Μετά τον πόλεμο και με τη συνεχή ανάπτυξη της ηλεκτρονικής, αναπτύχθηκε σημαντικά η μελέτη συστημάτων στον τομέα της τεχνικής. Τότε ήταν που οι μελετητές εφάρμοσαν στην πράξη τις πρακτικές της εξισορρόπησης των συστημάτων. Όπως τα συστήματα αυτομάτου ελέγχου. Και τότε ήταν που έννοιες όπως αυτή της ανάδρασης, απόκτησαν τη σημασία τους. Για παράδειγμα, ένα σύστημα μπορεί, ανάλογα με το εισερχόμενο σήμα, να οδηγηθεί σε «θετική ανάδραση», με αποτέλεσμα την απώλεια της ισορροπίας του και τη δημιουργία χαοτικών καταστάσεων. Η αντιμετώπιση τέτοιων φαινομένων πραγματοποιείται  με την εισαγωγή πρακτικών εφαρμογών «αρνητικής ανάδρασης», για την αποκατάσταση της ισορροπίας ενός συστήματος, οδήγησαν σε όλο και μεγαλύτερη ασφάλεια των αεροπορικών και διαστημικών πτήσεων, της διανομής της ηλεκτρικής ενέργειας, κ.λπ.

.

Γρήγορα, η έννοια και η λειτουργία και ο έλεγχος των συστημάτων επεκτάθηκαν σε τομείς όπως η οικονομία και η ψυχολογία. Έτσι σήμερα ακούμε όλο και συχνότερα τους όρους συστημική κρίση, σταθερότητα του οικονομικού συστήματος, κλπ. Και η σημασία των εννοιών αυτών έγινε φανερή σε όλους με την κρίση που διαδόθηκε σε όλον τον κόσμο, από μια κρίση στεγαστικών δανείων στις ΗΠΑ. Τότε που η «πεταλούδα» των ακινήτων στο Λας Βέγκας, χτύπησε τις επενδύσεις των Νορβηγικών Δήμων.

.

Όταν η Ε.Ε. αποφάσισε να προχωρήσει στη δημιουργία κοινού νομίσματος, αγνόησε τη συστημική σημασία που αποκτούν οι κρίσεις για το σύνολο της Ευρωζώνης, ακόμη και αν η κρίση περιοριζόταν σε μία μικρή χώρα, ή σε μια περιφέρεια. Έτσι, στις συνθήκες του Μάαστριχτ προβλέφθηκε η αρχή της μη διάσωσης μιας χώρας που θα αναγκαζόταν σε πτώχευση. Και αυτό, μέσα από τη λογική ότι οι υπόλοιποι δεν είναι υποχρεωμένοι να συνδράμουν την κακή διαχείριση μιας κυβέρνησης, ή την απρονοησία των αγορών να αγοράζουν ομόλογα χωρίς να αναλύουν σε βάθος τα οικονομικά της χώρας, αρκούμενες στη βαθμολόγηση των οίκων αξιολόγησης. Και βέβαια, στη λογική να μη μετατραπεί η Ένωση σε χώρο μεταφοράς πόρων.

.

Το σύστημα έδειξε τα δόντια του και εκδικήθηκε την ανορθολογική πρόβλεψη, πρώτα με την κρίση χρέους της Ελλάδος και στη συνέχεια με τις υπόλοιπες χώρες. Έγινε φανερό ότι η πρόνοια για μη διάσωση και η πτώχευση κράτους μέλους της Ευρωζώνης, θα προκαλούσε συστημική κρίση που θα αποσταθεροποιούσε όχι μόνο την Ελλάδα, ή την Ευρωζώνη, αλλά τον παγκόσμιο οικονομικό σύστημα.

.

Αυτήν την αδυναμία του συστήματος προτείνουν να εκμεταλλευτούν κάποια κόμματα της αριστεράς και της δεξιάς, προκειμένου να κηρύξουν στάση, ή αναστολή πληρωμών τόκων και χρεολυσίων, με τη λογική ότι οι άλλες χώρες της Ευρωζώνης θα «υποταχτούν» στη δίκαιη απαίτησή μας.

.

Το ερώτημα που αυτομάτως τίθεται είναι τόσο απλό, όσο το γνωστό αυγό. Και αν οι χώρες της Ευρωζώνης δεν δεχτούν μια τέτοια εξέλιξη, ποια θα είναι η συνέχεια; Ποιο είναι άραγε το προτεινόμενο πλάνο Β;

.

Καλό είναι να το ξεκαθαρίσουν και να το σκεφτούμε κι εμείς. Γιατί αλλιώς, η πρόταση είναι μάλλον θεωρητικής-ιδεολογικής υφής, παρά ορθολογικής ανάλυσης. Και η ιδεολογική προσέγγιση σε εποχές υπερπαγκοσμιοποίησης και κρίσης, είναι επικίνδυνη, όπως διδάσκει  η ιστορία.