Υπάρχουν στιγμές στην ιστορία των κοινωνιών που το εκκρεμές κινείται όπως ο Τρελός στο υπέροχο ποίημα του Αναγνωστάκη. Έτσι κι εμείς στο κρίσιμο Τώρα: στην καταβύθιση της χώρας μας στη φεουδαρχία, της δημοκρατίας στην ανυποληψία, των πολιτικών στο δωσιλογισμό διψούμε για αυτονομία, κοινή λογική και αλήθεια. Όσο ποτέ γιατί ποτέ δεν ήταν ΤΩΡΑ.

Να πούμε τις δύσκολες κουβέντες,

Να δουλέψουμε,

Να εκτεθούμε.

Δεν έχει σημασία που οι τράπεζες μας είναι σκουπίδια, που η χώρα μας είναι τοξική πια στους δημοκρατικούς θεσμούς, που όλοι θέλουν να τους ικανοποιήσουν όλους (σε δραχμές), που για πρώτη φορά σε μέλος του ΟΟΣΑ η κυβέρνησή μας προχωρά δίχως δημόσιο προϋπολογισμό, που η βία είναι ο κανόνας στα έργα και τα λόγια των περισσότερων, που δικαστές, αστυνομία, κυβέρνηση, παρακρατικοί χαίρονται μέρες του ’36.   Ούτε πειράζει που η διεθνής κοινότητα βλέπει το νέο Λουδοβίκο Βοναπάρτη μας όπως τον «ειρηνιστή» και «ρεαλιστή» Μουσολίνι της πρώτης δεκαετίας.

Πειράζει όμως όταν παραμερίζουμε για να δεχθούμε οριστικά και αμετάκλητα τη νέα σελίδα γύψου στην ελληνική ιστορία, όταν δικαιολογούμε τα αδικαιολόγητα για να μην κάνουμε τίποτα, απολύτως.

Ελευθερία χρειαζόμαστε σε λόγια και έργα. Αυτή είναι η μόνη Δικαιοσύνη. Θα τη φτάσουμε καταργώντας τα έλκη της ιδεολογίας και της ιστορικότητας, δεσμά πολύτιμα για τον αυταρχισμό όσων κυριαρχούν πάνω και πέρα από τους δημοκρατικούς θεσμούς.

Να σταθούμε υπέρ της διεθνοποίησης του ελληνικού προβλήματος, αφού ο ελληνικός ανορθολογισμός σήμερα καταπνίγει τη δημοκρατική ηθική σε όλη την Ευρώπη.

Έχουμε την ευθύνη, εκτός των άλλων γιατί ο δικός μας πολιτικός χώρος μοιάζει ο μεγάλος ασθενής διεθνώς, γιατί η ισότητα που επικαλεστήκαμε αποτελεί τη βορά των νεοτυράννων, γιατί οι ειρηνοποιοί ποτέ δε στάθηκαν βωβοί στην αδικία, γιατί η δικαίωση δεν είναι ρεβάνς, γιατί όλοι/ες αξίζουμε μια (δεύτερη) ευκαιρία.