Όχι, όχι, δεν θα παρασυρθώ να ασχοληθώ με τον Πολύδωρα, τον Παπά, την Γεροβασίλη, α ναι, και τον Τσίπρα, το ΕΣΡ, το ΣτΕ, και τα υπόλοιπα φαιδρά και γελοία, που καθιστούν το πολιτικό τοπίο αυτιστικό και άκρως οπισθοδρομικό…
Δεν είναι Σχολιάκι αυτό φίλοι και φίλες μου. Είναι μια προσωπική μου άμυνα από την άγρια επίθεση της πολιτικής νοσηρότητας που υφίσταμαι ως πολίτης και αντιλαμβάνομαι όλο και περισσότερο πως, οι περισσότεροι άνθρωποι που πολιτεύονται ενεργά (εννοώ τους πολιτευτές) είναι πρόθυμοι να χειροκροτούν (οι κομματοσάλλιαγκες το: «Σύντροφοι και Συντρόφισσες» του Καμμένου, την πρόταση τού ακροδεξιού και αδίστακτου Πολύδωρα για το ΕΣΡ, τις απανωτές γκάφες ΣΥΡΙΖΑ γύρω από τις τόσες και τόσες επιλογές προσώπων)… Τι να σχολιάσω για κάτι που με ξεπερνάει και με συμφιλιώνει με κάθε γελοιογράφο και με την τέχνη του σαρκασμού απέναντι στη γελοιότητα τής πολιτικής καθημερινότητας, την οποία ΚΑΙ ο ΣΥΡΙΖΑ προβάλει με την πολιτική του «διαχείριση» και την ακατανόητη ωμότητα ομολογίας για την υποστήριξη τού κοπανιστού αέρα. Του τίποτα, του nulla! Μια πολιτική κομπογιαννιτισμού που εκθέτει πρόσωπα, θεσμούς, ιδέες, δόγματα…
Όχι. Αντιστέκομαι με το να μην επιλέγω τα τόσα και τόσα καθημερινά που θα μπορούσα να «πάρω» από τον χώρο τής πολιτικής… Όχι, θα επιμείνω όσο μπορώ σε θεματολογίες εκτός καθημερινής πολιτικής η οποία κατρακυλάει συνεχώς στην απόλυτη παρακμή.
Ο «νόμος Παπά», το ΕΣΡ και η ανεξάρτητη διοίκησή του, οι ανεξάρτητες αρχές και οι κομματικές τους απεμπλοκές, είναι θέματα της δημοκρατίας και δεν υποβαθμίζω το ρόλο τους. Ο τρόπος όμως και η διαχείριση τής πολιτικής που διαρκώς κατεβάζει τον πήχη τού πολιτικού πολιτισμού (πρόταση Πολύδωρα από τον «αριστερό» ΣΥΡΙΖΑ) με βγάζει εντελώς έξω από την ηρεμία και νηφαλιότητα που έχω ανάγκη για να γράψω και να εμβαθύνω, ώστε να φανώ χρήσιμος και στο αναγνωστικό κοινό που εμπιστεύεται να με διαβάζει.