Θα ήταν φάρσα, αν δεν ήταν τραγωδία όλα αυτά που συμβαίνουν με τα ισοδύναμα των κυβερνητικών ιδεοληψιών. Η κυβέρνηση φαίνεται να έχει χαθεί στη μαύρη τρύπα της αναζήτησης ισοδυνάμων, μια στα φορολογικά με την αύξηση των τελών κυκλοφορίας, μια στο ασφαλιστικό με την αύξηση των εργοδοτικών εισφορών και μια στο ΦΠΑ για την παιδεία με την επάνοδο στη σκέψη, τελικά, να αυξηθεί ο ΦΠΑ στο βόειο κρέας. Και εντωμεταξύ, των ισοδυνάμων η χώρα παραπαίει.

Η αναφορά του Μαρξ για τη σχέση τραγωδίας και φάρσας στην ιστορία δεν αποδίδει τον ελληνικό τραγέλαφο. Ανοίγω εδώ μια παρένθεση, για να αναφέρω πως ο Μαρξ πουθενά δεν γράφει ότι «η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά ως τραγωδία και τη δεύτερη ως φάρσα». Τέτοια ανοησία δεν θα την έλεγε ποτέ ο Μαρξ. Ο Μαρξ έγραφε πως τα μεγάλα κοσμοϊστορικά γεγονότα και οι μεγάλες προσωπικότητες παρουσιάζονται δυο φορές, πρώτα ως τραγωδία και την άλλη επαναλαμβάνονται ως φάρσα. Αυτός αναφέρεται σε κοσμοϊστορικά γεγονότα και μεγάλες προσωπικότητες και όχι γενικά στην ιστορία – και όπως θα το επιβεβαίωνε ο έχων σοβαρό φορτίο μαρξιστικής και ευρύτερης παιδείας, αλλά και δημοτικιστής Υπουργός Παιδείας μας, τίποτα δεν μπορεί επαναληφθεί πρώτη φορά. Ούτε καν η πρώτη φορά Αριστερά. Κλείνω την παρένθεση.

Τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν τη λες δα και μεγάλο κοσμοϊστορικό γεγονός. Ο δε κ. Τσίπρας δεν είναι τραγική προσωπικότητα όπως ήταν ο Δαντόν, ο Ροβεσπιέρος και ο Ναπολέων Βοναπάρτης, στους οποίους αναφέρεται ο Μαρξ, αλλά ούτε καν προσωπικότητα φάρσα, όπως ήταν αντίστοιχα ο Κοσιντιέρ, ο Λουί Μπλαν και ο Λουδοβίκος Ναπολέων, ο ανιψιός του Ναπολέοντα, πάλι σύμφωνα με τον Μαρξ.

Ο πρωθυπουργός μας, χαμένος αφενός στις αριστερίστικες ιδεοληψίες του και αφετέρου στην ακόρεστη βούληση για παραμονή στην εξουσία, τοποθετείται πέραν τόσο της τραγωδίας, όσο και της φάρσας. Βρίσκεται στο βασίλειο του τρόμου των ισοδυνάμων. Έχουμε εδώ μια ιστορία που η πολιτική επιστήμη και η δημοσιογραφία δεν μπορούν να διαβαθμίσουν, ίσως να μπορούσε να το κάνει η λογοτεχνία επιστημονικής φαντασίας.Η προερχόμενη, από τον ιδεοληπτικό τρόπο πρόσληψης της πραγματικότητας, ανικανότητα της κυβέρνησης, απειλεί για ακόμη μια φορά το παρόν και το μέλλον της χώρας. Και ίσως τώρα που η απειλή δεν είναι τόσο εμφανής, όσο την περίοδο του δημοψηφίσματος του Όχι που σήμαινε ναι, οι κίνδυνοι να είναι ακόμη πιο
μεγάλοι.

Αναζητούνται εξωτερικές βοήθειες όχι όμως στο εξωτερικό, αλλά στο εσωτερικό. Αλλά και εδώ όπου και να κοιτάξεις, θα δεις κάποιους τύπους που κάθε λίγο και λιγάκι κατασκηνώνουν έξω από το σπίτι του Καραμανλή της τραγωδίας, όχι της φάρσας, για να αναζητήσουν τις ρίζες των δικών τους ιδεοληψιών στον περίφημο «ριζοσπαστικό φιλελευθερισμό», κάτι αντίστοιχο με όσους μιλούν για «ριζοσπαστική σοσιαλδημοκρατία». Φιλελευθερισμός και Σοσιαλδημοκρατία μαζί με τον ριζοσπαστισμό, σαν την «παρθένα με τον σατανά». Κάποιοι άλλοι δε, κεντροαριστερότερα τοποθετημένοι, σκέπτονταν να ψηφίσουν το νομοσχέδιο για τα ΜΜΕ. Λες και δεν ξέρουμε όλοι τι κρυβόταν πίσω από τη βούληση του υπουργού γι’ αυτό το νόμο και τι πίσω από τη βούληση των υπολοίπων που ήθελαν να το ψηφίσουν επί της «αρχής». Αρχή λοιπόν η προσπάθεια χειραγώγησης των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης; Να άλλη μια φάρσα, χωρίς καν να προηγείται κάποια τραγωδία.
Τελειώνω, παραθέτοντας τη δήλωση του Υπουργού Παιδείας, την ημέρα της 28ης Οκτωβρίου. «Το δημόσιο σχολειό είναι το θεμέλιο της δημοκρατίας». Το «σχολειό» και όχι το σχολείο, μάς λέει ο κατ’ εξοχήν αρμόδιος για την παιδεία των ελληνόπουλων. Η «γλώσσα του λαού» ως φάρσα. Μια δήθεν δημοτική που έρχεται να αμφισβητήσει την τραγωδία της καθαρεύουσας για να καταντήσει η φάρσα της παιδείας. Αν μέχρι του χρόνου τον Ιούνη (ή Θεριστή;) ή τον Γιούλη ( ή Αλωνάρη;) δεν έχει υπάρξει κάτι διαφορετικό στη διακυβέρνηση της χώρας, δεν βλέπω να φτάνουμε στην παρέλαση της εικοσιοχτώ Οχτώβρη.

Τελικά αν δεν θέλουμε κυβέρνηση αριστερίστικων ιδεοληπτικών ισοδυνάμων, προσκυνητών του Καραμανλή του μεγάλου και της «ανύπαρκτης» Σοσιαλδημοκρατίας, πρέπει να προετοιμαζόμαστε από τώρα για κυβέρνηση εθνικού σκοπού και ενότητας που θα υπερβαίνει όλους αυτούς.