Η συζήτηση μοιάζει λίγο παρανοϊκή όταν επιχειρείται να εξηγηθεί το αποτέλεσμα των εκλογών της Κυριακής με βάση το ποσοστό που «κράτησε» ο Τσίπρας, λες κι αυτό ήταν το ζητούμενο των εκλογών κι όχι ποιος θα είναι κυβέρνηση! Η όλη συζήτηση μάλιστα γίνεται ακόμη πιο παρανοϊκή όταν αμφισβητείται ακόμη και το αν …υπήρξε καν ήττα, γιατί κι αυτό το διάβασα σε ανάρτηση στο περιβόλι του fb, σοβαρού υποτίθεται συζητητή, που επικαλείτο το «επιχείρημα» ότι, απλώς (!) ο Συριζα έχασε μόνο 3,5 ή 4 μονάδες από τα ποσοστά που είχε το 2015!
Η αλήθεια είναι ότι με τους αριθμούς μπορεί κανείς να δείξει ή και να αποδείξει ό,τι θέλει, ιδιαίτερα όταν τα κοιτάζει από μια μόνο πλευρά. Όταν, επί παραδείγματι, αποφεύγει να πει ή και να δει τι κέρδισε ο άλλος!
Και το θέμα στη συγκεκριμένη περίπτωση εδώ βρίσκεται: όχι στη διαφορά, μικρή ή μεγάλη με την οποία ΕΧΑΣΕ ο Τσίπρας, αλλά στο τι ακριβώς ΚΕΡΔΙΣΕ ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Αρχίζοντας, λοιπόν, από τα αυτονόητα, ο Μητσοτάκης κέρδισε τις εκλογές και ήδη, λίγες ώρες μετά την εκλογή του ορκίστηκε πρωθυπουργός. Και για όποιον αμφιβάλει
υπάρχει και φωτογραφία στην οποία φαίνεται καθαρά ο νικητής Μητσοτάκης να αποχαιρετά τον ηττημένο Τσίπρα που αποχωρεί από το Μέγαρο Μαξίμου όπου είχε και την έδρα της κυβέρνησης του. Ουδεμία αμφιβολία, επομένως, ως προς το ποιος κέρδισε και ποιος έχασε….
Αλλά ο Μητσοτάκης δεν κέρδισε απλώς τις εκλογές, που ήταν και το πρώτο ζητούμενο. Κέρδισε εξασφαλίζοντας και μια κοινοβουλευτική αυτοδυναμία που του επιτρέπει να προχωρήσει στην υλοποίηση του προγράμματος του, που ήταν και το δεύτερο κρίσιμο ζητούμενο αυτών των εκλογών.
Ωστόσο, στη νίκη του Κυριάκου Μητσοτάκη πρέπει να προστεθούν και κάποια άλλα «ζητούμενα» που της προσδίδουν το χαρακτήρα «στρατηγικής σημασίας νίκη».
* Όπως, ότι αυτός πλέον έχει τον πρώτο λόγο στην επικείμενη συνταγματική αναθεώρηση, καθώς μπορεί άνετα με την πλειοψηφία που διαθέτει να προχωρήσει στην αναθεώρηση των διατάξεων του Συντάγματος που από την προηγούμενη Βουλή έρχονται προς αναθεώρηση με πλειοψηφία 180 και άνω βουλευτών και να προσδώσει σ’ αυτές το περιεχόμενο που θέλει.
Στο θέμα μάλιστα της αναθεώρησης ο πρωθυπουργός διαθέτει και την ήδη εκφρασμένη βούληση της προέδρου του Κινήματος Αλλαγής, Φώφης Γεννηματά, να συμβάλει στα σημεία εκείνα που φυσικά συμφωνεί, γεγονός που σημαίνει ότι με 180 πλέον ψήφους, εφ’ όσον τελικά υπάρξει συμφωνία, μπορούν να αναθεωρηθούν ακόμη και άρθρα που από την προηγούμενη Βουλή παραπέμπονται με λιγότερες από 180 ψήφους.
(Και παρεμπιπτόντως, αυτό παρέχει στο Κίνημα Αλλαγής την ευκαιρία να δείξει τις διαφορές που πράγματι έχει από τον Σύριζα, όπως και να αποδείξει η κ. Γεννηματά ότι εννοούσε αυτά που έλεγε προεκλογικά…)
Με δεδομένα τα πιο πάνω, ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει λυμένα τα χέρια του να αντιμετωπίσει με τον ασφαλέστερο τρόπο και χωρίς καμία πίεση χρόνου δύο θέματα που πριν θεωρούντο κρίσιμα για την πορεία της κυβέρνησης του, ακόμη και για την μακροημέρευση της:
* Πρώτο, την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, θέμα στο οποίο έχει πλέον τη δυνατότητα, ακόμη και με την πλειοψηφία που ήδη διαθέτει, να την αποσυνδέσει από τη διάλυση της Βουλής και να την διασφαλίσει μειώνοντας τις ψήφους που απαιτούνται σε κάθε γύρο για την εκλογή.
* Και δεύτερο, ακόμη πιο σημαντικό, τον εκλογικό νόμο, που ως και την παραμονή των εκλογών αποτελούσε το μέγα πρόβλημα για τις μετεκλογικές εξελίξεις, σε περίπτωση που η κυβέρνηση δεν διάθετε αυτοδυναμία, καθώς ο νόμος με τον οποίο θα διεξαχθούν οι επόμενες εκλογές, όποτε κι αν γίνουν, προβλέπει την απλή αναλογική!
Και αυτό το πρόβλημα, όμως, μπορεί να βρει τη λύση του μέσω της αναθεώρησης του Συντάγματος, καθώς μεταξύ των προς αναθεώρηση άρθρων είναι και το άρθρο 54, το οποίο καθορίζει τον τρόπο με τον οποίο τίθεται σε ισχύ ο εκάστοτε εκλογικός νόμος – μιας και το Σύνταγμα δεν προβλέπει μόνιμο εκλογικό σύστημα.
Σύμφωνα με το ισχύον άρθρο 54, παρ.1 «Το εκλογικό σύστημα και οι εκλογικές περιφέρειες ορίζονται με νόμο που ισχύει από τις μεθεπόμενες εκλογές, εκτός και αν προβλέπεται η ισχύς του άμεσα από τις επόμενες εκλογές με ρητή διάταξη που ψηφίζεται με την πλειοψηφία των δύο τρίτων του όλου αριθμού των βουλευτών».
Για την αναθεώρηση του άρθρου αυτού χρειάζονται 180 ψήφοι κι επομένως αν υπάρξει συμφωνία με το Κίνημα Αλλαγής μπορεί να προχωρήσει η αναθεώρηση ως προς την πλειοψηφία που θα απαιτείται προκειμένου ένας εκλογικός νόμος να έχει ισχύ από τις επόμενες και όχι τις μεθεπόμενες εκλογές, κι επομένως στη συνέχεια, πάντα σε συνεργασία με το Κίνημα Αλλαγής να αλλάξει και ο ισχύον νόμος – υπάρχουν μάλιστα προτάσεις στις οποίες συμπίπτουν Ν. Δ. και Κιν. Αλ. – και να ισχύει από τις επόμενες εκλογές πλέον, όποτε κι αν γίνουν αυτές, στο τέλος της τετραετίας!
Αλλά δεν είναι μόνο αυτά τα κέρδη που μετράει ο Κυριάκος Μητσοτάκης, από το βράδυ της Κυριακής, καθώς:
* Διαθέτει μια ισχυρή Κοινοβουλευτική Ομάδα, η οποία σε πολύ μεγάλο βαθμό έχει τη δική του σφραγίδα κι επιπλέον είναι υπερδιπλάσια και πλήρως ανανεωμένη σε σχέση με αυτή που βρήκε όταν αναδείχτηκε στην ηγεσία του κόμματος…
* Είναι κυρίαρχος στο κόμμα του, καθώς το επανέφερε αυτοδύναμο στην κυβέρνηση, αυξάνοντας κατά 6,5 μονάδες τα ποσοστά του κόμματός του, προσεγγίζοντας και το «ψυχολογικό όριο» του 40% (39,85%) από το 33,49% που είχε η ΝΔ υπό τον Κώστα Καραμανλή τον Οκτώβριο του 2009, όταν έχασε τις εκλογές από το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου (43,94%)…
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης αναδείχτηκε και από τις κάλπες της Κυριακής – είχε ήδη προηγηθεί η επικράτησή του στις Ευρωεκλογές και τις Περιφερειακές εκλογές της 26ης Μαίου – ως ο αδιαμφισβήτητος κυρίαρχος της νέας πολιτικής περιόδου που ξεκίνησε με τις εκλογές της Κυριακής 7 Ιουλίου.
Ο καθηγητής Γιάννης Βούλγαρης θεωρεί ότι αυτές, «έκλεισαν τον δραματικό κύκλο της χρεοκοπίας», χαρακτηρίζει το αποτέλεσμα, «ψήφο πολιτικής αλλαγής και αποδοκιμασία της διακυβέρνησης Σύριζα» και τονίζει:
* «Με αναφορά τον νέο πρωθυπουργό έχει σχηματιστεί ένα ισχυρό κοινωνικό μπλοκ εθνικής ανασυγκρότησης που δίνει συνοχή και κατεύθυνση στο πλειοψηφικό λαϊκό αίσθημα» (Τα Νέα, Δευτέρα 8 Ιουλίου).
Αυτά ακριβώς τα στοιχεία είναι που συνιστούν αυτό που λέμε «στρατηγικής σημασίας νίκη», τη στιγμή που ο αντίπαλος, ο προσωπικός Σύριζα του Τσίπρα, όπως έχει πλέον εξελιχθεί , καλείται να αντιμετωπίσει τα εσωτερικά του προβλήματα, με κύριο, «το πρόβλημα ταυτότητας που τον κατατρύχει», όπως επισημαίνει ο καθηγητής Γιάννης Βούλγαρης.
Καλείται δηλαδή, να αποφασίσει τελικά τι ακριβώς είναι, ή μάλλον, τι θέλει να είναι, καθώς έχει περάσει διάφορα στάδια «μετεξέλιξης», από «Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου», σε «Συνασπισμό της Ριζοσπαστικής Αριστεράς», γεμίζοντας τις γραμμές του με διάφορους σκόρπιους ψεκασμένους δεξιούς, περιφερόμενους πρώην πασόκους και επαγγελματίες «στελέχη της κεντροαριστεράς» και τώρα φέρεται έτοιμος (;), σύμφωνα με το αρχηγό του το βράδυ της καθοριστικής τρίτης εκλογικής ήττας του, να εγκαταλείψει το αριστερό «πρόσημο» και να γίνει κάποια χύμα «Προοδευτική Παράταξη», διεκδικώντας έτσι, την ώρα που η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη θα δίνει τη μάχη της ανασυγκρότησης της χώρας, να κερδίσει τη «μάχη της αντιπολίτευσης» από το Κιν.Αλ. προβάλλοντας ως το «νέο ΠΑΣΟΚ»!
Μπορείς να το πεις κι αυτό, μια κάποια νίκη, αν είσαι τόσο απελπισμένος…