Αυτό δεν είναι τραγούδι #771
Dj της ημέρας, η Νατάσσα Συλλιγνάκη

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου παρακολουθώ τις τελετές έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων. Όχι πως είμαι καμία φανατική του θεσμού — ζήτημα να δω έναν αγώνα μπάσκετ, λίγο τένις ή ενόργανη, κυρίως κοριτσιών. Όμως μ’ αρέσει το αυστηρό τελετουργικό της έναρξης, το πρωτόκολλο που τηρούν πάντα ευλαβικά, η παρουσίαση που κάνει κάθε διοργανώτρια χώρα σχετικά με την ιστορία και τον πολιτισμό της, η πολύχρωμη παρέλαση των αθλητών, ο Ολυμπιακός Ύμνος κάθε φορά σε άλλη γλώσσα, η αφή της Φλόγας. Κάθε χρόνο, ειδικά τα τελευταία (πολλά), την βλέπω με παρέα ό,τι ώρα και να είναι, και σχολιάζουμε τα δρώμενα, τις στολές των αθλητών («πάλι χάλια είναι οι Γερμανοί, σαν ταμένα, μόνο το σανδάλι με την κάλτσα τους λείπει!», «Μα τι κούκλος αυτός ο πρώτος αθλητής του Τάε Κβο Ντο των νήσων Τόνγκα, με τη φούστα!»«Για δες, για πρώτη φορά φέτος έχει ομάδα «ανεξάρτητων αθλητών»- προσφύγων…»), τις εκφράσεις τους — άσε που μαθαίνουμε και 2-3 καινούριες χώρες κάθε φορά. Δεν θα είχα ιδέα για το πού είναι (ήτι είναι) το Τουβαλού, το Μπουτάν ή το Ναουρού για παράδειγμα, από παρέλαση αθλητών κάποιας χρονιάς τα έμαθα!

Δεν έχω καθαρές μνήμες από την τελετή έναρξης του Μόντρεαλ το ’76, ήμουν πολύ μικρή — άλλωστε νομίζω το μόνο που θυμάται όλος ο κόσμος από κείνη την Ολυμπιάδα είναι το μποϊκοτάζ των αφρικανικών χωρών και τα επτά δεκάρια της Νάντιας Κομανέτσι. Το 1980 όμως θυμάμαι πολλά περισσότερα. Κυρίως τον Μίσα, την πιο πετυχημένη μασκώτ των αγώνων ως σήμερα, το γλυκό αρκουδάκι που θαρρείς ήταν βγαλμένο από παραμύθια για παιδιά, και που δάκρυσε από χαρά στο τέλος. Σε αντίθεση με τον Σαμ, τον αετό του Λος Άντζελες το 1984 που, παρ’ ότι ήταν σχεδιασμένο από τα στούντιο της Ντίσνεϊ,καθόλου δεν μου άρεσε! Θυμάμαι έντονα την υπέροχη έναρξη της Βαρκελώνης το 1992, με τα λουλούδια, την Μονσερά Καμπαγιέ και τον Χοσέ Καρρέρας, τους πίνακες του Πικάσο και του Νταλί, το φλεγόμενο βέλος που άναψε τον δικό τους βωμό. Θυμάμαι το αξεπέραστο κιτς της τελετής της Ατλάντα το 1996, με κείνα τα παιδάκια που τα είχαν ντύσει σαν διαστημάνθρωπους και χόρευαν, τον άνθρωπο που έκαναν να πετάει με jetpack και τον πιο κακόγουστο βωμό φλόγας που είδα ποτέ. Θυμάμαι την Κάθι Φρίμαν να ανάβει εντυπωσιακά τον βωμό στο Σίδνεϊ το 2000. Θυμάμαι την τελετή της Αθήνας το 2004, υπόδειγμα κομψότητας, χάρης, αρμονίας (και την αντίθεσή της, αυτή την αντίθεση που και σαν έθνος μας χαρακτηρίζει, με την μπουζουκοπόπ λήξη των αγώνων). Θυμάμαι την απίστευτα εντυπωσιακή, άρτια και με απόλυτο συγχρονισμό έναρξη της Κίνας το 2008, την έξοχη μουσικά, εντελώς «ευρωπαϊκή» του Λονδίνου το 2012, με την συμμετοχή του James Bond και της βασίλισσας.

Συνέχεια στο blog DimArt