Η κυβέρνηση ολοένα και περισσότερο μοιάζει μετανοιωμένη και ανίκανη να εστιασθεί στις, και να εστιάσει τις, προτεραιότητες που επέβαλλε η καταλυτική και ανακουφιστική μεν για πολλούς αναστροφή της αλλά επώδυνη δε ,επίσης για πολλούς, εκκίνηση επιστροφής της στην ευρωπαϊκή πραγματικότητα/κανονικότητα μέσω του συμβιβασμού που έγινε στο Eurogroup.
Είναι σημαντικό παρ’ όλα αυτά ότι, έστω και προσωρινά συνειδητοποίησε ότι ό διάβολος, βρίσκεται όχι μόνο στις λεπτομέρειες αλλά και ότι η κόλαση βρίσκεται στις μονομέρειες.
Όμως συνάμα, επιδεικνύει σοβαρότατη δομική αδυναμία και leadership να σταθμίσει αυτές τις προτεραιότητες ,να πάρει τις ομολογουμένως γενναίες αποφάσεις που απαιτούνται, και να επιμείνει στον προγραμματισμό των μεταρρυθμιστικών ενεργειών που επιβάλλει το επείγον της υλοποίησης του περιεχομένου τους ανεξάρτητα του πολιτικού-κομματικού της κόστους .Να μην ξεχνάμε, ότι ο κ. Τσίπρας επικαλούμενος το ηθικό πλεονέκτημα της συνέπειας λόγων και έργων υποσχέθηκε μετεκλογικά ότι η κυβέρνησή του θα είναι μια κυβέρνηση σωτηρίας μέσα στο ευρώ, όλων των ελλήνων και όχι μόνον των ανεξαρτήτων και του κομματικού Συριζαϊάτου.
Ενώ πάλεψε ως αντιπολίτευση για το χρόνο ανόδου της στην εξουσία και ως κυβέρνηση για τον χρόνο τον αναγκαίο για την θεμελίωση της τετράμηνης γέφυρας – συμφωνίας – ανάσας και «νίκησε», τον σπαταλάει πανάκριβα στο πώς να επουλώσει και ψυχοπεριποιηθεί τις πληγές που προξένησε στον ψυχισμό των εκλογέων της η σίγαση της αντιμνημονιακής της μπαλάντας των ψευδαισθήσεων και ανέφικτων προσδοκιών που δημιούργησε η διγλωσσία /πολυγλωσσία του αντιμνημονιακού εθνολαίκιστικού της λόγου περί μονομερούς διαγραφής του χρέους κλπ.κλπ.
Η κυβέρνηση εμφανίζεται να δίνει περισσότερη σημασία στη διαχείριση, είτε με εφησυχαστικές εξωστρεφείς εξαγγελίες είτε π.χ. με δοκιμαστικές εσωστρεφείς ψηφοφορίες, του μετατραυματικό στρες του συμβιβασμού της παρά να ασχολείται με τις τύχες της χώρας. Σε λίγο, αιχμάλωτη του δημοσκοπικού της εθισμού , το πιθανότερο, θα μας δημοσκοπεί καθημερινά και κυρίως το κόμμα για την επιστράτευση –συστράτευση του «ολου ΣΥΡΙΖΑ» πίσω από τις δολιχοδρομίες της.
Παρουσιάζεται δηλ με άλλα λόγια η κυβέρνηση να είναι διστακτική να ολοκληρώσει το άλμα εξόδου της από τον δογματισμό των συνειδήσεων, κρίσεων και γλώσσας της κουλτούρας του 4% που αναπτύχθηκε υπό τις σχεδόν εργαστηριακές συνθήκες κομματικής ζωής και δράσης του μέχρι το 2010-2012 . Η υπερπολιτικοποίηση της πολιτικής που αναδύθηκε αφ΄ενός μέσα από το big bang της κρίσης και αφ’ ετέρου από την διαρκή ενεργοποίηση του αντιδιαλεκτικού και αντιδιαλογικού σεισμικού ρήγματος σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς πολίτες, φορείς και κομματικούς σχηματισμούς μπορεί να οδήγησε μέσω των εκλογών του 2012 και των ευρωεκλογών του 2014 αυτό το 4% στο να είναι 36% αλλά ο πολιτικός βολονταρισμός αντίθετα με το τι πιστεύουν δυστυχώς παρά πολλοί, δεν είναι και το λυχνάρι του Αλαντίν που εκπληρώνει με το τρίψιμο κάθε ευχή και επιθυμία . Η μεταμοντέρνα Χαλιμά που θα έλεγε ο Ανδρέας δεν έχει χίλιες και μια νύχτες στη διάθεσή της . Έρχεται η στιγμή ακόμη και γι αυτούς τους φανατικούς της πολιτικής βουλήσεως και που ακόμη επικαλούνται την μαρξιστική τους παιδεία που η οικονομία έχει τον τελευταίο λόγο και τα ταμειακά της ελλείμματα δεν μπορούν να γεμίσουν ούτε με «νομίσματα» αξιοπρέπειας ούτε με ηρωικά ρητορικά βόλια πολιτικής βουλήσεως (βάζω σε παρένθεση το stupid). Ο λόγος χορταίνει μεν κάποιες φορές (κυρίως προεκλογικά) αλλά δεν είναι κάθε μέρα του Αϊ γιαννιού (με δύο νι).
Ο λίγος καιρός που έχει περάσει έφθασε να αποκαλύψει ακόμη και στους πιο ένθερμους υποστηρικτές της ότι πρόκειται μάλλον για μια κυβέρνηση των τεσσάρων Α +1 (Απροετοίμαστη, Ασυντόνιστη, Ασαφής, Αναξιόπιστη ) και το χειρότερο Άνευ σχεδίου Α που φλερτάρει διαρκώς (και εξοικιώνει;) με το σχέδιο Β των δραχμικών Άλλων.
Τα παραπάνω Α θολώνουν ακόμη περισσότερο το τοπίο και επαναφέρουν στον βηματισμό της κυβέρνησης το μετέωρο βήμα του …Χολαργού του Λαπαβίτσα και του «Έλληνος ασθενούς».
Όλα φαίνονται να είναι φλου και στον αέρα. Έχουμε με άλλα λόγια να κάνουμε με μια κυβέρνηση ΦΛΟΥ(δηλ του Φαίνεσθαι , Λογοπλέκειν, Οιωνοσκοπείν ,Υπνοβατείν) που το καθένα από αυτά έχει φθάσει δυστυχώς στο όριο της χρησιμότητάς του, και μάλιστα μέσα σε πολύ λίγο χρόνο:
Φαίνεσθαι : που αν και κέρδισε, εντυπωσιάζοντας αρχικά, αρκετούς πόντους, περισσότερο βέβαια στο εσωτερικό, με την θεατρικότητα, το στυλ και την υπερπροβολή σε τηλεοπτικά και όχι μόνον φεστιβάλ ενικού, του ενανι-κού της πρωταγωνιστή(36 συνεντεύξεις) κατορθώνοντας να δημοσιοποιήσει ευρύτατα την δικής της εκδοχή για το τι αποτελεί μια πραγματική και σύμφωνη με τις προεκλογικές επαγγελίες αντιμνημονιακή ηρωϊκή διαπραγμάτευση-παράσταση ,όσο περνά ο καιρός, η υπερέκθεση , οι αντιπαλότητες που γέννησε ,τα γόητρα που προσέβαλε ,τα μίντια που προκάλεσε, οι συγκρούσεις που δημιούργησε και στο εσωτερικό, καθώς και μια πιο ψύχραιμη και κριτική αξιολόγηση με στάθμιση των υποδόριων κινδύνων που κρύβει και έκρυψε το show της διαπραγμάτευσης προεξάχοντος του μεγάλου ρίσκου από την «απρονοησία της κυβέρνησης να διασφαλίσει πρώτα την ρευστότητα του δημοσίου με εξωτερική βοήθεια», απολεπίζουν την αποτελεσματικότητα της μετα τυμπάνων προσέγγισης και σύγκλισης.
Λογοπλέκειν: Δια του επικοινωνισμού, της αφηγήσης και των επικοινωνιακών αγώνων στις επάλξεις των λέξεων και των παραθύρων και δια της καταφυγής στην θαλπωρή των μεταφορών των λογοπαιγνίων και των ευφημισμών η κυβέρνηση της προεκλογικής πολυγλωσσίας/τεξανής διγλωσσίας ανάλογα με το εκάστοτε ακροατήριο έπαιξε και παίζει ακόμη στο δικό της γήπεδο και διατηρεί προς το παρόν υπερβοηθούντων φυσικά των ΜΜΕ την υπεροπλία. Χρησιμοποιώντας (όχι εντελώς ξεκάθαρα είναι αλήθεια,άλλοτε σκοπίμως άλλοτε λόγω μετάφρασης ) αφ΄ενός την δημιουργική αμφισημία/αυξητική της ασάφειας(constructive ambiguity coined by H.Kissinger) και αφ’ ετέρου την λογική της ασάφειας (fuzzy logic) με την χρησιμοποίηση των λεκτικών της μεταβλητών (linguistic variables:e.g.the term appropriate στη συμφωνία όχι οι συγκεκριμένοι αριθμοί της Αριστοτελικής λογικής) ο κ. Βαρουφάκης έγινε συν-συγγραφέας των κειμένων μιας συμφωνίας της ..αποκριάς και μιας επιστολής που σαν optical illusion μπορεί να αναγνωσθεί κατά το προσφιλές στην αριστερά συγκρουσιακό σχήμα Εξωτερικό /Εσωτερικό. Απόδειξη το αποτέλεσμα στην ψηφοφορία της κεντρικής επιτροπής. Αυτό σημαίνει γι αυτούς που αγαπούν τον Derrida και χορεύουν τον ντιρλαντά της εργαλειοθήκης της γλώσσας άλλη μια παράσταση ανεβαίνει που ως διαφορά/διαφωρά με γλωσσικά προσχήματα αναβάλει συνεχώς το τέλος της και που η αλήθεια της εξαρτάται από το λεγόμενο spinning την διαστροφή της αλήθειας από συνεχή διοχέτευση πληροφοριών που αλληλοδιαψεύσονται και αλληλοσυγκρούονται όπου χάνει δηλ η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. Επί πλέον αργά ή γρήγορα θα αποδειχθεί το αν στην συγκεκριμένη φάση η χώρα υπονομεύεται όταν δεν υπάρχει στρατηγική και ξεκάθαρη πορεία. Αν η ασάφεια είναι καταστροφική. Αν σε μία διαπραγμάτευση, η ασάφεια είναι το όπλο του ισχυρού ή του αδυνάτου. Αν συμφέρει η ασάφεια, μόνο και μόνο για να ψαρεύει η κυβέρνηση στα θολά τα νερά για να έχει ισορροπία στο εσωτερικό της για να μην χάνει οπαδούς. Η προσφυγή της κυβέρνησης στις σοφιστείες του δισσού λόγου γιατί στην πραγματικότητα εναντιώνεται σε κάθε αξιολόγηση και με συγκεκριμένα αριθμητικά στοιχεία αποδεικνύει την έλλειψη αποφασιστικότητας της να προχωρήσει σε πραγματικές μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη ή χώρα για να βγει στις αγορές και να ανακτήσει την σχετική της κυριαρχία πάντοτε μέσα στο ευρωπαϊκό πλαίσιο.
Οιωνοσκοπείν: Η κυβέρνηση προσπαθεί να μαντέψει το μέλλον μέσω της ψευδαίσθησης της αντιστοίχησης με την πραγματικότητα που παρουσιάζει η διαρκής ανάγνωση και ερμηνεία των σημείων(σύγχρονων οιωνών) και των χρονοσειρών των δημοσκοπήσεων , μέσα από τα σημάδια της συμπαράστασης που προκύπτουν στις συγκεντρώσεις στις πλατείες τις κινητοποιήσεις υπέρ αυτής στο εξωτερικό ,τις διάφορες δηλώσεις στα μίντια, που υπερερμηνεύονται , υποερμηνεύονται ή και παρερμηνεύονται τις περισσότερες φορές με ελαφρότητα : θυμηθείτε το «Ολαντρέου» του πρώϊμου Τσίπρα ,την άνοδο του Grillo
Την επίκληση του «εις οιωνός άριστος , αμύνεσθαι περί εφορίας και πάρτης (ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ»
Υπνοβατείν: Γράφει ο Μίλαν για το μυθιστόρημα του Χέρμαν Μπροχ :οι Υπνοβάτες. Ο Μπροχ κατανόησε ότι υπάρχει μια κρυφή αναγκαιότητα η οποία προσανατολίζει την Ιστορία, μολονότι αυτή η τελευταία, εξαιτίας των απρόβλεπτων και αναπόφευκτων εκβάσεων της πολιτικής ζωής, μπορεί να υλοποιήσει αυτήν την αναγκαιότητα με έναν μεγάλο αριθμό παραλλαγών. Γι’ αυτό, τον Μπροχ δεν τον ενδιαφέρει μια πραγματική ιστορία, η οποία (κατά τύχη) έχει συμβεί. Αυτός δεν επιθυμεί να γράψει ένα «ιστορικό μυθιστόρημα». Αυτό που τον σαγηνεύει είναι η κρυφή, αθέατη, δύναμη η οποία διαμορφώνει τα πρόσωπα και τις σκέψεις τους.
Ιδού το νόημα του τίτλου: «Οι υπνοβάτες». Όλα τα πρόσωπα του Μπροχ είναι υπνωτισμένα από κρυφές δυνάμεις και δρουν (σαν υπνοβάτες) χωρίς να μπορούν να εξηγήσουν ορθολογικά γιατί κάνουν αυτό που κάνουν, γιατί λένε αυτό που λένε.
Η λέξη-κλειδί για να συλλάβουμε την κρυφή δύναμη που προσανατολίζει τη συμπεριφορά του ανθρώπου είναι, κατά τον Μπροχ, η έννοια της «αξίας». Η αποδυνάμωση της επιρροής των αξιών (οι οποίες προσανατολίζουν τη συμπεριφορά μας, χωρίς εμείς να το συνειδητοποιούμε) χαρακτηρίζει, σύμφωνα με τον Μπροχ, τον υπαρξιακό μετασχηματισμό του έλληνα- ευρωπαίου ανθρώπου.