Αναμενόμενα, ήταν αναμενόμενα τα πιο πολλά απ’ όσα συνέβησαν και αφορούν στη ΔΗΜΑΡ και τη συμμετοχή της στην τρικομματική. Κι αν δεν υπήρχε εν μέρει το φρικτό άλλοθι της θεσμικής αφροντισιάς Σαμαρά, για την ανασύσταση της Δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης, και βλέπαμε σε αργή κίνηση τη θέση του κόμματος στη συνολική δραστηριότητα της κυβέρνησης, θα φαινόταν ολοκάθαρα η εκούσια, έωλη και ασταθής εξ αρχής, εμπλοκή της, που υπερέβαινε το «κατά περίπτωση».

Κάποιοι από εμάς, κι ας την είχαμε ψηφίσει με επιφύλαξη, τα βλέπαμε και τα γράφαμε εδώ, ενώ πολλοί περισσότεροι κουβέντιαζαν φωναχτά τις ανησυχίες τους για τους ακροβατισμούς και τις παλινωδίες δια μέσου των νομικισμών, της αυτοαποκαλούμενης Αριστεράς της ευθύνης (;). Η δανειοδότηση πιθανώς θα εδιακόπτετο για τη μορφή σύμβασης των προσωρινά νεοπροσλαμβανομένων απολυθέντων, αν και ο Ευ. Βενιζέλος εσύρετο από τις αστοχασιές Κουβέλη και η όποια λειψή προσπάθεια, μετά από τρία αιματηρά χρόνια, θα έμενε μετέωρη.

Μια ξερή και εμπεριστατωμένη ανάλυση, δείχνει πως άλλοι έπαιξαν τη χώρα στα ζάρια, ο μεγαλύτερος και ο μικρότερος, κι άλλος ωφελείται, ο μεσαίος. Η παρτίδα μπορεί να σώθηκε, αλλά τα κοινωνικά και πολιτικά προαπαιτούμενα της ανασύνθεσης των πολιτικών δυνάμεων, είναι επιτακτικότερα παρόντα.

Η απώλεια της ΔΗΜΑΡ και η αδυναμία της να καταστεί εμβρυουλκός εξελίξεων στο χώρο του ριζοσπαστικού κέντρου, καθώς και η στελεχιακή μοναξιά του ορθά πολιτευόμενου – πάντως – Ευ. Βενιζέλου, επιβάλλουν την ουσιαστική έναρξη των διαδικασιών για την ίδρυση της παράταξης των μεταρρυθμιστών, πριν ο καιρός να περάσει, με όλους και όσους το θέλουν. Και μιας και αναμένεται νέα κυβέρνηση, καλό είναι να δούμε και κάποιους Γιαννίτσηδες σ’ αυτήν και όχι μόνον κομματικά στελέχη. Οι εγωιστικοί δεξιοί τσαμπουκάδες από τη μία, και οι πανταχού παρούσες πληθωρικότητες από την άλλη, είθε να μην αποτελέσουν εμπόδιο. Όσο για τη ΔΗΜΑΡ αυτών των ωρών, μου έφερε στο νου το στίχο του Ν. Γκάτσου, από την «Αμοργό», που έβαλα στον τίτλο του σημειώματος.