Η δημόσια συζήτηση είναι εγκλωβισμένη στο αίτημα της κοινωνίας μας για νέα πρόσωπα. Θεωρείται σχεδόν κοινός τόπος ότι τα παλιά κόμματα κατέρρευσαν, οι εκπρόσωποί τους είναι αναξιόπιστοι και όλοι είναι έτοιμοι να ανεβάσουν στην εξουσία τον άλλο, τον διαφορετικό, τον καινοτόμο. Υποθέτω ότι με το «νέο πρόσωπο» υπονοούν και νέες ιδέες, νέες απόψεις για όλα τα θέματα που ταλανίζουν τη δημόσια ζωή.
Φοβάμαι ότι οι μετρήσεις δεν δείχνουν κάτι τέτοιο. Το 80% των ψηφοφόρων επιλέγει τα υπάρχοντα κόμματα και τις παλιές, αποτυχημένες απόψεις τους. Απλά απέσυραν την υποστήριξή τους από το ΠΑΣΟΚ, που δεν μπορεί πλέον να τους δώσει τίποτα και την μετέφεραν στο ΣΥΡΙΖΑ που υπόσχεται τα πάντα. Κατά τα άλλα 20% περίπου συνεχίζει να υποστηρίζει την παρωχημένη ΝΔ, 7% το απολιθωμένο ΚΚΕ, 3,5% τη μουγγή ΔΗΜΑΡ και 7% το φασιστικό μόρφωμα που κατάφερε να ξεθάψει την ιδεολογία του ναζισμού μετά από 70 χρόνια και να τους την πουλήσει για φρέσκια. Σε μια χώρα που πολλοί γράφουν και όλοι πολιτικολογούν, η Αριστερά δεν έχει να προτείνει τίποτα καινούργιο, πέρα από κάτι επικολυρικά και έωλα φληναφήματα σοσιαλιστικού ρεαλισμού. Ο νεότατος υποψήφιος δήμαρχος του ΣΥΡΙΖΑ κατεβαίνει με το σύνθημα που λέει «ψηφίστε με γιατί αν χάσω θα κερδίσουν τα μνημόνια και ο φασισμός». Οι ρέκτες της ανανέωσης μπορούν να αναζητηθούν μόνο στο 20% της αδιευκρίνιστης ψήφου και αυτό με την προϋπόθεση ότι όλοι αυτοί περιμένουν να ξεπηδήσει από κάπου κάτι τελείως διαφορετικό. Αλλά προς ποια κατεύθυνση; Αυτή των μεταρρυθμίσεων ή αυτή της αναπαλαίωσης;
Το δήθεν αίτημα της ανανέωσης των πάντων είναι απλά ένας «εκβιασμός» μεγάλου μέρους της κοινωνίας προς το πολιτικό σύστημα. Του ζητά να βρει λύσεις στο πρόβλημα της οικονομικής ύφεσης, να βρει το χρήμα που λείπει και να αποκαταστήσει την «ευημερία» που ήξερε. Τα παλιά πολιτικά κόμματα ξέρουν και διαβάζουν τις διαθέσεις των πολιτών. Και από τις αντιδράσεις τους προκύπτει ότι οι παλιές συνταγές έχουν ακόμα πέραση.
Στη λογική αυτή, Σαμαράς και Βενιζέλος έπραξαν «σοφά» μετατρέποντας αιφνιδιαστικά τη λίστα σε σταυρό. Δίνουν στο λαό τους αυτό που θέλει. Έμπειρες τηλεπερσόνες, τους λεγόμενους και αναγνωρίσιμους με το ξύλινο λόγο της υπόσχεσης στα χείλη και τη χειραψία ως ύψιστη πολιτική πράξη. Αν κοιτάξουμε δε και τα πρώτα ονόματα που παίζουν στις αυτοδιοικητικές εκλογές η μπόχα της μούχλας σου κόβει την ανάσα. Δεν υπάρχουν άλλοι; Μπορεί, αλλά σίγουρα δεν έψαξαν. Ξέρουν ότι λαός θα αρκεστεί σε αυτούς με μόνο δεδομένο ότι ίσως του «δώκουν κάτι τις». Γιατί όταν η μάζα ζητάει νέους δεν εννοεί εκσυγχρονιστές, μεταρρυθμιστές και ορθολογιστές, αλλά τσαμπουκάδες και επιτήδειους που θα ακυρώσουν τα μνημόνια, θα κουρέψουν μονομερώς το χρέος και εν ανάγκη θα μας βγάλουν από την Ευρωζώνη, στο στυλ τσαντίστηκε ο καλόγερος και έκοψε τα καλαμπαλίκια του.
Όσοι υποστήριζαν ότι το ΠΑΣΟΚ θα θελήσει να χρησιμοποιήσει τους (58) ως προβιά για να κρύψεις τις πομπές του βλέπουν πλέον ότι μόνο κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Αντιθέτως πασχίζει να τους μειώσει την όποια ακτινοβολία με κάθε τρόπο προβάλλοντας τα δικά του σύμβολα, τα δικά του φθαρμένα πρόσωπα. Αυτοκτονεί; Κάθε άλλο. Ξέρει που απευθύνεται, μετράει καλύτερα από τον καθένα την υποκρισία της ελληνικής κοινωνίας και ποντάρει στη συσπείρωση γύρω από «ένδοξα» ονόματα και ξύλινο λόγο. Γιατί δεν μπορεί να αντιπαλέψει τον ΣΥΡΙΖΑ με διανοούμενους και ορθολογιστές, αλλά με σάρκες εκ της σαρκός αυτής της κοινωνίας. Με λαϊκιστές καλύτερους από αυτούς του αντιπάλου. Αν δεν τόχετε καταλάβει η μάχη θα δοθεί μεταξύ πασόκων ή δεξιών ανεξάρτητα από το κόμμα που ανήκουν. Και η επιλογή Καρυπίδη στο ίδιο πνεύμα ήταν. Ένα μίγμα δεξιόστροφου και αριστερόστροφου λαϊκισμού είναι αυτό το νέο που αναζητά ο τόπος. Όποιος του το δώσει σε καλύτερη συσκευασία πήρε και την παρτίδα.
Είναι λοιπόν το Colpo 58 μια ανυποψίαστη βόλτα στ αστέρια; Κάθε άλλο. Είναι η πραγματική ανάγκη να ακουστεί ο διαφορετικός λόγος. Είναι αυτό που περιμένει ένα μικρότερο αλλά ικανό ακροατήριο, ως μάννα εξ ουρανού. Μια μειοψηφία που θέλει να έχει λόγο για την τύχη αυτής της χώρας. Το θέμα είναι να παραμείνουν οι ιδέες της ζωντανές να οργανωθούν, να προχωρήσουν, ανεξάρτητα από συμμαχίες που επιτυγχάνονται ή όχι. Οι εξελίξεις αλλάζουν καθημερινά το τοπίο και όλα είναι πιθανά. Αρκεί να είμαστε πάντα εκεί όπου συμβαίνει. Και θα είμαστε. Νάστε σίγουροι.