Η ανεξαρτητοποίηση των βουλευτών Αμυρά και Ψαριανού δεν ήταν παρά το χρονικό μιας προδιαγεγραμμένης από καιρό πορείας του Ποταμιού προς την κοινοβουλευτική – και όχι μόνο – εξαΰλωση. Δεν μπορεί να υπάρχει κανένας δημοκρατικός και προοδευτικός πολίτης που να χάρηκε με αυτή την εξέλιξη. Ιδιαίτερα βαθιά είναι ωστόσο η απογοήτευση των ανθρώπων που πίστεψαν στο Ποτάμι, των χιλιάδων εθελοντών που μπήκαν με ενθουσιασμό στην πολιτική για «να τα αλλάξουμε όλα χωρίς να γκρεμίσουμε τη χώρα», των δεκάδων διανοουμένων που πλαισίωσαν την επιτροπή διαλόγου και τους τομείς πολιτικής συμβάλλοντας με τις γνώσεις και την εμπειρία τους στη διαμόρφωση του μεταρρυθμιστικού του στίγματος.
Οι αφθονούντες στις περιπτώσεις αυτές μετά Χριστόν προφήτες δεν θα παραλείψουν ασφαλώς να μιλήσουν για δικαίωση των προβλέψεών τους τις οποίες «είχαν έγκαιρα επισημάνει». Λάθη βέβαια έγιναν πολλά και καθοριστικά που μέτρησαν στο τελικό αποτέλεσμα. Αψυχολόγητες, αντιφατικές και άκαιρες πολιτικές πρωτοβουλίες και κινήσεις σε συνδυασμό με προσωπικούς σχεδιασμούς θόλωσαν σταδιακά τα νερά και έκαναν το Ποτάμι ευάλωτο στην ακραία πόλωση του νέου δικομματικού σκηνικού.
Η διαγραφόμενη ήττα του μεταρρυθμιστικού εγχειρήματος του Ποταμιού είναι στην ουσία ήττα μιας ακόμα φιλόδοξης προσπάθειας εκσυγχρονισμού του πολιτικού συστήματος και αλλαγής των νοοτροπιών και αντιλήψεων που οδήγησαν τη χώρα στο γκρεμό. Από την άποψη αυτή είναι ήττα του μεταρρυθμιστικού χώρου συνολικά που εξακολουθεί να αναζητά την πολιτική του έκφραση.
Κρατάμε – όσοι πήραμε μέρος – την ομορφιά του ταξιδιού και τον σεβασμό στους πραγματικούς εθελοντές που πίστεψαν, υπηρέτησαν και συνεχίζουν να υπηρετούν έναν οραματικό στόχο.