Είμαι λάτρης του ραδιοφώνου (και του διαδικτύου). Τηλεόραση δεν βλέπω ποτέ. Πριν από το κλείσιμο της ΕΡΤ, ειδήσεις άκουγα πάντα από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς της. Μετά το αιφνίδιο κλείσιμο, το κενό καλύπτει κάπως ο εμφανώς βελτιωμένος FM100 του δήμου Θεσσαλονίκης, αλλά ορισμένες φορές νιώθει κανείς την ανάγκη να ακούσει “αθηναϊκές” ειδήσεις. Στην πόλη μας δυστυχώς οι επιλογές δεν είναι πολλές.
Εχθές έπεσα στο κεντρικό δελτίο μεγάλου αθηναϊκού “αντιμνημονιακού” και “δραχμικού” σταθμού. Με έκπληξη άκουσα τον δημοσιογράφο να λέει (με βαριά καρδιά είναι αλήθεια) πάνω κάτω τα εξής: ο πρόεδρος του ευρωκοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς και υποψήφιος πρόεδρος της Κομισιόν έκανε σαφές ότι, μόλις επιβεβαιώσει η Eurostat τον Απρίλιο το πρωτογενές έλλειμμα, θα πρέπει να αρχίσουν αμέσως οι συζητήσεις για την ελάφρυνση του χρέους της Ελλάδας και ότι οι συζητήσεις αυτές θα πρέπει να είναι πολύ σύντομες και να ολοκληρωθούν πριν τις ευρωεκλογές. Φυσικά όλα αυτά μένει να επιβεβαιωθούν.
Έχει όμως ιδιαίτερη σημασία ότι τα είπε ένας κορυφαίος θεσμικός παράγοντας της ΕΕ, ο μόνος που εκφράζει απευθείας τη βούληση του ευρωπαϊκού εκλογικού σώματος, καθώς είναι πρόεδρος του μοναδικού ευρωπαϊκού σώματος που εκλέγεται κατευθείαν από τους ευρωπαίους πολίτες. Και έχει επίσης την ιδιαίτερη σημασία του ότι ο Μάρτιν Σουλτς είναι επικεφαλής της κεντροαριστερής ομάδας του ευρωκοινοβουλίου “Προοδευτική Συμμαχία των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών”.
Είναι πιθανό ότι τελικά το “success story” θα υπάρξει, και δεν το λέω ειρωνικά. Φαίνεται ότι, παρά το εξαιρετικά μέτριο έως κακό πολιτικό προσωπικό, ιδιαίτερα εκείνο που ανέλαβε να βγάλει τη χώρα από την κρίση και να την κρατήσει στην ευρωζώνη, οι βαριές θυσίες του ελληνικού λαού θα πιάσουν τόπο, τουλάχιστον για το ελάχιστο. Η χώρα, αν και βαριά πληγωμένη, θα μείνει όρθια, θα παραμείνει στην ευρωπαϊκή οικογένεια, δεν θα μετατραπεί σε τριτοκοσμικό παρία. Αυτό αποτελεί πράγματι ιστορία επιτυχίας. Δεν θα πρόκειται βεβαίως για ιστορία επιτυχίας του πολιτικού συστήματος. Αντίθετα, θα έλεγα ότι το πολιτικό προσωπικό της χώρας μοιάζει πολύ περισσότερο με “fail story”, δηλαδή μια ιστορία αποτυχίας. Κι αυτό γιατί αρνήθηκε να θίξει δομές και καταστάσεις που θα ανακούφιζαν την οικονομία και την κοινωνία, που θα βοηθούσαν και θα επιτάχυναν την έξοδο της χώρας από την κρίση, χωρίς να μείνει πίσω μόνο η φτώχεια και η ανεργία.
Ιστορία αποτυχίας είναι εξ ίσου και οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης, που μοιάζει να εύχονται την κατάληξη “fail story” της ίδιας της χώρας, μόνο και μόνο για να δικαιωθούν οι ιδεοληψίες τους. Μερικές φορές αισθάνεται κανείς ότι εύχονται να μη σταθεί όρθια η χώρα, μόνο και μόνο για να έρθουν εκείνες ως σωτήρες. Αναρωτιέμαι όμως τι θα μπορέσουν να σώσουν σε μια χώρα που θα έχει αποτύχει σε όλα; Το πολιτικό προσωπικό στο σύνολό του οφείλει να σεβαστεί τη γιγάντια προσπάθεια που έκανε ο ελληνικός λαός τα τελευταία τρία χρόνια. Κι αυτό δεν θα το κάνει ούτε με τον τρόπο που πολιτεύεται η κυβέρνηση, ούτε με τον τρόπο που πολιτεύεται η αντιπολίτευση. Αλλά δίνοντας ώθηση στις διαρθρωτικές αλλαγές που χρειάζεται η χώρα.