Η απόφαση για κατάθεση του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου από το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ, είναι μια σημαντική πολιτική εξέλιξη. Γιατί σηματοδοτεί την εμμονή της κεντροαριστεράς στον αξιακό της κώδικα. Την αδιάλλακτη αντίθεσή της στο ναζισμό, τον φασισμό, τον ρατσισμό, κάθε ολοκληρωτισμό και την μισαλλοδοξία. Την απόλυτη στράτευσή της στις αξίες της Δημοκρατίας, των ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, του σεβασμού της διαφορετικότητας, της ανοιχτής κοινωνίας. Την απόκρουση της πρόκληση μίσους και βίας κατά ομάδων και ατόμων με βάση την φυλή τους, την εθνική και εθνοτική καταγωγή, την θρησκεία και τον σεξουαλικό προσανατολισμό.
Η στάση της Ν.Δ. είναι θλιβερή. Ενώ σε όλη την Ευρώπη τα κεντροδεξιά κόμματα ψηφίζουν συνήθως τέτοιους νόμους, εδώ η Ν.Δ. έκανε πίσω. Επειδή μεγάλος αριθμός βουλευτών της είναι οπισθοδρομικοί, συντηρητικοί, επειδή άλλοι ονειρεύονται μακιαβελικά παιχνίδια με την Χρυσή Αυγή, επειδή κάποιοι εκκλησιαστικοί κύκλοι, πάντως όχι ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, νομίζουν ότι δεν θα μπορούν να συνεχίσουν κηρύγματα μίσους, επειδή κάποιοι στρατιωτικοί νομίζουν ότι δεν θα μπορούν να κάνουν εμπρηστική εθνικιστική διαπαιδαγώγηση… κ.λπ.
Κοντά στη ΝΔ. και το Κ.Κ.Ε., που θέλει να έχει το ελεύθερο, αν στο μέλλον αποφασίσει, να κάνει κηρύγματα που υποκινούν σε βιαιοπραγίες. Ενδιαφέρον θα έχει η στάση του ΣΥΡΙΖΑ. Μέχρι τώρα ζητούσε επιτακτικά την κατάθεση του νομοσχεδίου και καλούσε ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ να μην κάνουν πίσω. Ελπίζω ότι τελικά θα ψηφίσει την σχετική πρόταση. Αν δεν το κάνει, όπως διαφαίνεται, θα αποδειχθεί για μια ακόμη φορά η αναξιοπιστία και ο μικροπολιτικός τακτικισμός του. Θα αποδειχθεί ότι λίγο τον νοιάζει ο ναζιστικός κίνδυνος και απλώς επένδυε στο θέμα για να εκθέσει ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ.
Από αυτήν την άποψη, σωστά τα δύο κόμματα καταθέτουν την πρόταση για να αποκαλυφθούν οι πάντες. Με την κατάθεση του νομοσχεδίου, η κεντροαριστερά αποδεικνύει ότι είναι και η πιο συνεπής ευρωπαϊκή πολιτική δύναμη. Γιατί το αντιρατσιστικό, δεν είναι μόνο εσωτερικό θέμα. Είναι απαίτηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Συμβουλίου της Ευρώπης. Και είμαι περίεργος να δω πώς ο κ. Σαμαράς θα δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, όταν θα αρχίσουν οι διαμαρτυρίες και οι πιέσεις από την Ευρώπη.
Η τρικομματική κυβέρνηση είναι η μόνη εναλλακτική λύση σήμερα για τη χώρα. Και πρέπει να εξαντλήσει την τετραετία. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η κεντροαριστερά πρέπει να είναι αιχμάλωτη του κ. Σαμαρά. ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ πρέπει να πιέσουν και για άλλα θέματα σε μεταρρυθμιστική κατεύθυνση. Κα να δείξουν έτσι το διακριτό τους στίγμα και την ιδεολογική αυτονομία τους.
Η προγραμματική συμφωνία των τριών κομμάτων πρέπει να επικαιροποιηθεί και ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ να έχουν ενεργότερη συμμετοχή στην κυβέρνηση. Η κυβέρνηση να ανακτήσει ουσιαστικά τον τρικομματικό της χαρακτήρα. Και βέβαια, εκκρεμεί πάντα το μεγάλο θέμα του διαλόγου και της σύγκλισης των κεντροαριστερών και μεταρρυθμιστικών δυνάμεων.
ΥΓ. Αποκαλυπτικές οι διαφορές μεταξύ των προσθηκών που επιχειρεί η ΝΔ στον νόμο του 1978 και του σχεδίου νόμου ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ.
1. Δεν προβλέπεται αφαίρεση των πολιτικών δικαιωμάτων σε όσους καταδικάζονται για ρατσιστικά εγκλήματα. Κάτι που θα ήταν αποφασιστικό όπλο κατά της Χρυσής Αυγής.
2. Δεν ποινικοποιείται η προτροπή σε βία κατά ομάδων και ατόμων με βάση τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό. Πρωτοφανής συντηρητισμός για ευρωπαϊκό κόμμα.
3. Πολύ περιοριστική διατύπωση των διατάξεων περί γενοκτονιών, που κινδυνεύει να επιβάλει λογοκρισία στην ιστορική έρευνα. Με τέτοιες διατυπώσεις, το αντιρατσιστικό μπορεί να γίνει όργανο των ακροδεξιών.