Το σχέδιο Β για τη δραχμή κατέρρευσε ανάμεσα στη γελοιότητα, την άγνοια και την ανευθυνότητα των εμπνευστών του. Από την έφοδο στο Νομισματοκοπείο και τη σύλληψη Στουρνάρα έως το χακάρισμα των ΑΦΜ προκύπτει η εικόνα μίας παιδικής κυβέρνησης που επιδίδεται σε ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής, χωρίς την παραμικρή συνείδηση των επιπτώσεων στην πραγματική οικονομία και στις ζωές των πολιτών. Και εδώ κρύβεται ο κίνδυνος: από το σχέδιο δραχμή να πάμε στη δραχμή χωρίς σχέδιο με ίδια ή και με χειρότερα αποτελέσματα.
Τα δείγματα φάνηκαν από την πρώτη στιγμή. Αίφνης έγινε ζήτημα σε ποιο ξενοδοχείο θα μείνει η τρόικα και αν θα τη στείλουμε για μπάνια. Μία κυβέρνηση, λοιπόν, που μόλις λίγα εικοσιτετράωρα πριν έφερε στη Βουλή ένα από τα πιο βαριά πακέτα φόρων μόνο και μόνο για να ξεκινήσει τις διαπραγματεύσεις, τώρα δεν ήθελε την «ταπείνωση» της διαμονής της τρόικας στο κέντρο της πόλης. Εσταξε η ουρά του γαϊδάρου. Μόνο που η κυβερνητική συμπεριφορά αποκαλύπτει ποιες είναι οι πραγματικές προτεραιότητες. Οι ίδιες που ήταν αυτούς τους τελευταίους έξι μήνες και μας έφεραν στα πρόθυρα της χρεοκοπίας: η επικοινωνία.
Κανείς δεν λέει ότι η κυβέρνηση δεν πρέπει να διαπραγματευτεί. Ο κ. Τσίπρας, όμως, είναι έτοιμος να κάνει τα ίδια ακριβώς λάθη με τους προκατόχους του σε πολύ χειρότερες συνθήκες. Να αντιστέκεται, δηλαδή, με νύχια και με δόντια στις μεταρρυθμίσεις με «κόκκινες γραμμές», που είτε θα καταπατά, είτε θα οδηγήσουν στην τελική ρήξη. Και η μία και η άλλη εκδοχή θα είναι καταδικαστικές για τον ίδιο και για τη χώρα. Εκείνο που δεν καταλαβαίνει ο κ. Τσίπρας είναι ότι σε τελευταία ανάλυση έχει κάνει μία πολύ απλή συμφωνία με τους εταίρους. Μέσα στα επόμενα χρόνια θα μας δανείσουν 83 δισεκατομμύρια με τον όρο ότι θα συνεφέρουμε τα οικονομικά μας και δεν θα ζητήσουμε κι άλλα. Σε αυτήν την περίπτωση συζητούν και ελάφρυνση του χρέους.
Τα συγκεκριμένα μέτρα από την πρώτη στιγμή και στο πλαίσιο της «ελαστικότητας» ήταν αντικείμενο συζήτησης. Ματαίως. Ο κ. Βαρουφάκης κορόιδευε με τις καλωδιωμένες νοικοκυρές και οι διακηρύξεις περί φοροδιαφυγής ήταν χάντρες για ιθαγενείς. Αν, λοιπόν, ο κ. Τσίπρας θέλει να αποφύγει την ταπείνωση να μας υπαγορεύει η τρόικα την οικονομική πολιτική, ιδού η Ρόδος.
Ας προτείνει τα δικά του ισοδύναμα. Θα ανακαλύψει ότι είναι άλλο να τα λες, άλλο να τα κάνεις. Πόσω μάλλον όταν έχει καταστρέψει και τα τελευταία αποθέματα εμπιστοσύνης στην Ευρώπη. Σε κάθε περίπτωση, προϋπόθεση είναι να τιμήσει την υπογραφή του και να αποκτήσει την «ιδιοκτησία» του προγράμματος. Να σταματήσει να καταγγέλλει και να επεξεργαστεί μια πολιτική εξόδου από την κρίση και το Μνημόνιο. Αλλωστε πρωθυπουργός που λέει ότι εκβιάζεται παραιτείται.