Λένε πως τη στιγμή της αναχαίτισης δοκιμάζονται ταυτόχρονα τα όρια του σώματος, του μυαλού και της ψυχής και οι πιλότοι της πολεμικής μας αεροπορίας τα καταφέρνουν υπερβαίνοντας τον εαυτό τους γιατί πιστεύουν πάρα πολύ στην αποστολή τους.
Λένε πως οι αντίπαλοί τους, οι Τούρκοι σμηναγοί, τους σέβονται και αναγνωρίζουν τις ικανότητές τους, την προσήλωση στην προσπάθεια, την υπευθυνότητα και την ετοιμότητά τους να κάνουν ό,τι χρειαστεί για να προστατεύσουν τα σύνορα της πατρίδας μας.
Κάποιες φορές χρειάζεται να δώσουν τη ζωή τους. Όχι λίγες, αφού από το 1990 μέχρι σήμερα έχουμε χάσει 125 πιλότους που στις περισσότερες περιπτώσεις παίρνουν μαζί το μυστικό και αφήνουν πίσω την απορία για το αν έπαθαν vertigo, αν δεν λειτούργησε σωστά κάποιο όργανο στο αεροσκάφος, αν προηγήθηκε εμπλοκή.
Δεν διάλεξαν να ρισκάρουν τη ζωή τους, την ορφάνια των παιδιών τους, την οδύνη της συντρόφου τους και των αγαπημένων τους ανθρώπων για τα χρήματα. Ακολούθησαν ένα επάγγελμα που δεν προσφέρει υψηλά εισοδήματα και εύκολη ζωή, αλλά αντίθετα φέρνει μεγάλη καταπόνηση, δυσκολίες, αναμέτρηση με τον κίνδυνο. Και όλα αυτά σε μια εποχή αποθέωσης του ατομισμού, της ιδιοτέλειας, της επιφάνειας, της ανοησίας.
Γνωρίζουν ότι οι περισσότεροι στην ελληνική κοινωνία τους βλέπουν με δέος, αισθάνονται περηφάνια και σιγουριά, και αυτό είναι κάτι αλλά δεν είναι αρκετό όταν έρθει το κακό.
Ποιος ξέρει αν αποφεύγουν τη σκέψη ότι πίσω από την αγορά των F16 και των Mirage υπάρχουν άγρια παιχνίδια διαπλοκής με μίζες για εξαγορές πολιτικών προσώπων, ότι θριαμβεύουν οι σκοτεινές συμφωνίες για επικερδή ντιλαρίσματα στο όνομα της πατρίδας, ότι φτιάχνονται ατομικές περιουσίες και ότι ακούγονται κραυγές υπέρ της ανάγκης αύξησης των αμυντικών δαπανών με επαγγελία την προστασία της εθνικής κυριαρχίας και μοναδική επιδίωξη τον προσωπικό πλουτισμό.
Ποιος ξέρει αν αντέχουν την ιδέα ότι οι επαγγελματίες έμποροι του πατριωτισμού τους επικαλούνται για να διεγείρουν το συλλογικό θυμικό και να διευρύνουν το ακροατήριό τους, ότι ακροδεξιοί και αντιδημοκράτες επενδύουν στον “ακήρυχτο πόλεμο στο Αιγαίο¨και στην κλιμάκωση της έντασης με την Αγκυρα, ότι λαϊκιστές και δημαγωγοί περιμένουν το θερμό επεισόδιο παίζοντας με το συλλογικό φόβο και τις αγωνίες των πολλών, ότι φανατικοί αντιλαϊκιστές και ελιτιστές δεν δίνουν σημασία στην αυταπάρνησή τους, σαν να πρόκειται για κάτι περιττό, προτείνοντας ανεδαφικές μεθόδους περιορισμού ή και κατάργησης των αναχαιτίσεων.
Ελα στη θέση του. Με πολλές ώρες πτήσης και έντασης, με ξαφνικές διαταγές και απρόβλεπτη την εξέλιξη της αερομαχίας, με το σώμα να γίνεται ένα με το αεροσκάφος, κάποιες στιγμές στο κόκκινο την ώρα που εγκλωβίζεται ο αντίπαλος, μπερδεύοντας τον ουρανό με τη θάλασσα, χάνοντας την αίσθηση του ορίζοντα, επικοινωνώντας με τον πιλότο που ακολουθεί ή προηγείται και με σκέψεις που δεν θα μάθουμε ποτέ.
Το ΝΑΤΟ, το Πεντάγωνο, ο Υπουργός, η στρατιωτική ηγεσία, ο ανώτερος, οι συνάδελφοι, οι μηχανικοί, ένας κόσμος άλλος, με κώδικες ανοίκειους και κανόνες ξένους, που δεν τους καταλαβαίνουμε και δεν γίνονται δικοί μας ακόμη και αν μας τους περιγράψουν.
Στο παρασκήνιο ακούγονται πολλά: Για υπερκόπωση των πιλότων, για τουρκικές προκλήσεις που αποκρύπτονται, για αεροσκάφη που χρειάζονται αναβάθμιση, για κίνδυνο ατυχήματος που διαρκώς αυξάνεται.
Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει υπεύθυνη ενημέρωση, ούτε καν τι έγινε στη Ρω δεν πληροφορηθήκαμε και χανόμαστε σε διαρροές και σενάρια μαζί με εκδοχές που έρχονται από την τουρκική πλευρά. Στο μεταξύ ο δημόσιος διάλογος εξελίσσεται με το συνήθη απλοϊκό τρόπο, τουρκοφάγοι εναντίον τουρκόφιλων, υπερπατριώτες εναντίον ενδοτικών, πλήθος περίπου ειδικών παράγει περισσότερη ανοησία απ όση μπορούμε να καταναλώσουμε. Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ που χαίρεται γιατί ο ΥΠΑΜ δεν είναι μπαλαρίνα, ο δημοσιογράφος που φοράει στολή παραλλαγής, ο χρυσαυγίτης που γαβγίζει, ο όχλος των social media που ουρλιάζει.
Ότι αυτή η πτήση ήταν η τελευταία για τον Γιώργο Μπαλταδώρο το μάθαμε από ένα tweet του Π. Καμμένου. Ενώ κρατούνται για 45 μέρες στις φυλακές της Αδριανούπολης δύο Ελληνες αξιωματικοί και με το τουρκικό θηρίο να αγριεύει, ο 34χρονος σμηναγός, πατέρας δύο παιδιών, έπεσε στο καθήκον χωρίς να ξέρουμε ακριβώς γιατί και χωρίς να απαιτούμε να μάθουμε. Κρίμα για όλα.
athensvoice.gr