– Τι; Δεν έχουμε πολιτικές θέσεις; Και βέβαια έχουμε. Και τους ανθρώπους έχουμε.

Το ακούμε συχνά μες το συνονθύλευμα μικρών κεντρώων και κεντροαριστερών κομμάτων κι οργανώσεων. Το Ποτάμι, η Δημιουργία Ξανά, η Ένωση Κεντρώων και λοιποί.
– Να κι η μπροσούρα μας.

Κι ακολουθεί ένας αχταρμάς προτάσεων χωρίς συνοχή και χωρίς συνέχεια. Προερχόμενες από άτομα με διαφορετικές πολιτικές αφετηρίες και οπτικές. Και χωρίς να κινούνται γύρω από έναν κεντρικό πολιτικό άξονα. Ώστε να επιδιώκουν την υλοποίηση ενός κεντρικού πολιτικού πυρήνα. Ενός πολιτικού άξονα προβλημάτων κι ενός πολιτικού πυρήνα λύσεων. Λύσεων που θα αποτελούν τον καταλύτη στην γενικότερη ανάταξη των πολιτικών δομών και την επανασυγκρότηση της κοινωνίας.

Είναι πλέον σαφές. Οι όποιες ‘θέσεις’ δεν επαρκούν. Μετά από δεκαετίες εγκλημάτων των αυταρχικών νεοελληνικών καθεστώτων κατά της δημοκρατίας, της λαϊκής κυριαρχίας και των συνταγματικών δικαιωμάτων κι ελευθεριών. Αυτό που χρειάζεται είναι ΠΟΛΙΤΙΚΗ. Μία πολιτική συμπαγή, με συνοχή ως προς τις εκφάνσεις της και με συνέχεια και συνέπεια ώστε να είναι αποτελεσματική.

Η πολιτική όμως παράγεται από μία μηχανή η οποία λέγεται ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ. Ιδεολογία είναι το φίλτρο της πραγματικότητας. Από αυτό φιλτράρονται οι καταστάσεις, τα γεγονότα. Το απόσταγμα τους είναι η κρίση των ζητημάτων και οι αυτονόητες παρεμβάσεις σε αυτά. Η ιδεολογία αναλύει τα πράγματα. Επισημαίνει και ιεραρχεί τα προβλήματα. Εφευρίσκει λύσεις. Η παρουσίαση και διαχείριση του αποτελέσματος της ιδεολογικής βασάνου είναι η τρέχουσα πολιτική, και μακροπρόθεσμα η στρατηγική πολιτική. Η ιδεολογία τελικά σαν μηχανισμός είναι ένα σύστημα αρχών κι αξιών που έχουν κατακτηθεί μέσα από μελέτη ή πρακτική εμπειρία ή και τα δύο και δίνει την οπτική προσέγγισης των πραγμάτων και συμπεράσματα από αυτήν.

ΙΙ. Η Δημοκρατική Ιδεολογία.

Η δημοκρατική ιδεολογία στηρίζεται σε δύο πυλώνες.

Πρώτο, το αυταπόδεικτο -όπως θα έλεγε κι ο Μ.Λ.Κινγκ- της δημοκρατίας, της λαϊκής κυριαρχίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των συνταγματικών ελευθεριών.

Δεύτερο, στην κοινή, την απλή λογική, μιας κι η δημοκρατία είναι των σύστημα διακυβέρνησης των απλών πολιτών.

Ο δε φιλελευθερισμός βασίζεται στην αρχή πως οι άνθρωποι πρέπει να γεννιούνται και να ζουν ελεύθεροι.

Ένα απλό παράδειγμα. Το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας.

Προπολεμικά, τα ταμεία των εργαζομένων ιδρύθηκαν κι ανήκαν στα συνδικάτα. Ο ‘εθνικός κυβερνήτης’ ο Ιωάννης Μεταξάς, ο δικτάτορας, άπλωσε τα χέρια και τα άρπαξε μαζί με όλα τα χρήματα που υπήρχαν σε αυτά. Δεν ακούγεται ιδιαίτερα δημοκρατικό, έτσι;

Η εν συνεχεία ‘καλοδιαχείριση’ οδήγησε στο: «τόσοι εργαζόμενοι απαιτούνται -στο να δίνουν εισφορές εννοείται- για κάθε συνταξιούχο -ώστε να πληρώνουν την σύνταξη του!-». Κι αναρωτιέται κάθε λογικός πολίτης: -Μα καλά, ο ίδιος ο συνταξιούχος δεν έδινε εισφορές όσο εργάζονταν; Δεν έπρεπε αυτές να επενδύονται ή να τοκίζονται; Τι έγιναν όλα αυτά τα λεφτά; Προφανώς η ‘καλοδιαχείριση’ του δικτάτορα και των επιγόνων του αποκαλύπτεται ως κακοδιαχείριση κι απάτη.

Σήμερα η ασφάλιση είναι υποχρεωτική. Όχι βέβαια από την πλευρά του κράτους αλλά από την πλευρά των πολιτών. Δηλαδή είναι υποχρεωτική η πληρωμή εισφορών στο κράτος. Για όποιον αδυνατεί να ανταποκριθεί προβλέπεται φυλάκιση και κατάσχεση με συνοπτικές διαδικασίες. Γενικά η αρχή με την οποία λειτουργεί το ασφαλιστικό σύστημα -με βάση τους ισχύοντες νόμους και κανονισμούς- κατ’ ουσία είναι:

Παίρνουμε σαν κράτος από όποιον θέλουμε, όσα θέλουμε, όποτε θέλουμε, όπως θέλουμε και δίνουμε σε όποιον θέλουμε, όσα θέλουμε, όποτε θέλουμε, κι αν θέλουμε.!

Εκ πρώτης όψεως όλες αυτές οι πρακτικές δεν συνάδουν με έννοιες όπως η δημοκρατία, η λαϊκή κυριαρχία, τα ανθρώπινα δικαιώματα κι ελευθερίες, έτσι;

Είναι η από την γέννηση του κάθε πολίτη διαπαιδαγώγηση. Στο σπίτι, στο σχολείο, από τα ΜΜΕ, από την συμπεριφορά των ανθρώπων. Προκαλεί εθισμό και ανοχή έως και αποδοχή όλων αυτών των φαινομένων και πρακτικών:

Της πιο βίαιης απαγόρευσης δραστηριοτήτων των πολιτών και μάλιστα των πιο εκλεκτών και δημιουργικών.

Της πιο γκαγκστερικής αρπαγής του κόπου και του ιδρώτα ενός λαού.

Του πιο χυδαίου ξεπουλήματος μιας ολόκληρης χώρας.

ΙΙΙ. Οι αντιδημοκρατικές θεωρίες και πολιτικές.

Α. Η μεταξική δεξιά κι η νέομεταξική Ν.Δ, Η παραδοσιακή δεξιά. Ο πιο φανατικός εχθρός του Ελευθερίου Βενιζέλου και των Φιλελευθέρων που πλέον εμφανίζεται ως ‘βενιζελική’ και με ‘ριζοσπαστικό φιλελευθερισμό’. Τι απάτη! Τι μασκαραλίκι! Η παράταξη του Μεταξά και των φιλομοναρχικών που μία σημαντική μερίδα της προσχώρησε στην ναζιστική κατοχή κι έγιναν δοσίλογοι και προδότες -πολικοί τους απόγονοι πρωτοστάτησαν στον εμφύλιο και εν συνεχεία στις διάφορες παρακρατικές οργανώσεις (δολοφονία Λαμπράκη κλπ.) έως και την Χ.Α. σήμερα-. Η παράταξη της μετεμφυλιακής τρομοκρατίας και των διώξεων (εκτέλεση Μπελογιάννη και λοιπών). Η παράταξη που οδήγησε και στήριξε την χούντα των συνταγματαρχών και το αιματοβαμμένο καθεστώς τους. Η παράταξη που στην μεταπολίτευση έδωσε 30% στην μοναρχία. Αυτή λοιπόν η παράταξη έρχεται να καπηλευτεί το όνομα του ριζοσπαστισμού και του φιλελευθερισμού χωρίς βέβαια τις φιλελεύθερες ιδέες και πρακτικές. Τα επιτεύγματα της:

Πρώτο. Η εφεύρεση, η ίδρυση του πελατειακού κράτους καθ’ όλη αυτή την ‘ένδοξη’ ιστορία της.

Δεύτερο. Η χρήση του ως μηχανισμού αναστολής των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών ή στην καλύτερη περίπτωση βαριάς καταπίεσης τους.

Τρίτο. Η δημιουργία ενός ‘ιδιωτικού τομέα’ ημετέρων. Η αιμοδότηση του με κρατικές προμήθειες.

Β. Το ευρωχουσεϊνικό ΠΑΣΟΚ. Το τριτοκοσμικό πολιτικό μόρφωμα που προσπάθησε και τα κατάφερε τελικά, να απορροφήσει τον κεντρώο χώρο της Ενώσεως Κέντρου -ιστορικής συνέχειας του βενιζελισμού- μαζί με ένα κομμάτι της μετριοπαθούς αριστεράς. Τα επιτεύγματα της:
Πρώτο. Η μεσανατολική εξωτερική της πολιτικής και η τοποθέτηση του λαού και της χώρας στον τρίτο κόσμο.

Δεύτερο. Η γιγάντωση του πελατειακού κράτους.

Τρίτο. Η περαιτέρω καταστολή των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Ή όπως λέει κι ο λαός ‘και για να βήξεις χρειάζεσαι κρατική άδεια’.!

Τέταρτο. Η δημιουργία ενός ακόμη ‘ιδιωτικού τομέα’ ημετέρων, του ΠΑΣΟΚ αυτή τη φορά. Τα ‘νέα τζάκια’ του Αντρέα. Κρατικές προμήθειες κατευθυνόμενες, τραπεζικές χρηματοδοτήσεις με δανεικά κι αγύριστα. Κάνουν την εμφάνιση τους εταιρίες χάρτινες, οι λεγόμενες ‘φούσκες του χρηματιστηρίου’.

Γ. Η σταλινική και νεοσταλινική αριστερά. Το σταλινικό μοντέλο όπως εμφανίζεται στην Σοβιετία και στις λεγόμενες λαϊκές δημοκρατίες είναι ένα σύστημα δουλείας. Υποχρεωτική εργασία και μάλιστα επιλογής του κράτους – κόμματος. Μη δυνατότητα απόκτησης ιδιοκτησίας. Μη δυνατότητα αυτόβουλης μετακίνησης από την πόλη ή το χωριό διαμονής του καθενός, παρά μόνο για συγκεκριμένους λόγους και με ειδική άδεια. Προμήθεια βασικών καταναλωτικών αγαθών με δελτίο. Μη ύπαρξη ευρέος αριθμού προϊόντων όπως τα γνωρίζουν οι άνθρωποι στο δυτικό κόσμο.

Το μοντέλο αυτό, το οποίο εκπροσωπούν το ΚΚΕ κι άλλες παρόμοιες σκληροπυρηνικές πολιτικές οργανώσεις, είναι ηλίου φαεινότερο πως δεν ταυτίζεται με το πελατειακό κράτος αργόμισθων όπως το ξέρουμε στη χώρα μας.

Όμως για τις πιο μετριοπαθείς νεοσταλινικές κομματικές οργανώσεις -όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΔΗΜΑΡ κλπ.- αυτό το πελατειακό κράτος αργόμισθων αποτελεί πηγή ψηφοφόρων. Έτσι λοιπόν γίνεται προσπάθεια συγκερασμού των δύο αυτών μορφών κρατισμού -και με την εγχώρια έκφανση του να κερδίζει έδαφος-.

Δ. Ο κοινός παρονομαστής. Ο πελατειακός κρατισμός. Η διατήρηση του κράτους αργομίσθων με μία παράλληλη ρητορική περί ‘εξωραϊσμού’ του.

Το αυταπόδεικτο της δημοκρατίας, της λαϊκής κυριαρχίας, των δικαιωμάτων και ελευθεριών ΔΕΝ ισχύει για τις αντιδημοκρατικές ιδεολογίες. Οι εν λόγω λέξεις υπάρχουν ως λέξεις κενές περιεχομένου, ως άλλοθι. Όπως ο κοινοβουλευτισμός, ο οποίος από μόνος του δεν αποτελεί εχέγγυο δημοκρατίας. Κι ειδικά ο υπάρχων κολοβός κι αυστηρά ελεγχόμενος κοινοβουλευτισμός.