Μέσα σε ένα κλίμα γενικότερων πολιτικών ανακατατάξεων, συνθηκών αστάθειας και ενδυνάμωσης ακραίων στοιχείων διεθνώς, εκατομμύρια πολίτες των ΗΠΑ καλούνται να ψηφίσουν στις ενδιάμεσες εκλογές (US Midterms) 2018 για την ανάδειξη των 435 μελών του Κογκρέσου και των 35 (εκ των 100) μελών της Γερουσίας. Οι εκλογές θα διεξαχθούν στις 6 Νοεμβρίου, (πολλοί βέβαια θα έχουν ήδη ψηφίσει μέχρι τότε, λόγω του κανονισμού πρόωρης ψηφοφορίας) αναμένονται να είναι από τις πιο πολωμένες εδώ και δεκαετίες.

Η ισχυρή πόλωση αυξάνει την συμμετοχή

Οι ενδιάμεσες εκλογές στην Αμερική άλλωστε έχουν σχεδόν πάντα «δημοψηφισματικό» χαρακτήρα για τον Πρόεδρο και τις πολιτικές του. Στις αντίστοιχες του 2010 και του 2014, οι ισχυρές πλειοψηφίες των Ρεπουμπλικανών θεωρήθηκαν ως αποκήρυξη της πολιτικής Ομπάμα.  Ως εκ τούτου, οι Δημοκρατικοί έχουν αναγάγει τις εκλογές της 6^ης Νοεμβρίου σε δημοψήφισμα για τον Τραμπ. Σύμφωνα με μελέτη του Pew Research[1] στις προσεχείς ενδιάμεσες εκλογές η άποψη των ψηφοφόρων για τον Πρόεδρο  θα καθορίσει την επιλογή αντιπροσώπων στο Κογκρέσο περισσότερο από κάθε άλλη αντίστοιχη εκλογική αναμέτρηση κατά τις θητείες Ομπάμα και Μπους. Η πλειοψηφία (60%) των ερωτηθέντων δηλώνει ότι σε αυτές τις εκλογές ψηφίζει ουσιαστικά είτε υπέρ του Τραμπ (26%) είτε εναντίον του (34%).

Οι εκλογές αυτές λαμβάνουν χώρα στο ενδιάμεσο κάθε προεδρικής θητείας. Παραδοσιακά, ένας σημαντικός παράγοντας κάθε ενδιάμεσης εκλογικής αναμέτρησης είναι η χαμηλή προσέλευση των ψηφοφόρων η οποία κυμαίνεται γύρω στο 40% με ιστορικό χαμηλό 70 ετών το 36.4% στις ενδιάμεσες εκλογές του 2014 κατά τη διάρκεια της δεύτερης θητείας του Ομπάμα.[2] Ωστόσο, μετά την εκλογή του Προέδρου Τραμπ το 2016, το κλίμα έχει πολωθεί αισθητά, κινητοποιώντας κυρίως τις αντί-Τραμπ δυνάμεις. Ενδεικτικό της κινητοποίησης είναι ότι περισσότεροι από 800.000 ψηφοφόροι γράφτηκαν για να ψηφίσουν κατά την εθνική ημέρα εγγραφής των ψηφοφόρων το Σεπτέμβριο, σε σύγκριση με μόνο 154.500 στην αντίστοιχη αναμέτρηση του 2014.

Ενδεικτική του κλίματος πόλωσης είναι η κινητοποίηση περισσότερων από 800.000 ψηφοφόρων να γραφτούν για να ψηφίσουν κατά την εθνική ημέρα εγγραφής το Σεπτέμβριο, σε σύγκριση με μόνο 154.500 στην αντίστοιχη αναμέτρηση του 2014.

Η απόλυτη (σημερινή) κυριαρχία των Ρεπουμπλικάνων και το στοίχημα των Δημοκρατικών

Η Γερουσία των ΗΠΑ αποτελείται από 100 νομοθέτες, δύο από κάθε μία από τις 50 Πολιτείες των ΗΠΑ. Επί του παρόντος, υπάρχουν 51 Ρεπουμπλικανοί, 47 Δημοκράτες και δύο Ανεξάρτητοι που συνεργάζονται με τους Δημοκρατικούς. Εάν κάποια ψηφοφορία στη Γερουσία οδηγηθεί σε αδιέξοδο, ο Αντιπρόεδρος Mike Pence, δίνει την λύση.

Οι Δημοκρατικοί ελπίζουν να αλλάξουν τη δυναμική των διαδοχικών επιτυχιών των Ρεπουμπλικάνων στην Ουάσινγκτον μετά και την νέα ψυχρολουσία του διορισμού του συντηρητικού δικαστή Μπρετ Κάβανο στο Ανώτατο Δικαστήριο με οριακή πλειοψηφία (51-49), σχεδόν χωρίς προηγούμενο στην ιστορία των ΗΠΑ. Ο διορισμός Κάβανο  προστέθηκε στο δυναμικό των επιτυχιών των Ρεπουμπλικανών οι οποίοι αυτή τη στιγμή ελέγχουν τους τρεις πυλώνες εξουσίας (branches of government) των ΗΠΑ:  1)τον Λευκό Οίκο, 2)τα δύο σώματα του Κογκρέσου και 3)την πλειοψηφία (5-4) του δικαστικού σώματος του Ανώτατου Δικαστηρίου.

Συνολικά για τους Δημοκρατικούς, οι ενδιάμεσες εκλογές για το Κογκρέσο και την Γερουσία σηματοδοτούν την πρώτη χειροπιαστή ευκαιρία για να ανατραπεί το ‘’καθεστώς’’ Τραμπ ώστε να μπορούν  να αναδεικνύουν θέματα που θα φέρουν τον Πρόεδρο προ των ευθυνών του και να ελέγχουν τον τρόπο διακυβέρνησης του.

Πόσο εύκολο όμως είναι το έργο των Δημοκρατικών στο να ανακτήσουν τον έλεγχο σε ένα τουλάχιστον από τα δυο σώματα;  Οι Δημοκρατικοί διεκδικούν 10 έδρες  στην Γερουσία στις Πολιτείες που κέρδισε ο Τραμπ το 2016. Οι Πολιτείες – πεδία μάχης για τη Γερουσία είναι κυρίως: Νεβάδα, Αριζόνα, Τενεσί, Ιντιάνα, Μιζούρι, Μοντάνα, Δυτική Βιρτζίνια και Βόρεια Ντακότα. Επίσης, οι Δημοκρατικοί επιδιώκουν να αποκτήσουν προβάδισμα στις εκλογές που θα διεξαχθούν για την ανάδειξη Κυβερνητών σε 36 Πολιτείες των ΗΠΑ και σε τρεις Αμερικανικές Περιοχές, καθώς και την Δημαρχία της Περιφέρειας της Κολούμπια. Αντίθετα, οι Ρεπουμπλικάνοι στοχεύουν σε έδρες που κατέχουν οι Δημοκρατικοί σε Πολιτείες όπου το 2016 κέρδισε ο Τραμπ. Για την Γερουσία, ο δρόμος είναι ευκολότερος: χρειάζονται να πάρουν μόνο δυο έδρες περισσότερες από αυτές που έχουν σήμερα, ενώ παράλληλα να υπερασπιστούν ορισμένους δικούς τους εκλεγμένους.

Ενώ σε όλες τις μετρήσεις υπάρχουν ενδείξεις για ένα ‘’κύμα Δημοκρατικών» στις κάλπες για το Κογκρέσο, οι πρόσφατες διαψεύσεις των δημοσκοπήσεων σε απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις έχουν κάνει τόσο τα επιτελεία και τους αναλυτές όσο και τους πολίτες αρκετά επιφυλακτικούς σε αυτές τις εκλογές.

Οι προβλέψεις και τα πρόσφατα …παθήματα

Σύμφωνα με την τελευταία πρόβλεψη του FiveThirtyEight[3], οι Ρεπουμπλικάνοι έχουν 81% πιθανότητες να κρατήσουν τον έλεγχο της Γερουσίας. Η ίδια πρόβλεψη αναφέρει πως οι Δημοκρατικοί έχουν 77,5% πιθανότητες  να αναλάβουν τον έλεγχο του Κογκρέσου, το οποίο αποτελείται σήμερα από 235 Ρεπουμπλικάνους, 193 Δημοκρατικούς (+ 7 κενές θέσεις). Το Σώμα απαρτίζεται από εκπροσώπους από διάφορες επαρχίες του Κογκρέσου που κατανέμονται σε κάθε Πολιτεία με βάση τον πληθυσμό. Ενώ σε όλες τις μετρήσεις υπάρχουν ενδείξεις για ένα ‘’κύμα Δημοκρατικών» στις κάλπες για το Κογκρέσο, είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι αντίστοιχα δεν υπήρχαν ενδείξεις ότι ο Τραμπ  θα κέρδιζε τις Προεδρικές εκλογές το 2016. Οι πρόσφατες διαψεύσεις των μετρήσεων έχουν κάνει τόσο τα επιτελεία και τους αναλυτές όσο και τους πολίτες αρκετά επιφυλακτικούς σε αυτή την αναμέτρηση.

Τα κύρια πολιτικά διακυβεύματα της αναμέτρησης:

1. Μεταναστευτικό: «Το σκληρό πρόσωπο του Τραμπ»

Ο Τραμπ έκανε σημαία το θέμα της μετανάστευσης κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας του το 2016, υποσχόμενος ότι θα σταματούσε την παράνομη μετανάστευση που εισέρχεται στις ΗΠΑ από το Μεξικό και την μείωση του αριθμού των μη καταγεγραμμένων οικογενειών που μπαίνουν στις ΗΠΑ. Η πολιτική αυτή είχε πολλαπλές, μη επιδιωκόμενες συνέπειες:

1) Αυξήθηκε δραματικά ο αριθμός των παιδιών μεταναστών που δεν παίρνουν άδεια για να ζήσουν με τις οικογένειές τους ή άλλους κηδεμόνες επί αμερικανικού εδάφους. (Πρόκειται για ανήλικα παιδιά που έφυγαν από τις χώρες τους προκειμένου να αναζητήσουν ένα καλύτερο αύριο και διέσχισαν τα σύνορα ασυνόδευτα, χωρίς τους γονείς τους. Σήμερα στεγάζονται σε πάνω από 100 hotspots, κυρίως στα νοτιοδυτικά σύνορα των ΗΠΑ).

Σύμφωνα με στοιχεία του Σεπτεμβρίου του 2018  ο αριθμός των παιδιών μεταναστών που κρατούνται σε ομοσπονδιακά κέντρα κράτησης πενταπλασιάστηκε σε 12.800 (από 2.400 το Μάιο 2017) και είναι ο μεγαλύτερος που έχει καταγραφεί ποτέ.

2) Η αυστηροποίηση του πλαισίου χορήγησης αδειών οδήγησε σε συμφόρηση τις προσφυγικές δομές φιλοξενίας. Σύμφωνα με στοιχεία του Σεπτεμβρίου του 2018[4] ο αριθμός των παιδιών μεταναστών που κρατούνται σε ομοσπονδιακά κέντρα κράτησης πενταπλασιάστηκε σε 12.800 (από 2.400 το Μάιο 2017). Ο συνολικός αριθμός των παιδιών μεταναστών που κρατούνται είναι ο μεγαλύτερος που έχει καταγραφεί ποτέ. Όπως επισημαίνεται από τους ειδικούς,  η αύξηση δεν οφείλεται τόσο στην εισροή παιδιών όσο στην γραφειοκρατία και στον φόβο που έχουν προκαλέσει οι αυστηρότεροι κανόνες, οι οποίοι αποθαρρύνουν συγγενείς ή οικογενειακούς φίλους των παιδιών να τα ακολουθήσουν αλλά και μελλοντικούς κηδεμόνες οι οποίοι πρέπει τώρα να υποβάλλουν δακτυλικά αποτυπώματα και άλλα ευαίσθητα δεδομένα.

3) Οι εικόνες μικρών παιδιών που τραβήχτηκαν από τους γονείς τους το φετινό καλοκαίρι προκάλεσαν μια ευρέως διαδεδομένη δημόσια και διεθνή κατακραυγή για τον πρόεδρο Τραμπ. Το δε μακροχρόνιο τραύμα που προκαλεί η εκτεταμένη κράτηση στα ίδια τα παιδιά, είναι το πιο σημαντικό αντεπιχείρημα πολιτική Τραμπ για  ’μηδενική ανοχή’’ στην προσπέλαση των συνόρων.  Οι Δημοκρατικοί άδραξαν την ευκαιρία και προκάλεσαν εκστρατείες υπεράσπισης των παιδιών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που επλήγησαν από αυτή την πολιτική, κινητοποιώντας επίσης δυνάμεις των Φιλελευθέρων γύρω από τις αρχές της ελεύθερης μετακίνησης των ανθρώπων.

2. Obamacare: «Η σημαία των Δημοκρατικών»

Το Obamacare, η ‘’ναυαρχίδα’’ των μεταρρυθμίσεων του Ομπάμα στο σύστημα υγείας, αποτέλεσε ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα ζητήματα της Προεδρικής εκλογής του 2016 και εξακολουθεί να είναι στις ενδιάμεσες εκλογές της 6^ης Νοεμβρίου. Κατά τη διάρκεια της Προεδρικής εκλογής ο Τραμπ χρησιμοποίησε προς όφελός του τη δυσφορία μεγάλου τμήματος των Αμερικανών πολιτών για την αύξηση του ασφαλιστικού κόστους περίθαλψης από το 2010 και μετά όταν άρχισε να εφαρμόζεται το Obamacare. Απογοητευμένος από την αδυναμία του Κογκρέσου να καταργήσει την Obamacare – μετά από περισσότερες από 70 (!) συνολικά προσπάθειες των Ρεπουμπλικανών για «κατάργηση και αντικατάσταση»[5] του νόμου από το 2010 και μετά-  ο Τραμπ υπέγραψε τον Οκτώβριο του 2017 εκτελεστικό διάταγμα το οποίο επιτρέπει σε ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες να παρέχουν πακέτα καλύψεων που εξαιρούνται από τις ρυθμίσεις της Obamacare, ισχυριζόμενος την ανάγκη για καλύτερη περίθαλψη. Για τους Δημοκρατικούς ωστόσο πρόκειται για επιδείνωση του συστήματος υγείας και για πρόσβαση των πολιτών σε χειρότερης ποιότητας αλλά και ακριβότερες υπηρεσίες. Παράλληλα, η αναστολή δημόσιων επιχορηγήσεων σε ασφαλιστικές εταιρείες από την διοίκηση Τραμπ έχει επιφέρει αναστάτωση στην αγορά, με τις ασφαλιστικές να τονίζουν ότι θα αυξήσουν τα ασφάλιστρα ή θα αποχωρήσουν από την ιδιωτική ασφαλιστική αγορά αν συνεχιστεί το κλίμα γενικότερης αστάθειας.

Ακόμα και οι Ρεπουμπλικάνοι όμως στο συγκεκριμένο θέμα χωρίζονται σε δύο διαμετρικά αντίθετα στρατόπεδα. Η μετριοπαθής ομάδα των Ρεπουμπλικανών αντιρρησιών που δεν συντάσσεται με τον Τραμπ, πιέζεται από σημαντική μερίδα ψηφοφόρων που ανησυχεί ότι θα χάσει την ασφαλιστική κάλυψη και την πρόσβαση στιες παροχή υπηρεσιών υγείας[6]. Από την άλλη πλευρά, η δεξιά πτέρυγα που επικρίνει τον δημόσιο χαρακτήρα της Obamacare, όπως είναι οι κρατικές επιδοτήσεις σε όσους αγοράζουν ιδιωτική ασφάλιση.

Η αναστολή δημόσιων επιχορηγήσεων σε ασφαλιστικές εταιρείες από την διοίκηση Τραμπ έχει επιφέρει αναστάτωση στην αγορά, με τις ασφαλιστικές να τονίζουν ότι θα αυξήσουν τα ασφάλιστρα ή θα αποχωρήσουν από την ιδιωτική ασφαλιστική αγορά αν συνεχιστεί το κλίμα γενικότερης αστάθειας.

Μετά τις ενδιάμεσες εκλογές, εάν οι Ρεπουμπλικανοί συνεχίσουν να κατέχουν την πλειοψηφία των εδρών στο Κογκρέσο, είναι περισσότερο από σίγουρο ότι θα οδηγηθούμε εν τέλει στο επίσημο τέλος του Affordable Care Act, γνωστού και ως «Obamacare». Οι δημοσκοπήσεις, ωστόσο, δείχνουν ότι το αμερικανικό κοινό εμπιστεύεται περισσότερο τους Δημοκρατικούς (από τους Ρεπουμπλικανούς) για την διαχείριση θεμάτων υγειονομικής περίθαλψης, ενώ μια δημοσκόπηση του Reuters / Ipsos που κυκλοφόρησε πριν από λίγες μέρες δείχνει ότι το 58% των πιθανών ψηφοφόρων θέλουν να διατηρήσουν την Obamacare. Στο πλαίσιο αυτό, οι Δημοκρατικοί κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας για τις ενδιάμεσες εκλογές επιδιώκουν να κινητοποιήσουν τη χώρα γύρω από τους κινδύνους απώλειας υγειονομικής περίθαλψης για όλους, δίνοντας στο θέμα πρωτεύουσα επικοινωνιακή προτεραιότητα[7].

3. Η οικονομία: «Το χρυσό άρμα του Τραμπ»

Με τον πληθωρισμό να κυμαίνεται στο 2% και το ποσοστό ανεργίας να μειώνεται στο 3,7% τον περασμένο μήνα, το μεγαλύτερο χαμηλό τα τελευταία σχεδόν 50 χρόνια, οι Ρεπουμπλικανοί έχουν επιλέξει να εστιάσουν επικοινωνιακά τα προεκλογικά τους μηνύματα στις θετικές τάσεις στην αμερικανική οικονομία. Ακόμα, σύμφωνα με μελέτη του Pew Research, οι Ρεπουμπλικανοί έχουν ένα πλεονέκτημα εννέα ποσοστιαίων μονάδων έναντι των Δημοκρατικών στην ικανότητα διαχείρισης της οικονομίας[8].
Είθισται, μια ισχυρή οικονομία να ευνοεί το κόμμα και τις πολιτικές δυνάμεις  που βρίσκεται στην εξουσία. Ωστόσο, πολλοί οικονομολόγοι εξακολουθούν να τονίζουν ότι μεγάλο μέρος της οικονομικής έκρηξης που παρατηρήθηκε από τις φορολογικές περικοπές και την απελευθέρωση δεν επηρέασε επί της ουσίας την  «μεσαία τάξη» και τις οικογένειες μεσαίου εισοδήματος, όσο τις επιχειρήσεις και τα ανώτερες  εισοδηματικές ομάδες[9]. Αυτό ενδεχομένως να επηρεάσει το αποτέλεσμα στις κάλπες όπως έγινε με τις ενδιάμεσες εκλογές του 2014 (και την δυσφορία για την οικονομική πολιτική του Ομπάμα) και την Προεδρική εκλογή το 2016. Κατά τη διάρκεια των θητειών του Ομπάμα οι επιχειρήσεις πρόσθεσαν πάνω από 15 εκατομμύρια θέσεις εργασίας από το 2010 και μετά, αλλά τα εισοδήματα παρέμειναν ασθενή[10], ενώ όλοι άρχισαν να μιλούν για την παρακμή της αμερικανικής μεσαίας τάξης. Αυτό το αφήγημα πιστεύεται ότι είναι ένας βασικός μοχλός πίσω από τη λαϊκιστική δυσαρέσκεια που πριμοδότησε τον Τραμπ προεκλογικά και έδρασε καταλυτικά στις εκλογές του Νοεμβρίου του 2016.

Τα 3 πιθανά σενάρια και οι αντανακλάσεις για Αμερική, Ευρώπη, και υπόλοιπο κόσμο:

Τα αποτελέσματα των ενδιάμεσων εκλογών θα κρίνουν την τύχη της εθνικολαϊκιστικής ατζέντας του του Τραμπ «America  First» στο εσωτερικό, και στο εξωτερικό θα καθορίσουν τον τρόπο με τον οποίο οι υπόλοιποι ηγέτες ανά τον κόσμο ‘’ζυγίζουν’’ τον Πρόεδρο Τραμπ.  Θα δοκιμαστεί η τύχη του αντι- κινήματός του έναντι της παγκόσμιας φιλελεύθερης τάξης και του οράματος Ομπάμα  περί ηγεσίας των ΗΠΑ σε ένα ισχυρό πολυμερές σύστημα.

Γράφημα: Σύμφωνα με τον μ.ο. των περισσότερων μετρήσεων, οι Δημοκρατικοί έχουν ισχυρές πιθανότητες να κατακτήσουν τον έλεγχο του Κογκρέσου

Η 6^η Νοεμβρίου μπορεί να ενσαρκώσει 3 πιθανά σενάρια:

• Το σενάριο του «ελέφαντα» (το σύμβολο των Ρεπουμπλικανών):

Ισχυρά εκλογικά αποτελέσματα για τους Ρεπουμπλικάνους θα καλλιεργήσουν διεθνώς την αίσθηση ότι ο Τραμπ έχει δυνατά ερείσματα στη χώρα του, επιβεβαιώνοντάς τον εκ νέου στην παγκόσμια σκηνή.  Στο σενάριο αυτό, ο Τραμπ  θα πιέσει πιο σθεναρά για αλλαγές στον τρόπο με τον οποίο οι ΗΠΑ αντιμετωπίζουν συμμάχους στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Και μπορεί να αμφισβητήσει την Κίνα πιο έντονα σχετικά με τα οικονομικά εμπορικά ζητήματα ή τις εδαφικές διαμάχες στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας.
Στο εσωτερικό, η απειλή νέων ερευνών από το Κογκρέσο ή την Γερουσία εις βάρος μελών της διοίκησης Τραμπ θα περιορισθεί σημαντικά. Ο Πρόεδρος και το κόμμα του θα είναι σε θέση να περάσουν πολλές από τις σκληροπυρηνικές υποσχέσεις τους:  τα 1.5 δις δολάρια για την κατασκευή του τείχους στα σύνορα ΗΠΑ-Μεξικό (που τώρα μπλοκάρουν οι Δημοκρατικοί), την εξολοκλήρου κατάργηση της μεταρρύθμισης Obamacare, και ενδεχομένως ένα δεύτερο κύμα περικοπής φόρων. Παράλληλα,  μια ελεγχόμενη από το Ρεπουμπλικανούς Γερουσία θα επιτύχει περισσότερους συντηρητικούς δικαστές στο ομοσπονδιακό δικαστήριο, αφήνοντας το αποτύπωμά τους σε ολόκληρο το θεσμικό (και δυνητικά πολιτισμικό) φάσμα της αμερικάνικης κοινωνίας για πολλές δεκαετίες μετά.
Εάν τελικά οι Ρεπουμπλικανοί πάρουν την εξουσία στις ενδιάμεσες εκλογές της 6^ης Νοεμβρίου, η επόμενη ευκαιρία για τους Δημοκρατικούς να αλλάξουν τα πράγματα στην Ουάσινγκτον θα είναι οι Προεδρικές εκλογές του 2020. Επί του παρόντος, κανένας Δημοκρατικός υποψήφιος δεν έχει ανακοινώσει την πρόθεσή του να αμφισβητήσει τον Τραμπ, ο οποίος θα επιδιώξει άλλη μία θητεία.

• Το σενάριο του «γαϊδουριού» (το σύμβολο των Δημοκρατικών):

Οι Δημοκρατικοί χρειάζονται να καταλάβουν επιπλέον 23 θέσειςγια να κερδίσουν τον έλεγχο του Κογκρέσου. Εάν το καταφέρουν, θα μπορούσαν να ξεκινήσουν τη διαδικασία μομφής εναντίον του Τραμπ. Ορισμένοι Δημοκρατικοί έχουν μάλιστα δηλώσει ότι αν πάρουν την πλειοψηφία στην Γερουσία θα ξεκινήσουν τις έρευνες για τις κατηγορίες περί σεξουαλικών επιθέσεων από τον νεοδιορισθέντα στο Ανώτατο Δικαστήριο, Μπρετ Κάβανο. Αυτή η απειλή έχει κινητοποιήσει τους Δημοκρατικούς ψηφοφόρους αλλά έχει ταυτόχρονα συσπειρώσει τους Ρεπουμπλικάνους.

• Το σενάριο του «αετού» (πουλί-σύμβολο των ΗΠΑ που ανοίγει ισόρροπα τα φτερά του)

Το ενδεχόμενο οι Δημοκρατικοί να κερδίσουν την πλειοψηφία στο Κογκρέσο και οι Ρεπουμπλικάνοι την Γερουσία θεωρείται ως το πιθανότερο από πολλούς παρατηρητές και ειδικούς καθώς και από τα αποτελέσματα των περισσότερων μετρήσεων. Μια συμβιωτική σχέση σε επίπεδο θεσμικό θα κριθεί από δυνητικές συγκλίσεις απόψεων σε συγκεκριμένα ζητήματα, όπως είναι το εμπόριο. Πολλοί Δημοκρατικοί του Κογκρέσου βρίσκονται κοντά στην ατζέντα προστατευτισμού του Τραμ για το εμπόριο. Η  αναθεωρημένη συμφωνία  NAFTA, η οποία θα τεθεί σε ψηφοφορία  στο Κογκρέσο πιθανότατα το 2019, θα δοκιμάσει τη δυνατότητα και τα περιθώρια βιώσιμης συνεργασίας μεταξύ των Δημοκρατικών και των Ρεπουμπλικανών σε ένα μετεκλογικό σενάριο (υποχρεωτικής) θεσμικής συμβίωσης.
Αν οι Δημοκρατικοί κερδίσουν την πλειοψηφία στο Κογκρέσο, τη Γερουσία ή και τα δύο, ο Τραμπ θα φανεί πολύ πιο αδύναμος στην παγκόσμια διεθνή σκηνή. Οι ομολόγοι του σε άλλες πρωτεύουσες του κόσμου, από το Πεκίνο και τη Μόσχα μέχρι το Παρίσι, θα ενθαρρυνθούν για να προωθήσουν τα δικά τους συμφέροντα εις βάρος του Αμερικανού Προέδρου που απασχολείται με τα εσωτερικά  προβλήματα στο σπίτι.

Το «ισορροπημένο σενάριο, οι Δημοκρατικοί να κερδίσουν την πλειοψηφία στο Κογκρέσο και οι Ρεπουμπλικάνοι την Γερουσία θεωρείται ως το πιθανότερο από πολλούς παρατηρητές και ειδικούς καθώς και από τα αποτελέσματα των περισσότερων μετρήσεων.

Στο εσωτερικό, ωστόσο, η δημοκρατία θα βγει κερδισμένη. Το εύθραυστο σήμερα σύστημα ελέγχων και ισορροπιών που προβλέπονται από το αμερικάνικο Σύνταγμα  θα ενισχυθεί σημαντικά. Οι Δημοκρατικοί θα επωφεληθούν πλήρως από τους «ελέγχους και τις ισορροπίες» του Συντάγματος. Παράλληλα, μια Δημοκρατική Γερουσία θα μπορούσε να αναγκάσει τον Τραμπ να διορίσει περισσότερους προοδευτικούς μετριοπαθείς δικαστές, ενώ μπορεί επίσης να οδηγήσει σε επανεξέταση της μεταναστευτικής μεταρρύθμισης. Την ίδια ώρα η ατζέντα του «Make America Great Again» θα αρχίσει όλο και περισσότερο να μοιάζει ένα ξεπερασμένο παλιομοδίτικο πρόγραμμα των απανταχού cult λαϊκιστών

[1] Πηγή: http://assets.pewresearch.org/wp-content/uploads/sites/5/2018/06/22114930/06-20-2018-Political-release.pdf

[2] Πηγή: https://www.statista.com/statistics/353592/2014-midterm-elections-voter-turnout-by-state/

[3] Πηγη: https://projects.fivethirtyeight.com/congress-generic-ballot-polls/

[4] https://www.nytimes.com/2018/09/12/us/migrant-children-detention.html

[5] «repeal and replace» το σύνθημα που πολύ αποτελεσματικά  χρησιμοποίησε ο Τραμπ κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου.

[6] Όπως αναγνωρίζεται ευρέως, παρά τα όποια προβλήματά του, το Obamacare εξασφάλισε υπηρεσίες υγείας σε εκατομμύρια Αμερικανούς που δεν εντάσσονται σε δημόσια προγράμματα ή δεν καλύπτονται από κάποιο ασφαλιστικό πρόγραμμα από τον εργοδότη τους, δίνοντάς τους την δυνατότητα να λαμβάνουν επιδόματα και επιδοτήσεις ώστε να μπορούν να καλύψουν το κόστος ασφάλισης. Αυτό έχει συμβάλλει στη μείωση του ποσοστού των ανασφάλιστων στο ιστορικό ναδίρ του 9.1% το 2017 από το 16% το 2010 (έτος εφαρμογής της μεταρρύθμισης) Πηγή: https://www.cdc.gov/nchs/data/nhis/earlyrelease/insur201605.pdf

[7] Ενδεικτικό είναι ότι το 54,5% των διαφημίσεων των Δημοκρατικών υποψηφίων από τις 18 Σεπτεμβρίου έως τις 15 Οκτωβρίου ανέφερε την υγειονομική περίθαλψη σε σχέση με το αντίστοιχο 8,7% των διαφημίσεων που ‘’έτρεξαν’’ κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας για τις ενδιάμεσες εκλογές του 2010. Πηγη: https://www.reuters.com/article/us-usa-election-poll-healthcare/us-democratic-campaigns-target-healthcare-as-republican-weak-spot-reuters-poll-idUSKCN1N018X

[8] (Πηγή http://assets.pewresearch.org/wp-content/uploads/sites/5/2018/06/22114930/06-20-2018-Political-release.pdf

[9] Πηγές: https://www.washingtonpost.com/news/wonk/wp/2018/06/05/trump-says-u-s-economy-may-be-the-greatest-in-history-lets-check-the-record/?noredirect=on&utm_term=.8bc917b4e9c7 , https://www.brookings.edu/blog/social-mobility-memos/2018/06/05/seven-reasons-to-worry-about-the-american-middle-class/).

[10]  Πηγη: https://www.economist.com/briefing/2016/10/08/the-way-ahead