Πολλοί ασχολούνται συστηματικά με την Ζωή Κωνσταντοπούλου. Σήμερα ακόμα, λίγο πριν ξεκινήσει ο προεκλογικός αγώνας. Θεωρώ ότι σε ορισμένες περιπτώσεις η επιθέσεις εναντίον της λαμβάνουν τον χαρακτήρα της εμμονικής στοχοποίησης που αποσπά το προσωπικό ενδιαφέρον από τα κυριά διακυβεύματα της πολιτικής και της οικονομίας.
Σε κάποιες, λίγες περιπτώσεις, βλέπω μέσα από χυδαίες σεξιστικές επιθέσεις την προσπάθεια υλοποίησης του πρότζεκτ «καλός Τσίπρας», σε άλλες μια υποκατάσταση της χαμένης αίσθησης από την μικρή αλλά τόσο κρίσιμη περίοδο του «μένουμε Ευρώπη». Μπορώ ακόμα να εντοπίσω αγωνία μπροστά στην διάλυση έμφυλων βεβαιοτήτων στην οποία προβαίνει η συγκεκριμένη γυναίκα. Τα αντιλαμβάνομαι όλα αυτά παρότι θα περίμενα η αντίδραση να είχε εκδηλωθεί εγκαίρως. Έχει γλωσσική ασχήμια η παρελθοντική αναφορά και η αυτοδικαιωτική ανάκληση αλλά πρέπει να σπεύσω να υπενθυμίσω πόσες φορές προσπάθησα – όχι μονός- να δείξω πως η λειτουργία του προσώπου αυτού ενέχει κίνδυνους για το πολίτευμα. Θυμάμαι να έχω σαρκαστικά δηλώσει εδώ πως «θα αποκαταστήσει την αρχική χρήση του μεγάρου της βουλής» η να έχω δείξει την κλασσική φασιστική της ταπείνωση αντίπαλων προσώπων και ομάδων στο επίπεδο των βασικών σωματικών τους λειτουργιών (διψά, διούρηση, στέρηση ύπνου) ως εκτός ελέγχου εξουσία που την έχει υπέροχα αποτυπώσει ο Παζολίνι στο «Σαλό», η ακόμα την μέγιστη εκτροπή να απαγορεύσει παρανόμως τη στολή από τη φρουρά της βουλής με στόχο να την οικειοποιηθεί θεσμικά και να ενδύσει τον εαυτό της με το κυρός μιας δεύτερης εξουσίας.
Αυτή την δεύτερη εξουσία που εκφράζει το επαναστατικό «είναι» όσο κάποιος άλλος προσωρινά κυβερνά, την γνωρίζουμε από την εμπειρία εμπέδωσης των δυο μεγάλων ολοκληρωτισμών του 20ου. Η Κωνσταντοπούλου δεν δρούσε αυτόνομα όμως. Δεν παρενόχλησε την δήθεν προσπάθεια του εκτελεστικού να εργαστεί για την ευρωπαϊκή και εύρωστη πορεία της χωράς. Κανένας από την κυβέρνηση δεν ενοχλήθηκε όταν επιθεωρούσε τα στρατά ως άλλος Βαν Φλιτ η όταν άνοιγε την σύγκρουση με την Ευρώπη ως κεντρικός παίκτης του πιο σκληρού μπολσεβικοεθνικισμού με την τριτοκοσμική επιτροπή αλήθειας για το χρέος.
Το καλύτερο όμως είναι ότι ακόμα και σήμερα, που ότι απομένει από τον ΣΥΡΙΖΑ θέλει να την ξεφορτωθεί, ο ετερόνομος και διαπλεκόμενος Τσίπρας δεν τολμά να την διαγράψει από το κόμμα και κυρίως από την κοινοβουλευτική ομάδα. Και φυσικά δεν τολμάει να την αποπέμψει με μομφή που θα ψήφιζε με την ευρωπαϊκή αντιπολίτευση που από κοινού με τη Ζωή θεωρούν δοσιλογική. Μέχρι την τελευταία μέρα η κυρία Κωνσταντοπούλου θεσμικά στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ. Τέλος, πολλοί φίλοι επιχειρούν με την αντίδραση του Στουρνάρα στις προσκλήσεις της. Έχω έναν δισταγμό για το ύφος του.
Αυτό δεν αλλάζει την κοινή αίσθηση που νομίζω μοιραζόμαστε πολλοί: η Κωνσταντοπούλου στοχοποιεί έναν σημαντικό άνθρωπο που έχει παίξει καίριο ρολό στην παραμονή μας στην Ευρώπη σε πείσμα των σχεδίων του Τσίπρα και των μπράβων του που επί μήνες προσπαθούσαν να τον προβοκάρουν για να παραιτηθεί με σκοπό φυσικά την νεοκατοχική δραχμούλα τους. Φαίνεται δε καθαρά ποσό σπουδαία και ιστορικά υπεύθυνη ήταν η τοποθέτηση του στη θέση του Διοικητή της ΤτΕ – κόντρα σε αρκετούς καραμανλικούς συνωμοσιολόγους και γελοίους και τον αγαπητό τους Τσίπρα- από τους επάρατους Σαμαρά-Βενιζέλο, εκείνο το σκυλολόι ξέρετε που πολλοί από τους σημερινούς πολέμιους της Κωνσταντοπούλου δεν ήθελαν ούτε να τους αναφέρουν ονομαστικά από τον φόβο της τοξικότητας.