε μία κοινωνία όπου η μόνη συλλογικότητά της είναι η προσδοκία να μοιραστούν τα λεφτά των άλλων αυτό μοιάζει ανέφικτο. Γι’ αυτό και δεν το περιμένω, ούτε καν σκέφτομαι να το προτείνω. Η πάνω-κάτω πλατεία που κινητοποιήθηκε, οι κάθε είδους αγανακτισμένοι απέχουν πολύ από τις συλλογικότητες. Υπό κάποιες συνθήκες μοιάζουν με το χαλιφάτο. Με κάποιο άλλο χαλιφάτο. Το χαλιφάτο των χαμένων δανεικών. Έτσι λοιπόν είμαι αλληλέγγυος -μόνος και έρημος, με τους δολοφονημένους. Πέθαναν για την ελευθερία.
Υπάρχει περίπτωση το θρυμματισμένο κομματικό μας σύστημα να σταθεί πάνω από τους λεκτικούς του διαξιφισμούς και να θέσει έστω και για μία ημέρα μία κοινή εκδήλωση κατά του κινδύνου; Να αναζητήσει ουσιαστικές πολιτικές για την αντιμετώπιση του εσωτερικού και εξωτερικού χαλιφάτου; Να προτείνει λύσεις; Φυσικά όχι. Θα συνεχίσει να ανταλλάσσει διαξιφισμούς. Παρακολουθεί την αναζήτηση συμμάχων κυβερνητικών σχημάτων, για να μοιραστούν τα λεφτά των άλλων.
Ελπίζω κάποτε να βάλουμε μυαλό. Φρούδα ελπίδα. Ανόητο πουλί… Η φωλιά σου καίγεται κι εσύ κελαηδάς…