Αυτό το τηλεοπτικό …θέαμα για την ανακατάληψη τής Μοσούλης ή των αιματηρών συγκρούσεων στο Χαλέπι, με τις καταστροφές και τον αφανισμό παντός έμψυχου στοιχείου και άψυχου υλικού, αυτές οι αμείλικτες εικόνες που ντροπιάζουν τον παγκόσμιο πολιτισμό κατά τις πρώτες δεκαετίες τού 21ου αιώνα, δίχως αμφιβολία, είναι ι σ τ ο ρ ι κ έ ς ! Θα προσθέσουν στα μελλοντικά βιβλία και άλλες πολλές αιματοβαμμένες σελίδες που θα υπογραμμίζουν την ανθρώπινη τραγωδία ως αποτέλεσμα και μέσο, για τον έλεγχο γεωγραφικών περιοχών, θρησκευτικών κοινοτήτων, και βεβαίως οικονομικών πηγών…
Έχει γίνει κοινή συνείδηση πως υπάρχουν τρεις κεντρικοί πόλοι αυτής τής νέας γενοκτονίας που λαμβάνει χώρα στην γεωγραφική περιοχή τής Μέσης Ανατολής: α) Οι άμεσα δύστυχοι πληθυσμοί με τα γυναικόπαιδα, τους ηλικιωμένους και τους αιχμάλωτους, οι λεγόμενοι «άμαχος πληθυσμός» ή «ανθρώπινη ασπίδα», που θυσιάζεται από τα σατανικά σχέδια στρατηγικής, β) οι εμπλεκόμενοι αντίπαλοι στρατοί που αδιαφορούν για το ανθρώπινο κόστος και γ) «οι άλλοι» που δημιουργούν αυτό το χάος, εξαγοράζουν δυνάμεις και εισπράττουν από αυτό το παράλογο μακελειό χρήμα, πολύ χρήμα! Αμέτρητο χρήμα…
Α! υπάρχει και ένας τέταρτος πόλος: Εμείς! Η διεθνής κοινότητα, που είμαστε θεατές και βλέπουμε αυτή την καταστροφή και την αιματοχυσία από τις οθόνες μας, σαν να βλέπουμε ταινία τού Ταραντίνο με πολύ αίμα, απίστευτες καταστροφές, πολλή βία… Αυτές οι μαύρες σελίδες, που θα προστεθούν, δεν θα μείνουν τελικά ασχολίαστες από τον ανθρώπινο παράγοντα. Όσοι θα επιζήσουν και θα βιώσουν το αποτέλεσμα της ανθρώπινης εξολόθρευσης, θα εξιστορήσουν την απόγνωση, τη δυστυχία και το υποβόσκον… όραμα (!!!), που και πάλι θα φωλιάζει κάπου βαθιά στην ψυχή και στο αταβιστικό συναίσθημα της ύπαρξης να ελπίζει σε: «έναν κόσμο καλύτερο»!
Γι’ αυτό και έχουμε ανάγκη όσους μπορούν να καταγράφουν την ιστορία. Τους συγγραφείς που περιγράφουν τις τραγωδίες και τους ποιητές που το ανθρώπινο δράμα θα το μεταμορφώσουν σε έργο τέχνης τού λόγου και των αλληγοριών. Θα βρεθούν οι εναπομείναντες νικητές ή ηττημένοι (δεν θα έχει πλέον καμία σημασία), οι οποίοι θα «αναλάβουν» το καθήκον να μην ξεχαστεί αυτό το μακελειό που αφήνει στο διάβα του χιλιάδες θύματα, καθημερινά χιλιάδες ακρωτηριασμένους και χωριά ξεκληρισμένα…
Θα γραφτούν αμέτρητα ποιήματα, προσωπικά βιωματικές ιστορίες από τους ίδιους ανθρώπους (ή τους απογόνους τους) που έζησαν το δράμα. Θα γραφτούν τραγούδια, μπαλάντες που θα εξιστορούν τις προσωπικές και συλλογικές εμπειρίες…
Το γνωρίζουμε καλά εμείς εδώ σ’ αυτά τα χώματα και η απόσταση χρόνου, από τους εμφυλίους τού 1944 και 1946-49, «δίδαξε» πολλά σ’ αυτή τη χώρα που, μέχρι και σήμερα, αντιλαμβάνεται κανείς πως ελλοχεύει ακόμα μια μορφή εμφύλιου μίσους από εκείνο το τραγικό… έπος. Το περίεργο ήταν πως η ελληνική αντίδραση μετά τους εμφυλίους, που άφησαν δεκάδες χιλιάδες νεκρούς, ακρωτηριασμένους και τη χώρα κατεστραμμένη , δεν εκφράστηκε με τραγούδια από Έλληνες, αν εξαιρέσει κανείς τον λόγιο συνθέτη Αλέκο Ξένο (1912–1995) που συνέθεσε Συμφωνικό έργο. Δεν υπήρξαν όμως Έλληνες συνθέτες, απλής λαϊκής έκφρασης, που να ασχολήθηκαν με το αντιστασιακό τραγούδι στα θερμά χρόνια τού πολέμου και των εμφυλίων, παρά μόνο μεταγλωττισμένα τραγούδια από αυθεντικές ρώσικες μελωδίες, οι οποίες όντως ήταν συγκινητικές (και πάνω απ’ όλα σοβιετικές), αλλά αυτό απέτρεψε τους Έλληνες συνθέτες να δημιουργήσουν «δικά μας» τραγούδια σε αυτόν τον τομέα… Στο τέλος τού ’50, ο Επιτάφιος των Ρίτσου-Θεοδωράκη έγινε ο ύμνος τής μετεμφυλιακής εποχής, εκτονώνοντας εκ των υστέρων μια τέτοια εγχώρια δημιουργική ανάγκη…
Ποιος λοιπόν τώρα, σ’ αυτόν τον σύγχρονο εμφύλιο σπαραγμό στη Συρία και το Ιράκ, με τις αμέτρητες αντιμαχόμενες δυνάμεις-στρατούς-φυλές-συμμορίες, θα διεκδικήσει τον «νικητή» και ποιος θα νιώσει «ηττημένος», αφού μια τέτοια κ α τ α σ τ ρ ο φ ή δεν αφήνει περιθώρια για δάφνες και δόξες; Ποιος στρατός και ποια συμφέροντα θα αναζητήσουν δικαίωση, για να οργανωθούν μπάντες με χάλκινα να παιανίζουν τη «νίκη» απέναντι στον εχθρό, όταν όλοι γνωρίζουμε πως, στο βάθος, ό λ ο ι είναι ν ι κ η μ έ ν ο ι! Από τη στιγμή που θάβονται γενιές και γενιές κάτω από βομβαρδισμένα ερείπια και σβήνονται από τον χάρτη, με τόση παράλογη βία, χωριά, πόλεις, πολιτιστικοί θησαυροί και-πάνω απ’ όλα-ανθρώπινες ψυχές…
Τέτοιες εικόνες με ξεπερνάνε! Νιώθω πως δεν διαθέτω την… πένα να τις περιγράψω όπως τους πρέπει και το μόνο που με παρηγορεί είναι πως έχουμε την τύχη η χώρα μας να μην βρίσκεται στο επίκεντρο μιας τέτοιας ολικής καταστροφής. Με φέρνουν στη θέση να κουρνιάζω στον καναπέ και να μοιάζω με το ανθρωπάκι που εξακολουθεί να διασώζεται από έναν σεισμό που γίνεται δίπλα του. Ανήμπορο και ανέτοιμο για οποιαδήποτε αντίδραση!
Μόνο να γράφω την αδυναμία μου μπορώ…