Με αφορμή την επιβολή του ΕΝΦΙΑ παρακολουθώ την απόδοση ιδεολογικών χαρακτηριστικών στην ακολουθούμενη πολιτική και φρίττω.
Δεν υπάρχουν ιδεολογικά χαρακτηριστικά στην επιβολή φόρων για να πληρωθούν κομμάτια του κράτους που ουδείς χρειάζεται, ενώ παράλληλα τρέχουν φοροαπαλλαγές και χαριστικές διατάξεις προς κάθε διαπλεκόμενο. Δεν είναι πολιτικό ζήτημα με τη στενή κομματική ή παραταξιακή έννοια, αλλά ένα θέμα δημοκρατίας. Ως τέτοιο ανοίγει ένα πεδίο συνεννόησης φιλελεύθερων και αριστερών, και όχι αντιπαράθεσης, αφού αυτή οδηγεί σε μία άνευ ουσίας διάσπαση δυνάμεων μπροστά στο μείζον, και τελικά υποβοηθά την απολίτικη αλητεία της κυβέρνησης.
Χρειάζεται πολιτικό θάρρος για να αναγνωριστεί το κοινό πεδίο και από τις δύο πλευρές, και μικροπολιτικό ξεβόλεμα από την κείμενη αφήγηση περί κρατιστών και μη, αντιμνημονιακών και μη, υπέρμαχων της ιδιοκτησίας και μη.
Ας με συγχωρέσουν οι πολιτικοί επιστήμονες και οι κάθε λογής ειδήμονες και επαγγελματίες της πολιτικής, αλλά εγώ δεν βλέπω ικανές ιδεολογικές διαφορές σε ό,τι αφορά το πλαίσιο λειτουργίας της πολιτείας μεταξύ αριστερών και φιλελευθέρων – οι διαφορές υπάρχουν σε πολύ κατώτερα ζητήματα άσκησης πολιτικής. Το πλαίσιο, όμως, είναι που βάλλεται σήμερα και αυτό είναι ο μεγάλος ασθενής. Δεν είναι πρόβλημα ούτε οι μισθοί, ούτε η ιδιοκατοίκηση, ούτε η επιχειρηματικότητα· να αρχίσουμε να διακρίνουμε τα συμπτώματα από τις αιτίες μετά από επτά χρόνια κρίσης.
Δεν διαφωνούν οι δύο χώροι στην αντίθεση τους στη δικαιοσύνη όπως την καταλαβαίνει το σημερινό ΣτΕ, και ο υπουργός δικαιοσύνης με τα σχεδόν καθημερινά εκτρώματα που καταθέτει στην κλειστή Βουλή επιχειρώντας να αλλοιώσει το θεσμικό πλαίσιο με μοναδικό αποτέλεσμα την εξυπηρέτηση ειδικών συμφερόντων. Δεν υπάρχει διαφωνία σε ό,τι αφορά το ρόλο του κράτους, αυτόν της προστασίας, αλλά στο «μέχρι που» φτάνει αυτός και με τι ιεράρχηση και κόστος. Δεν υπάρχει διαφωνία σε ό,τι αφορά την ιδιοκτησία, και οι δύο την αποδέχονται και την επιζητούν για τους πολίτες. Δεν υπάρχει διαφωνία στα ανθρώπινα δικαιώματα, την ισότητα των πολιτών και των ευκαιριών που αυτοί πρέπει να έχουν μέσα στην κοινωνία μας. Αυτά αποτελούν μία ικανή βάση για καταρχήν συνεννόηση.
Σε άλλες εποχές η σοσιαλδημοκρατία αποτελούσε γέφυρα ανάμεσα στους δύο χώρους. Σήμερα αυτή εξοντώθηκε με επιτυχία από τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ (και όσους του επέτρεψαν να γίνει πρόεδρος με τόση ευκολία, ή τον στήριξαν με την αφέλεια τους το προηγούμενο διάστημα, αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης), οπότε θα πρέπει να συνεννοηθούν μόνοι τους. Όρος το να καταφέρουν να ωριμάσουν, αντί να τσακώνονται σαν ηλίθιοι με μοναδικό αποτέλεσμα την ανενόχλητη συνέχιση της εκτροπής.
Σε καμία περίπτωση δεν προτείνω την απο-πολιτικοποίηση ή απο-ιδεολογικοποίηση· το αντίθετο. Προτείνω την εντατικότερη πολιτικοποίηση με κορμό της συζήτησης τη δημοκρατία, και τρία απτά αποτελέσματα: την αποδόμηση της κυβερνητικής πολιτικής, την συνεννόηση για το θεσμικό πλαίσιο ως κυρίαρχο εργαλείο για την έξοδο από την κρίση, και την επαναφορά της πολιτικής ως μόνη θεραπεία απέναντι στον αντικοινοβουλευτισμό, την ακροδεξιά και το φασισμό της «λαοκρατίας»** της Χρυσής Αυγής, του Παπαδόπουλου και του Μεταξά.
Δεν είναι όλοι οι φιλελεύθεροι «νεοφιλελεύθεροι» κρυπτοδεξιοί, και δεν είναι όλοι οι αριστεροί «νεοκομμουνιστές» μπαχαλάκηδες. Για να ακριβολογούμε αυτοί είναι οι ενοχλητικές παρανυχίδες, οι μειοψηφίες στο χώρο τους, που μεγεθύνονται εκτός πραγματικότητας με ένα και μόνο σκοπό: την επικράτηση των ηλίθιων (των παρανυχίδων) στην αντιπολίτευση, και των πιο διεφθαρμένων στην εκάστοτε κυβέρνηση.
Σήμερα ψηφίζεται ένα ακόμα έκτρωμα, σε κλειστή Βουλή, ως τροπολογία σε άσχετο νόμο (του υπουργείου Υγείας του κ. Βορίδη), που θα επιτρέψει τη συγχώνευση της διαπλοκής των Μέσων Ενημέρωσης και την απαλοιφή χρεών τους εις βάρος των υπερφορολογημένων πολιτών. Η αριστερά και οι φιλελεύθεροι θα μιλήσουν για την Θάτσερ και τον Μπρέζνιεφ; Αν αυτό είναι το μόνο που έχουν να πουν, πάσο…
_________________________________________________
** Από το ημερολόγιο του Μεταξά για το πραξικόπημα της 4ης Αυγούστου:
«Η Ελλάς έγινε από της 4ης Αυγούστου Κράτος αντικομμουνιστικό, Κράτος αντικοινοβουλευτικό, Κράτος ολοκληρωτικό. Κράτος με βάση αγροτική και εργατική, και κατά συνέπεια αντιπλουτοκρατικό. Δεν είχε βέβαια κόμμα ιδιαίτερο να κυβερνά. Αλλά κόμμα ήτανε όλος ο Λαός, εκτός από τους αδιόρθωτους κομμουνιστάς και τους αντιδραστικούς παλαιοκομματικούς.» Wikipedia