Τον καιρό του Ψυχρού πολέμου και της ειρηνικής συνύπαρξης οι όροι ήταν σαφείς. Στο Βιετνάμ για παράδειγμα η ηθική διάσταση του αγώνα των Βιετκόνγκ επέτρεπε σε δυνάμεις που γεωπολιτικά δεν ήσαν στο πλευρό της Σοβιετικής Ενωσης ή της Κίνας να συμπαρατάσσονται με τον Χο Τσι Μινχ και να διαμορφώνουν ένα πανίσχυρο κίνημα αλληλεγγύης, που δεν μπορούσαν να το αγνοήσουν οι ΗΠΑ.
Στον αντίποδα, στον σύγχρονο κόσμο, είναι εκκωφαντική η σιωπή όχι μόνο κυβερνήσεων αλλά και κινημάτων απέναντι σε συγκρούσεις που κατακερματίζουν και οδηγούν σε απόλυτο αδιέξοδο ολόκληρες περιοχές του πλανήτη. Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση είναι η Μέση Ανατολή και ο αραβικός κόσμος. Και η πρόσφατη επέλαση των τζιχαντιστών του λεγόμενου Ισλαμικού Κράτους στο Ιράκ και στο Λεβάντε αποτελεί την απόλυτη επιβεβαίωση των ασφυκτικών ηθικών αδιεξόδων που προκαλούν γεωπολιτικά αδιέξοδα με κυριολεκτικά απρόβλεπτες συνέπειες. Ολόκληρο το σύστημα στη Μέση Ανατολή μαζί και σύνορα που βάστηξαν έναν αιώνα από το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου βρίσκονται υπό κατάρρευση. Και όταν κυβερνήσεις αδυνατούν να επιλέξουν ανάμεσα στη σαρία και στους τοπικούς κοσμικούς δικτάτορες είναι υπερβολή να απαιτείται από τον απλό πολίτη να πάρει θέση και να ενεργοποιηθεί. Εύγλωττη, λοιπόν, η σιωπή της συνήθως λαλίστατης αντιιμπεριαλιστικής Αριστεράς απέναντι στο δισεπίλυτο πρόβλημα.
Σε αυτές τις συνθήκες έχει σημασία να εντοπίσουμε ψύχραιμες συμπεριφορές, που τουλάχιστον δεν επιδεινώνουν την κατάσταση. Επιδείνωση στην οποία με μαθηματική ακρίβεια οδήγησε η πολιτική της διοίκησης Μπους, με την προσχηματική χρησιμοποίηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τα ψεύδη ως προς την ύπαρξη πυρηνικών όπλων από τον Σαντάμ και τη θεωρία της επιβολής της δημοκρατίας σε περιοχές όπου το είδος είναι άγνωστο. Ολα αυτά έφεραν τους ισλαμιστές στα περίχωρα της Βαγδάτης. Αντιθέτως, ο Ομπάμα, τόσο στην κρίση της Συρίας όσο και στις σχέσεις με το Ιράν, διέγνωσε τη συνθετότητα του προβλήματος και απέρριψε τις «εύκολες», πολεμοχαρείς λύσεις.
Αρνήθηκε να εξοπλίσει τους ισλαμιστές που κυριαρχούσαν στους Σύρους αντικαθεστωτικούς. Αναζητώντας συμβιβαστική λύση με τους Ιρανούς, βλέπει τους τελευταίους να βρίσκονται αντικειμενικά στο πλευρό του στην κρίση του Ιράκ. Αν τα πράγματα επιδεινωθούν, ίσως η διεθνής κοινότητα να μην αποφύγει μια μορφή επέμβασης. Ομως όλοι αισθανόμαστε ασφαλέστεροι, γνωρίζοντας ότι στο τιμόνι της πιο ισχυρής χώρας βρίσκεται άνθρωπος που έχει – τουλάχιστον- συνειδητοποιήσει ότι δεν υπάρχουν εύκολες ή μαγικές λύσεις.