Θυμάμαι τον Θόδωρο Μαργαρίτη να λέει σε τηλεοπτική εκπομπή στη Ζωή Κωνσταντοπούλου, όταν η τελευταία πρωτοεμφανίστηκε στα κανάλια, ότι  δεν την είχε συναντήσει πουθενά σε δράσεις από αυτές που η Αριστερά ονομάζει «αγώνες».

Τι  σήμαινε η ρήση Μαργαρίτη;  Ότι η εν λόγω κυρία είχε τοποθετηθεί στην πολιτική ελίτ «από το πουθενά». Αφού δεν υπήρχε καμία γνωστή δημόσια  πράξη της η οποία να την κάνει μέρος της πολιτικής ελίτ.

Και ότι μοναδικό «εργαλείο» που την ανακήρυξε μέλος της πολιτικής ελίτ ήταν η συστηματική προβολή της από τους «καθεστωτικούς καναλάρχες» –όπως η ίδια αποκάλεσε τους ευεργέτες της στη συνέχεια– με κύριο πολιτικό ιστορικό την ιδιότητα της «κόρης». Ως τυπική δηλαδή περίπτωση  νεοελληνικού νεποτισμού.

Η «απονομή» όμως από τα κανάλια της ιδιότητας μέλους της πολιτικής ελίτ, όχι λόγω πολιτικής δράσης αλλά λόγω καταγωγής, είναι πράξη βαθύτατα αντιπολιτική. Η οποία, σε σχήμα φαύλου κύκλου, στηρίζει την «αντιπολιτική» ταυτότητα του εκάστοτε εκλεκτού τους.

Διότι τους μεταβιβάζει την πεποίθηση ότι στην πολιτική «όλα γίνονται» και, κυρίως, ότι «όλα τους ανήκουν». Την ιδέα δηλαδή της «αντιπολιτικής».

Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι μόλις η Ζωή Κωνσταντοπούλου, ως η εκλεκτή των καναλιών, μπήκε στην πολιτική ελίτ, έγινε μάλιστα και πρόεδρος της Βουλής, συμπεριφερόταν ωσάν η Βουλή να ήταν ιδιοκτησία της που τη διαθέτει όπως θέλει.

Όταν προσπάθησε, με ανατριχιαστικά τεχνάσματα, να παρεμποδίσει την ψήφιση της δανειοδότησης της χώρας προκειμένου να οδηγηθούμε στην πτώχευση.

Συνέχεια στο Books journal