Ο τίτλος ήταν σαφής: «Τελευταία ευκαιρία για σύνταξη γυναικών στα 50». Τέτοιες τελευταίες ευκαιρίες υπήρξαν πολλές στα χρόνια της κρίσης. Την ώρα που παρεμβάσεις στο ασφαλιστικό ήταν αντικείμενο διαπραγμάτευσης μεταξύ κυβέρνησης-πιστωτών, με κόκκινες γραμμές από τη μια και πιέσεις από την άλλη, στα πρωτοσέλιδα αναδεικνυόταν μια άλλη κατάσταση – η πραγματική. Όχι μόνο οι κυβερνήσεις έκλειναν το μάτι στους τελευταίους τυχερούς που θα προλάβαιναν να δουν τον Κύριο αλλά και η Τρόικα έκανε πως δεν αντιλαμβάνεται τον συνωστισμό στην έξοδο προς τη σύνταξη, οι δόσεις εκταμιεύονταν κανονικά, οι αξιολογήσεις έκλειναν και η συζήτηση για το ασφαλιστικό συνεχίζεται – ίσως μέχρι τελικής κατάρρευσής του.

Ο εμπαιγμός ήταν διπλός, κορόιδευαν οι μέσα-κορόιδευαν και οι έξω, με τη σημασία να δίνεται στα προσχήματα. Οι μέσα έκαναν πως εφαρμόζουν πρόγραμμα διαρθρωτικών αλλαγών, οι έξω έκαναν πως ελέγχουν και κρίνουν δίκαια και αντικειμενικά. Όταν έσπασε ο κώδικας και αμφισβητήθηκε –ρητορικά- το πλαίσιο, με τις διακηρύξεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ για το τέλος των μνημονίων και της Τρόικας, τότε η σχέση με τους εταίρους έγινε συγκρουσιακή.

Τώρα συζητιέται –μεταξύ άλλων- στο Brussels Group το θέμα των κλειστών επαγγελμάτων που υποτίθεται ότι είχαν ανοίξει και μάλιστα έγινε ο κακός χαμός για να ανοίξουν, αλλά παραμένουν κλειστά, με αποτέλεσμα να ζητείται από τον αντιμνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ να κάνει αυτά που δεν έκαναν τα κόμματα που δήλωναν μεταρρυθμιστικά. Δεν βγάζει και πολύ νόημα, αλλά δεν είναι το μόνο από όσα έχουν συμβεί που κινείται στη σφαίρα του αδιανόητου ή του παράλογου.

Η μόνη βεβαιότητα είναι ότι η ελληνική περίπτωση εμπεδώθηκε ως εξαίρεση στο ευρωπαϊκό περιβάλλον αφού η χώρα μας είναι η μοναδική στην ευρωζώνη χωρίς πρόσβαση στις αγορές και εκτός του προγράμματος ποσοτικής χαλάρωσης του Μ. Ντράγκι. Από εκεί και πέρα ισχύει ότι τα μεγάλα πακέτα από τους θεσμικούς πιστωτές τελείωσαν και στο εξής η ρευστότητα θα δίνεται με το σταγονόμετρο, ίσα που θα κρατιόμαστε στη ζωή με ορό. Και αυτά εφόσον η κυβέρνηση δεσμευτεί σε κάποιο πρόγραμμα που η ίδια θα το περιγράφει ως αναπτυξιακό αλλά στην πραγματικότητα θα μοιάζει πολύ με τα παλιά: Περικοπές δημόσιων δαπανών, φόροι και άλλοι φόροι, ιδιωτικοποιήσεις, παρεμβάσεις στο ασφαλιστικό.

Αυτή η κατάσταση διαρκούς εκκρεμότητας στην οποία βρισκόμαστε είναι πέρα από όλα τα άλλα πολύ κουραστική. Η κούραση διευκολύνει την απάθεια και την παράδοση στη μιζέρια, ειδικά όταν δεν υπάρχει πειστική και ελκυστική εναλλακτική πρόταση, ούτε καν ενδιαφέροντα πρόσωπα που να δείχνουν προς μια ενδιαφέρουσα κατεύθυνση.

Η κυβέρνηση σέρνεται προς το συμβιβασμό, κρύβοντας τα μέτρα τα οποία αποδέχεται στο παρασκήνιο, ρίχνοντας το βάρος στην επικοινωνία και ελπίζοντας ότι η συνοχή της θα κρατηθεί αν οι δημοσκοπήσεις δείξουν ότι η κοινή γνώμη στηρίζει και ελπίζει. Οι εταίροι προσπαθούν να δώσουν τη μικρότερη δυνατή χρηματοδότηση αλλά να κρατήσουν τη χώρα στο ευρώ για να μην διαταραχθούν οι σχεδιασμοί τους αφού για την ευρωζώνη –πλην Ελλάδας- το 2015 θα είναι η πρώτη χρονιάς εκτός ύφεσης από τότε που ξέσπασε η κρίση.

Όταν και οι δύο δεν πιστεύουν στην επιλογή τους αλλά αναγκάζονται, προφανώς και το αποτέλεσμα δεν θα είναι καλό, θα είναι απλώς λιγότερο κακό από ό,τι θα έφερνε μια ρήξη. Όταν κανείς δεν προσβλέπει στη θεραπεία της ελληνικής αρρώστιας αλλά επιδιώκει μόνο την καταστολή των μεγάλων πόνων με φάρμακα που φέρνουν κατατονία, είναι αναμενόμενο ο οργανισμός να συνεχίσει να φθείρεται μέχρι όσο αντέξει – αλλά πόσο θα αντέξει;

Μια από τις φοβερότερες ιστορίες της ελληνικής μυθολογίας είναι αυτή που αφορά το πέρασμα στον Αδη. Ο Χάρων, γιος του Ερέβους και της Νύχτας, ήταν ο βαρκάρης που κουβαλούσε τις ψυχές των νεκρών στον κάτω κόσμο και έπαιρνε για ναύλα τον οβολό που έβαζαν στα χείλη του νεκρού οι συγγενείς. Οσοι δεν είχαν να πληρώσουν ήταν καταδικασμένοι να περιπλανιούνται στις όχθες του Αχέροντα για εκατό χρόνια.

@AggelikiSays