Όσοι είχαν κατά καιρούς επισκεφθεί την ύπαιθρο του Αμερικανικού Νότου (Αλαμπάμα, Τέξας, Μισισίππη, Τενεσσί, Κεντάκυ, Τζόρτζια) θα είχαν διαπιστώσει ότι εκεί υπάρχει ένας διαφορετικός κόσμος από εκείνον της Ανατολικής και Δυτικής Ακτής. Ένας κόσμος, που επάνδρωσε το κίνημα της Κου Κλουξ Κλάν, το εθνικιστικό κίνημα, το Tea Party, το κίνημα της εσωστρέφειας της χώρας και της άγνοιας του Ευρωπαϊκού πολιτισμού. Άγνοια ακόμη και της ένδυσης, υπόδησης, αλλά και γεωγραφικής θέσης χωρών, όπως η Ελλάδα διακατέχει μεγάλο μέρος του πληθυσμού αυτών των Πολιτειών.
Θυμάμαι έναν Τεξανό μεταπτυχιακό φοιτητή, με τον οποίο μοιραζόμασταν το γραφείο στο Πανεπιστήμιο του Χιούστον το 1973, ως teaching assistants, να με ρωτά εάν στην Ελλάδα φοράμε ακόμη χλαμύδες και σανδάλια και εάν χρησιμοποιούμε κουτάλια και πιρούνια.
Τα κινήματα αυτά, που έχουν βαθιές ρίζες στις κοινωνίες αυτών των Πολιτειών, βρήκαν έκφραση στον Ντόναλντ Τραμπ και δεν θα εξαφανιστούν αυτομάτως με την αποχώρησή του από την Προεδρεία των ΗΠΑ. Κάποιος άλλος θα βρεθεί να τα εκφράσει και να τα εκπροσωπήσει. Όπως και στην Ελλάδα. Οι κρεμάλες μπροστά από τη Βουλή το 2011 βρήκαν έκφραση το 2015 στον ΣΥΡΙΖΑ και στους ΑΝ.ΕΛΛ., που συγκυβέρνησαν αρμονικά τη χώρα έως το 2019. Τις κρεμάλες είδαμε να επαναλαμβάνονται και στην Ουάσινγκτον έξω από το Καπιτώλιο στις 6-1-2021 από τον συρφετό των έξαλλων οπαδών του Τράμπ.
Το διχασμό, που προκάλεσε ο Τραμπ στην αμερικανική κοινωνία, τον ζήσαμε και εμείς στις μέρες διακυβέρνησης της χώρας μας από τους ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛΛ. Άλλωστε δεν ξεχνάμε τους ύμνους του Αλέξη Τσίπρα προς τον Τραμπ, αμέσως μετά την επίσκεψή του στον Λευκό Οίκο. Ακούσαμε ότι ο Τραμπ υπηρετεί τις αρχές της Δημοκρατίας, που ξεκίνησαν από την Ελλάδα, ότι ο Τραμπ υπηρετεί το «καλό» και τόσα άλλα.
Με την εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν εξέλιπε ο κίνδυνος του λαϊκισμού, της συνωμοσιολογίας και του εθνικού διχασμού. Για όλα αυτά φροντίζει ακόμη ο "σκορπιός" (ηγεσία ΣΥΡΙΖΑ), που καλεί τον βάτραχο (ΚΙΝΑΛ) να τον περάσει στην άλλη όχθη του ποταμού, δηλαδή να συμπράξει στην επαναφορά του στην εξουσία.
Μόνον η εμμονή της κυβέρνησης στις μεγάλες μεταρρυθμίσεις στην οικονομία, στην παιδεία, στο συνταξιοδοτικό, στην προσέγγιση παραγωγικών επενδύσεων, στη μείωση της ανεργίας, στην εξάλειψη της περιθωριοποίησης μεγάλων ομάδων του πληθυσμού και στην ολική διάχυση της ψηφιακής μεταρρύθμισης στην κοινωνία θα μπορέσουμε να αποφύγουμε την επαναφορά στην εξουσία των διχαστών, των συνωμοσιολόγων και των συντηρητικών δυνάμεων Αριστεράς και Δεξιάς. Και επιπλέον η εμμονή στην καθαρή και δημόσια διατύπωση της αλήθειας από τον πρωθυπουργό, όσον αφορά στα ελληνοτουρκικά και στο κυπριακό. Διότι οι ευθύνες δεν βαρύνουν μόνον την Τουρκία, η οποία έχει παραβιάσει κατ? επανάληψη τη διεθνή νομιμότητα και συνεχίζει να κατέχει παρανόμως τμήμα της Κύπρου. Και η Ελλάδα και η Κύπρος (Ελληνοκύπριοι) έχουν μεγάλες ευθύνες, όχι μόνον για την έναρξη του προβλήματος (1974), αλλά και για την μη επίλυση του προβλήματος.
Αυτή είναι η μεγάλη διακύβευση της κυβέρνησης Κ. Μητσοτάκη. Και αυτά πρέπει να ολοκληρωθούν στην παρούσα τετραετία, αξιοποιώντας το μεγάλο πολιτικό κεφάλαιο και την μεγάλη αποδοχή εκ μέρους των πολιτών, που έχει τόσο εντός όσο και εκτός της χώρας.