«Η ελπίδα έρχεται με σχέδιο και γνώση. Πες το στον πατέρα σου»! *
Η προεκλογική περίοδος στη χώρα εξελίσσεται πάντα σε ένα σκληρό πεδίο μάχης με ισχυρά στοιχεία λαϊκισμού και υποσχέσεων, προσωπικής επιβίωσης και με καθολικό διακύβευμα για κάθε κόμμα την επικράτησή του, όπως αυτή ορίζεται από τις συνθήκες της κάθε αναμέτρησης. Αυτή είναι ιστορικά η ελληνική εκλογική διαδικασία, η οποία στην πορεία μπορεί να «εκσυγχρονίζεται», αλλά στον πυρήνα της παραμένει η ίδια. Είμαστε στην καρδιά της τέταρτης αναμέτρησης** μέσα στην κρίση και ξέρουμε πια καλά ότι δεν γνωρίζουμε τι μας επιφυλάσσει η 26η Ιανουαρίου, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα, εξαιτίας του θολού προεκλογικού λόγου των μονομάχων του νέου δικομματισμού.
Η Ν.Δ. διά του κ. Σαμαρά, που εκφράζει καθαρά πλέον την παλαιά Δεξιά, οφείλει να απαντήσει με ειλικρίνεια (που θα εκτιμηθεί από τους καθημαγμένους από τα ψέματα χρόνων πολίτες) ποια θα είναι τα μέτρα που θα προτείνει προκειμένου να ολοκληρωθεί η χρηματοδότηση του Μνημονίου και ποιος ο νέος κορμός δεσμεύσεων για τη χρηματοπιστωτική γραμμή, ώστε η χώρα να συνεχίσει την πορεία που προτείνει. Θα πρέπει επίσης να εξηγήσει με ειλικρίνεια γιατί απέτυχε να υλοποιήσει το σχέδιο για το οποίο είχε δεσμευτεί μέχρι 31/12/2014. Εάν είχε υλοποιήσει τις δεσμεύσεις της, η Ελλάδα θα είχε τα 11 δισ. στο ΤΧΣ, θα είχε πάρει το 1,8 δισ. πιστώσεις και θα είχε λάβει την επιστροφή των 2,5 δισ. Η μεταρρυθμιστική άπνοια και η αστοχία του σχεδιασμού –που ήταν μόνο επικοινωνιακός– ήταν οι βασικοί λόγοι της προσφυγής σε εκλογές, που επεδίωκε και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη, με την κομμουνιστογενή ηγετική του ομάδα, δίνει μια ελπίδα αλλαγής προσώπων και πολιτικών σε πολλούς θυμωμένους και απελπισμένους πολίτες, αλλά πρέπει να εξηγήσει: Ποια είναι τα προτεινόμενα μέτρα –όσο εναλλακτικά και αν είναι αυτά– για να κλείσει η διαπραγμάτευση, έστω και αν αυτό απαιτήσει νέα παράταση για 6 μήνες. Πρέπει επίσης να παρουσιάσει τη χρηματοδότηση των μέτρων που προτείνει για την ενίσχυση των κοινωνικά αδύναμων και την ενδυνάμωση της ζήτησης, με δεδομένη τη δέσμευση για ισοσκελισμένο προϋπολογισμό.
Καθώς η πλειονότητα των πολιτών λαχταρά μια ανατροπή της σημερινής κατάστασης, θα ήταν έντιμο και ελπιδοφόρο να μπορούσαμε να πειστούμε ότι έχει γίνει μια επεξεργασία δεδομένων, υπάρχει γνώση των θεσμικών δυσκολιών και έχουν χτιστεί κάποιες συμμαχίες. Η υψωμένη γροθιά από μόνη της μπορεί να γίνει παλάμη επαιτείας, που θα σκορπίσει απελπισία για ακόμη μία φορά…
Ο χώρος του Κέντρου, κατακερματισμένος (προσωρινά ας ευχηθούμε), έχει μικρές κομματικές δυνάμεις, αλλά διαθέτει αδιαμφισβήτητη απήχηση και σεβασμό στην κοινωνία, γι’ αυτό και οφείλει να απαιτήσει τις παραπάνω απαντήσεις αφού ο δικός του ρόλος μπορεί και πρέπει να είναι καθοριστικός χωρίς δογματισμούς για την επόμενη μέρα. Ο εποικοδομητικός του ρόλος θα είναι εξαιρετικά σημαντικός για τη χώρα, αλλά και για τη δημιουργία ενός νέου και ενιαίου μεταρρυθμιστικού χώρου, τόσο αναγκαίου στην ανασύνθεση του πολιτικού συστήματος του «αύριο».
Τα παραπάνω ζητήματα τίθενται με εξαιρετικά πιεστικούς όρους για ακόμα δύο λόγους. Ο ένας είναι η ανάγκη χρηματοδότησης και ο άλλος ο πιεστικός χρόνος λήψης αποφάσεων λόγω των διεθνών υποχρεώσεών μας. Για να μη βρεθούμε, λοιπόν, ξαφνικά και πάλι μπροστά στον κίνδυνο χρεοκοπίας, θα ήταν μεν εξαιρετικά υπερβατικό, ανακουφιστικό δε για τους πολίτες, αλλά και τις αγορές, εάν μπορούσε να υπάρξει προεκλογικά μια δέσμευση κυρίως των δύο μεγάλων κομμάτων σε δύο θέματα. Δέσμευση που βασίζεται στην ανάγκη να μάθουμε από τα πάθη μας και στη σημασία στην ιστορία όλων των χωρών της εθνικής συναίνεσης:
α) Να μην επιδιώξουν δεύτερες εκλογές, οι οποίες κατά γενική ομολογία θα είναι καταστροφικές για την οικονομία. Θυμίζω ότι οι δεύτερες εκλογές του 2012 βύθισαν το Χρηματιστήριο και χρειάστηκε μεταφορά χρημάτων με C-130, ενώ η καθυστέρηση μέτρων και πολιτικών πληρώθηκε με δισεκατομμύρια από τον ελληνικό λαό.
β) Να συμφωνήσουν στη δημιουργία μιας εθνικής επιτροπής για τη διαπραγμάτευση του χρέους. Ακόμα και αν υπάρχει ισχυρή αυτοδυναμία την επόμενη μέρα, καμία κυβέρνηση δεν μπορεί χωρίς τη δύναμη του εθνικού μετώπου να αλλάξει ριζικά, όπως χρειάζεται, τη διαχείριση του μη βιώσιμου δημόσιου χρέους.
Η δημιουργία εθνικής επιτροπής με κορυφαίους οικονομολόγους και πολιτικούς θα μπορούσε και να καταλήξει, αλλά και να διαπραγματευτεί, με τα 18 Κοινοβούλια μια ρεαλιστική διέξοδο για την επίλυση του ελληνικού χρέους. Πολύ ρομαντικό; Ισως. Εξωπραγματικό για την Ελλάδα; Πιθανώς. Πάντοτε, όμως, στις κρίσιμες ώρες έρχεται μια στιγμή που δίνουμε τα χέρια, που η εθνική συνεννόηση ανακουφίζει και απελευθερώνει τον λαό, που θα τιμήσει τους πρωταγωνιστές της. Είθε!
* Πες το και στη μητέρα σου όμως, καθώς το σποτάκι της Ν.Δ. ξέχασε τις γυναίκες τελείως…
** Η τέταρτη αναμέτρηση μέσα στην κρίση (οι διπλές του ’12 και οι ευρωεκλογές) έχει τα επιπλέον έντονα χαρακτηριστικά της πολιτικής απαξίωσης ανθρώπων που μεταπηδούν με εξαιρετική ευκολία από κόμμα σε κόμμα και την έλλειψη του debate αρχηγών.