Τη στιγμή της κορύφωσης της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης -και ενώ για λόγους ακατανόητους προστίθεται και μια ανεξέλεγκτη πολιτική- τα σημάδια ωριμότητας από την κοινωνία κάνουν την εμφάνισή τους. Το πιο χαρακτηριστικό με πρακτική και συμβολική σημασία είναι η αθρόα συμμετοχή των πανεπιστημιακών με ποσοστά από 75% έως 95% στις εκλογές για τα συμβούλια των ΑΕΙ.
Πρακτική γιατί δίνεται ένα σήμα ομαλότητας, άρα λειτουργίας, των πανεπιστημίων. Και συμβολική γιατί αποτελεί ήττα -καλύτερα συντριβή- των δυνάμεων του αναχρονισμού που για τρία χρόνια με παντιέρα το «ανεφάρμοστο» του νόμου Διαμαντοπούλου και χρησιμοποιώντας πρακτικές βίας και ανομίας κράτησαν σε ομηρεία το πανεπιστήμιο. Πρακτικές που όταν τις χρησιμοποιεί η Χρυσή Αυγή είναι καταδικαστέες, οι ίδιοι όμως μπορούν επαναστατικώ δικαίω να κτίζουν καθηγητές, να μπουκάρουν και να διαλύουν εκλογικές διαδικασίες, να αρνούνται την εφαρμογή του νόμου. Ηττήθηκαν λοιπόν κι αυτό είναι ένα αισιόδοξο και ελπιδοφόρο μήνυμα. Ομως υπάρχουν ερωτηματικά που πρέπει να απαντήσουμε ή τουλάχιστον να θέσουμε. Γιατί χρειάστηκε το by pass της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας για να εκφραστεί η πλειοψηφία;
Γιατί άφησαν ελάχιστους να παλεύουν και να προπηλακίζονται και έπρεπε να ενεργοποιηθεί η εξ αποστάσεως ψηφοφορία για να εκφραστούν; Και αν αύριο συνεχιστούν πρακτικές παράλυσης του πανεπιστημίου, ποιος θα τους εμποδίσει; Η δημοκρατία δεν επιβάλλεται μόνο με ψήφο, θέλει και κορμιά να την περιφρουρούν καθημερινά. Και αν στα πανεπιστήμια το πολιτιστικό και μορφωτικό επίπεδο διαμορφώνει συνειδήσεις σχετικά ανθεκτικές -που όμως έπρεπε να εκφραστούν ηλεκτρονικά ύστερα από τρία χρόνια- σε άλλες κοινωνικές ομάδες τα πράγματα μπορεί να εξελιχθούν διαφορετικά.
Και εκεί δεν θα κυριαρχήσει η αριστερίστικη μπουρδολογία με την ευγενή χορηγία του ΣΥΡΙΖΑ και της συντεχνιακής μειοψηφίας, που για ιδιοτελείς λόγους συμπλήρωσε το παζλ. Εκεί θα δράσει η ακροδεξιά με τον ωμό τρόπο που ξέρει. Για τις προφανείς ευθύνες του πολιτικού συστήματος, για την έλλειψη θάρρους και σχεδίου θα μιλήσουμε άλλη φορά. Τώρα ας κρατήσουμε το θετικό μήνυμα. Και ας χαιρετίσουμε αυτούς τους λίγους ανθεκτικούς που corpore (με τα κορμιά τους) αντιτάχθηκαν στη βία. Χωρίς αυτούς ούτε οι πολλοί θα εκφράζονταν. Εστω και ηλεκτρονικά.