Ο Μάρτιος ήταν ο μήνας της προσφυγιάς. Η Ευρώπη, ανέτοιμη, ύστερα από μήνες απραξίας, δημιούργησε ad hoc ένα σύστημα περιορισμού του κύματος από τη Συρία. Το σύστημα είναι ασταθές, στηρίζεται στην Τουρκία ως φραγμό και έχει την Ελλάδα ως ανάχωμα εφεδρικό, σε περίπτωση που αποτύχει το πλάνο Α. Παρά τις προειδοποιήσεις, δεν είχε προετοιμαστεί και όλα έγιναν την τελευταία στιγμή. Ωστόσο το ότι στηρίχτηκε στην κοινοτική μέθοδο για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα, δείχνει πως η Ενωση παραμένει ένα καταφύγιο. Σίγουρα πάντως η κρίση αντιμετωπίστηκε κρύβοντας κάτω από το χαλί το πρόβλημα.
Ο Απρίλιος ήταν ο μήνας ο σκληρός για την κρίση χρέους της ευρωζώνης και ειδικά για την Ελλάδα. Με παλινωδίες από ελληνική και ευρωπαϊκή πλευρά, με αποτελέσματα τραγικά όπως δείχνουν και τα πρόσφατα νούμερα της ΕΛΣΤΑT, όπου όλοι οι δείκτες είναι πτωτικοί εκτός από τις κρατικές δαπάνες, και με δάκρυα πολιτικών Μαγδαληνών, έκλεισε και αυτό το χαίνον ζήτημα, με την κοινοτική μέθοδο και με το πρόβλημα κάτω από το χαλί.
Ο Ιούνιος είναι ο μήνας ο σκληρός για τη Βρετανία. Το άφρον δημοψήφισμα του Κάμερον έχει διχάσει κοινωνία και πολιτική. Οι αριθμοί δείχνουν ότι τα δεινά θα αρχίσουν αν ανατείλει το Οχι. Οικονομία και βρετανική ισχύς θα περάσουν δέκα χρόνια για να συνέλθουν. Ωστόσο η περιπέτεια, στην οποία το πολιτικό σύστημα και ισχυρά δημοσιογραφικά συγκροτήματα οδήγησαν τη χώρα, έχει ρίζες βαθιές. Και δείχνει την παρακμή της ισχυρότερης αυτοκρατορίας της Ιστορίας.
Μετά το τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, η βρετανική πολιτική σκηνή πορεύεται με σπασμούς. Απώλεια αποικιών, απώλεια πρωτοκαθεδρίας στην επιστήμη. Απώλεια βιομηχανικής παραγωγής στη χώρα που «ανακάλυψε» τη βιομηχανία. Παράδοση της οικονομίας στη σκιώδη τραπεζική, βασική αιτία των σύγχρονων κρίσεων. Υποχώρηση του βιοτικού επιπέδου. Αποσχιστικές τάσεις. Αδυναμία της άρχουσας τάξης να κατανοήσει ότι αν δεν υπήρχε η ΕΕ θα έπρεπε να την εφεύρουν. Γιατί σε μια εικοσαετία η Ευρώπη θα αποτελεί μόλις το 3% του παγκόσμιου πληθυσμού, οπότε καμία ευρωπαϊκή χώρα μόνη της δεν θα είναι υπολογίσιμη δύναμη. Και, τέλος, το εμπόριο. Η οικονομική ισχύς της Βρετανίας βασιζόταν σε μεγάλο βαθμό στο εμπόριο. Εγκαταλείποντας τη μεγάλη εσωτερική αγορά, για μια δεκαετία θα προσπαθεί να αποκτήσει τα δικαιώματα που έχει σήμερα, υποχρεούμενη να διαπραγματεύεται σπυρί σπυρί τα προνόμια που απολαμβάνει ως μέλος.
Η Αγγλία έχει προσφέρει σημαντικά στην παγκόσμια Ιστορία. Φαίνεται όμως ότι η ενέργεια εξαντλήθηκε και το φωτεινό άστρο σβήνει. Ενα ηχηρό Οχι ή ένα αδύναμο Ναι θα επιταχύνει τον μετασχηματισμό σε λευκό νάνο. Κι αυτή είναι η κατάληξη όχι μόνο των αστέρων αλλά και των εθνών.