Οι γενικεύσεις και ο αυθαίρετος λόγος περί των ιδιωτικοποιήσεων, που σε κάθε περίπτωση θεραπεύουν κάθε νόσο…
Με την κλασσική ευκολία που μας χαρακτηρίζει ως κοινωνία (η ηγεμονία της ημιμάθειας), τα τελευταία χρόνια βρήκαμε ως αιτία για τα προβλήματα της χώρας και ως εχθρό για την οικονομίας μας, τη συμμετοχή του Δημοσίου στην οικονομική δραστηριότητα… Αγνοούμε τη δυναμική, πτυχών του κρατικού καπιταλισμού… Ενθουσιαζόμαστε με ιδιωτικοποιήσεις από κρατικές Κινέζικες και Γερμανικές επιχειρήσεις και αδυνατούμε να κατανοήσουμε πως εθνικά μονοπώλια γίνονται μονοπώλια κρατικών επιχειρήσεων άλλων χωρών… Αυτό δεν θα το ονομάζαμε σε καμιά περίπτωση απελευθέρωση της αγοράς ούτε στροφή στον οικονομικό φιλελευθερισμό… Κάθε άλλο. Σε κάθε περίπτωση, όμως, αν το μονοπώλιο πωλείται, ως μονοπώλιο, σε μια εταιρεία και μάλιστα κρατική άλλου κράτους, τότε απλώς δημιουργείς ένα άλλο, μεγαλύτερης στρατηγικής σημασίας, πρόβλημα, επιχειρώντας να επιλύσεις ένα πραγματικό, αλλά μικρότερης σημασίας, άλλο. Από δημοσιονομική άποψη, όταν προχωράς σε μία ιδιωτικοποίηση, χάνεις τα μερίσματα που η ιδιωτικοποιημένη εταιρεία πλήρωνε. Έτσι, μπορεί να έχεις χαμηλότερο χρέος, αλλά την ίδια ώρα έχεις ένα λιγότερο περιουσιακό στοιχείο και χαμηλότερες αποδόσεις… Γενικότερα η χώρα μας, στην κατάσταση που είναι, θα πρέπει να είναι πολύ προσεκτική με τις ιδιωτικοποιήσεις πλέον… Προφανώς και απαιτείται εξορθολογισμός στη λειτουργία του Κράτους. Με την έννοια ότι οι κρατικές επιχειρήσεις πρέπει να αποκτήσουν management ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων. Όπως συμβαίνει με τις κρατικές επιχειρήσεις, αυτού του είδους, στις ανεπτυγμένες οικονομίες. Προφανώς και πρέπει να γίνουν ιδιωτικοποιήσεις με ιεραρχήσεις προτεραιοτήτων και με στρατηγικής σημασίας επιλογές… Αυτό όμως που έχει σημασία να συνειδητοποιήσουμε είναι ότι η πεποίθηση πως οι ιδιωτικοποιήσεις συμβάλλουν στη μείωση του χρέους είναι ένας ακόμη μύθος… Διότι οι ιδιωτικοποιήσεις μπορεί να μειώνουν το χρέος, αλλά και τα έσοδα της κυβέρνησης και συνεπώς είναι αβέβαιο το κατά πόσο έχουν νόημα σε οικονομικό επίπεδο και στη μεσοβραχυπρόθεσμη οικονομική περίοδο.
Ναι… Αμφισβητούμε τα ιερά και τα όσια της οικονομικής ορθοδοξίας του συρμού… Δεν αποδεχόμαστε άκριτα το σύνολο των ιδιωτικοποιήσεων, που ως μαγικό ραβδί θεραπεύει τα προβλήματα της οικονομίας μιας χώρας… Εδώ που είναι η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να προτάξει ακόμη μια ή δύο αποκρατικοποιήσεις με “σημαινόμενα”, ιδιαιτέρως για την έξοδο στις αγορές και μετά να επιχειρηθεί ο αναγκαίος εθνικός αναστοχασμός επί αυτού του θέματος…
Το σίγουρο είναι ότι σύντομα πολλοί θα είμαστε αυτοί που θα έχουμε συνειδητοποιήσει τις επιπτώσεις των άναρχων και αρρύθμιστων ιδιωτικοποιήσεων που έλαβαν χώρα στην Ελλάδα… Για να μην είναι αργά λοιπόν ας αγνοήσουμε τους ιεροκήρυκες των ιδιωτικοποήσεων και ας ασχοληθούμε με το σχεδιασμό των επενδύσεων… Ιδιωτικών και Κρατικών… Γιατί χωρίς το κράτος πουθενά ο ιδιωτικός τομέας δεν αναλαμβάνει μόνος του το ρίσκο… Προσανατολισμός λοιπόν του κράτους, σε συνεργασία με τον ιδιωτικό τομέα, σε επενδύσεις στην “έξυπνη” παραγωγή με στόχο τις εξαγωγές.