«Κι ο αέρας που μουγκρίζει/ τη σημαία κυματίζει/ τη βαμμένη με το αίμα του λαού» έλεγε το παλιό αντάρτικο τραγούδι.
Ο συσχετισμός του κόκκινου χρώματος με το αίμα που χύνεται, σύμβολο άμωμης θυσίας, είναι νομίζω προφανής.
«Το αίμα είναι χυμός μοναδικός » λέει ο Μεφιστοφελής στον Φάουστ, πριν τον βάλει να υπογράψει το ολέθριο συμβόλαιό του.
Η ζωή τα έφερε έτσι και δεν χρειάστηκε να δώσω το αίμα μου για την Επανάσταση. Όσο περνάνε τα χρόνια, ολοένα και περισσότερο πείθομαι ότι δεν είχα τη στόφα του επαναστάτη.
Έδωσα όμως το αίμα μου για μια «συντρόφισσα».
Συμμετείχα σε μια γενική συνέλευση του Φοιτητικού Συλλόγου της Φιλοσοφικής , όταν έγινε μια ανακοίνωση ότι χρειάζεται αίμα συναδέλφισσα. Ετσι παρουσιάστηκε από το προεδρείο. Η ιδέα ότι μια νέα κοπέλα είχε ανάγκη με συγκίνησε. Είπα να πάω να δώσω. Δεν είχα ξαναδώσει αίμα.
Φτάνοντας στο αιματολογικό του ΑΧΕΠΑ συνειδητοποιώ τα εξής: 1ον) Δεν ήταν φοιτήτρια αλλά εργαζόμενη και 2ον) ήταν μέλλος του άλλου ΚΚΕ, του ορθοδόξου. Ομολογώ τσαντίστηκα. Καπέλο και στην αιμοδοσία;
Είδα όμως τη μάνα της. Τότε κατάλαβα την ανθρώπινη διάσταση. Μπροστά μου είχα ένα αδύναμο και πάσχοντα άνθρωπο.
Από τότε και για πολλά χρόνια ήμουνα συνειδητός και τακτικός αιμοδότης. Η υπέρβαση του θυμού και του φανατισμού εκείνη τη στιγμή μου άνοιξε το δρόμο στην ιδέα της απροϋπόθετης προσφοράς.