Κι ενώ στην Ελλάδα ζούμε στην μέθη των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης, στην άλλη άκρη της γης, στην εξωτική Κίνα γίνεται χαμός.
Πεθαίνει το ιερό τοτέμ του εναλλακτικού κομμουνισμού, ο ΜΑΟ Τσε Τουνγκ ο μεγάλος τιμονιέρης, η χήρα του κι οι υπόλοιποι τρεις της παρέας πάνε ν’ αρπάξουν το τιμόνι με πραξικόπημα, πιο γρήγοροι και ξύπνιοι οι αντίπαλοι μπαγλαρώνουν και τους τέσσερεις κι αλλους πενηντατέσσερεις και τους ρίχνουν στα ένδοξα μπουντρούμια της επανάστασης όπου αδόξως εξαφανίζονται…
Η μαχη της λάγνας εξουσίας συνεχίζεται, «δεν θελουμε ειδικούς, θελουμε κόκκινους » λένε οι μισοί αλλά νάτος…ο χαλκέντερος και για χρόνια παραγκωνισμένος, μικρός το δέμας, Ντεγκ Χσιάο Πιγκ υψώνει το τεράστιο ανάστημα του…
« Άσπρη γάτα, μαύρη γάτα, αρκεί να πιάνει τα ποντίκια».
Και θριαμβεύει επιβεβαιώνοντας ότι η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο.
Οι ίντριγκες των μανδαρίνων λίγους απασχόλησαν στην Ελλαδα.
Η πιο σοβαρή επίπτωση ήταν η διάσπαση των μαοϊκων αντιπροσώπων που αντέδρασαν αλλάζοντας την θέση του χαρακτηρισμού «Μου Λου» στον τίτλο του κόμματος.
Έκτοτε έχουμε το ΚΚΕ-ΜΛ και το ΜΛ-ΚΚΕ σε μόνιμο αβυσσαλέο μίσος.
Έτσι νόμιζα δηλαδή.
Αλλά φαίνεται ότι η ρήση του δαιμόνιου Ντεγκ είχε βαθύτερη και διαχρονική επιρροή στην πολιτική ζωη του τόπου.
Να, ας πούμε…μέχρι πρόσφατα τα κόμματα πορευόντουσαν και συγκροτούσαν το στελεχικό τους δυναμικό με βάση την ιδεολογία.
Κόκκινη, μπλε, πράσινη, ροζ…κάτι μονόχρωμο τέλος πάντων.
Την αρχή νομίζω την έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ, πράγμα πιό λογικό, δεδομένου ότι ο Αλέξης Τσίπρας είχε δηλώσει μελετητής του ΜΑΟ άρα και των επιγόνων.
Και το κοκκινορόζ κόμμα της Αριστεράς γίνεται πολύχρωμο.
Ενσωματώνει τους «βαθύ μπλε, σχεδόν μαύρο» Ανελίτες μέχρι και την σκοτεινή Ραχήλ.
Και στη συνέχεια ανοίγει το χρώμα με την Μαριλίζα, τον Σπίρτζη, τον Ραγκούση.
Να σου κι Αντωναρος ως πινελιά.
Ο Σαμαράς είχε ήδη παρει αυτούς που θεωρούσε «γατόνια» από το Λάος, Αδωνη, Βορίδη, μεταγραφές που του βγήκαν απόλυτα.
Κι ο Μητσοτάκης κάνει ρελάνς και παίρνει όλο το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ, Πιερακακης, Χρυσοχοιδης, Φλωρίδης κλπ κλπ και κερδίζει όχι μόνο τον Στυλιανίδη αλλά και μεγάλο μέρος της ανανεωτικής αριστεράς.
Το νικητή τον ξέρουμε.
Νομίζω ότι η πλήρης επικράτηση δεν οφείλεται στον αριθμό των μεταγραφών αλλά στην στόχευση.
Ποιον ακριβώς έπρεπε να κυνηγήσουν οι γάτες…
Η ΝΔ έκανε μεταγραφές με παίκτες που ήξεραν την θέση ώστε να γίνει η δουλειά.
Ο ΣΥΡΙΖΑ περισσότερο για να επεκταθεί ψηφοθηρικά ή να μπει στο μάτι του αντιπάλου.
Αυτά κρίθηκαν αλλά το ερώτημα παραμένει.
Ποιο ρόλο παίζει σήμερα η ιδεολογία στην συγκρότηση των κομμάτων εξουσίας;
Ποσο ακριβής είναι ο διαχωρισμός δεξιάς κι αριστεράς;
Για την ώρα οι ιδεολογικά καθαρόαιμοι κινούνται στον χώρο της φασιστικής η θρησκευτικής δεξιάς.
Και βέβαια, στον αντίποδα, στο αμετακίνητο από το χρόνο ΚΚΕ.
Για δες φίλε μου…πως αλλάζουν οι καιροί.