Απίστευτα κι όμως αληθινά! Αιώνες μετά το τέλος των σταυροφοριών, ένας νέος παράλογος θρησκευτικός φανατισμός δείχνει το αιμοσταγές πρόσωπό του. Το μακελειό στο Παρίσι, με θύματα σκιτσογράφους και δημοσιογράφους τού περιοδικού Charlie Hebdo, καταδεικνύει τα αδιέξοδα της τρίτης μεγαλύτερης μονοθεϊστικής θρησκείας, στο πλαίσιο της οποίας και στο όνομα του Θεού, θρησκευόμενοι άνθρωποι προχωρούν σε τέτοιας μορφής βάρβαρες πράξεις, που έως τώρα δεν μπορούσαμε να διανοηθούμε! Να συνηθίσουμε; Να εξοικειωθούμε; Να προσπεράσουμε τον όλεθρο; Να συγχωρήσουμε; Να εκδικηθούμε; Να επαναλάβουμε πως το ζήτημα είναι ο πολιτισμός και να κρύψουμε τα πράγματα κάτω από το χαλί; Αρκεί μια τέτοια διαπίστωση ή να προσχωρήσουμε στην άποψη ότι μια τόσο ωμή αγριότητα αντιμετωπίζεται με έναν ολοκληρωτικό πόλεμο απέναντι σε όλες αυτές τις συμμορίες των Ταλιμπάν, των Τζιχαντιστών, των Αλ Κάϊντα, (και ο κατάλογος ποτέ δεν τελειώνει…); Να αναζητήσουμε τα αίτια στο πρόβλημα της παγκόσμιας οικονομικής και κοινωνικής ανισότητας Ανατολής και Δύσης, Βορά και Νότου; Να το σκεφτούμε από θέσεις Αριστερές, από θέσεις Δεξιές; Να βολευτούμε στο… επιχείρημα πως οι παράπλευρες απώλειες σε έναν πόλεμο είναι φυσιολογική ροή των πραγμάτων; Να θεωρήσουμε απλώς πως όλα αυτά είναι αποτέλεσμα εκρήξεων ενός θρησκευτικού πολέμου; Να σηκώσουμε τα χέρια ψηλά; Να λειτουργήσει η λογική; Να επικρατήσει η… συγχώρεση και να στρέψουμε και το άλλο μάγουλο;

Τι να κάνουμε; Όλα τα παραπάνω συνυπάρχουν στο πρόβλημα, αλλά όλοι βλέπουμε πως η ανθρωπότητα κατρακυλά προς τον όλεθρο και την καταστροφή. Πιστεύεται ότι είναι τυχαία η επιλογή τής εκτέλεσης ανθρώπων που χάριζαν γέλιο, άρα αισιοδοξία και προκαλούσαν στους αναγνώστες τους, με το λεπτό χιούμορ τής δουλειάς τους, σκέψεις που καταπολεμούσαν τον φανατισμό και τον φόβο; Και μην ξεχνάμε. Όλα αυτά σε μια ανεκτική και δημοκρατική χώρα (Γαλλία), όπου η ελευθερία τής έκφρασης και τα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν κατακτηθεί από πολύ παλιά.

Τι κάνουμε λοιπόν; Ό,τι και να σκεφτείς αναγνώστη μου δυστυχώς τη λύση, ως προς τους τρόπους άμυνας σε όλα αυτά τα δεινά, λυπάμαι, αλλά δεν βλέπω να την ανακαλύπτουμε με πυξίδα τον ουμανισμό ή με το… προσφιλές «ανατροπή του καπιταλισμού» που τόσο φοριέται και πάλι…

Περιττό να πω πως έχω φτάσει στο αδιέξοδο σημείο τής αδυναμίας ανεύρεσης λύσης στο πρόβλημα της παράλογης εξόντωσης ανθρώπου από άνθρωπο. Γενοκτονίες από δω κι από ‘κει. Αίμα, πολύ αίμα που κυλάει στα ποτάμια τής ασυνειδησίας και της εχθρότητας. Επιδεικτική τρομοκρατία με σημαία τον παραλογισμό, την μισαλλοδοξία και την αιμοδιψία. Απώλεια κάθε λογικού επιχειρήματος πάνω στο διεθνές δίκαιο, στα ατομικά δικαιώματα, στις συνθήκες του ΟΗΕ κλπ που πια, έχουν χάσει το έδαφος στο οποίο στηρίζονταν…

Θαρρείς και τώρα, στην αρχή του 21ου αιώνα, ένας άλλος κόσμος αγριότητας, ανευθυνότητας και αλητείας θα πρυτανεύει, ανατρέποντας κάθε παγκόσμια κατάκτηση σε όλα τα επίπεδα.

Είναι η εποχή τού παραλογισμού και της ήττας τής ανθρωπότητας απέναντι στο καλό και το προοδευτικό. Οι δυνάμεις τού σκότους τής Ανατολής (που εξετράφησαν και ενδυναμώθηκαν από τις μεγάλες χώρες τής Δύσης) βάλλουν κατά παντός «απίστου».

Πώς θα αντιμετωπιστεί πλέον αυτό το άγριο «παιχνίδι»;