Η συγκέντρωση της Κυριακής, για την ανησυχία ολωνών μας, για την τελευταία ευκαιρία που μας προκύπτει, για τη συνάντηση της λογικής με την πολιτική, ήταν απολύτως πετυχημένη.
Βρέθηκε εκεί ένας κόσμος, που πράγματι ανησυχεί και έχει πολλά ακόμη να προσφέρει.
Βρέθηκαν άνθρωποι που είχαν να πατήσουν το πόδι τους σε πολιτική συγκέντρωση περισσότερα από 25-30 χρόνια, όλων των αποχρώσεων.
Βρεθήκαν νέοι και νεώτεροι και πολλοί αγέραστοι και φυσικά πολλοί νέοι που τους γεράσαμε, με τις μαλακίες μας, πριν την ώρα τους..Τους κάναμε να γεμίσουν το μυαλό τους με ένα σωρό βλακείες περί τις πολιτικές αναλύσεις και τις εκτιμήσεις κι ένα καράβι άχρηστες «δεξιότητες» στην ίντριγκα και τις ανισόρροπες δικές μας αφέλειες.
Διαπίστωση πρώτη. Υπάρχει ανεπάρκεια πολιτικής σκέψης και κυρίως τέτοιας που να πας επιτρέπει να καταλάβουμε και τον διπλανό μας…Μας αρκεί η ωραιοπάθεια μας και η αναξιολόγητη αυτάρκεια μας.
Διαπίστωση δεύτερη. Μπορούμε να συζητάμε μόνον με τον εαυτό μας και τους ομοίους μας και σε καμμιά περίπτωση με τον άλλον και κυρίως τον διαφορετικό.
Μαυτόν μόνο να πλακωθούμε μπορούμε και να συζητάμε σε ένα παράλληλο σύμπαν. Και εάν αναλογιστείτε ότι τα τελευταία τριάντα χρόνια δεν υπήρξε καμιά προσπάθεια σύγκλισης ή έστω προσέγγισης και αγγίγματος του ενός με τον άλλον παρά μόνον αντιπαλότητα και βαρβαρότητα που ονομάστηκαν πολιτική αντιπαράθεση, σε όλα τα επίπεδα, αντιλαμβάνεστε τη σημερινή δυσκολία.
Διαπίστωση τρίτη. Εάν δεν αποκαθηλώσουμε τα είδωλα και τα ειδώλια δεν πρόκειται να βρούμε άκρια για το αύριο. Ναι και οι στόχοι του έθνους ήτανε σημαντικό κείμενο και πήγαινε προς σωστή κατεύθυνση αλλά γίνανε τόσα λάθη και περάσανε τόσα χρόνια και ήττες στο ενδιάμεσο που δεν πρόκειται να μας βγάλει πουθενά η διαρκής επαναφορά τους στην κουβέντα. Όπως επίσης και ο Λεωνίδας έκανε τόσα λάθη και μπρος πίσω που θα πρέπει κάποια στιγμή να τα κρατήσουμε μέσα μας και να τα αξιολογήσουμε, ούτως ώστε να μην τα επαναφέρουμε στην κουβέντα γιατί δεν προσφέρουν τίποτε. Και να θυμόμαστε τη γλυκύτητα και το συναίσθημα στην πολιτική που μας δίδαξε, σε όσους το κατανόησαν, ότι χωρίς συναίσθημα η πολιτική είναι νεκρή.
Όπως επίσης και η διακήρυξη της τρίτης του Σεπτέμβρη ήταν ένα κείμενο αναφοράς για έναν κόσμο, αλλά έγινε κι αυτό σμπαράλια στην πάροδο του χρόνου και κυρίως με τη μέθη της εξουσίας και των αλλεπάλληλων νικών.
Διαπίστωση τέταρτη. Στο χώρο τούτο που πρέπει να στήσουμε ως κοινό τόπο συνάντησης, πρέπει να συζητήσουμε για το αύριο και για τα κοινά μας βήματα και τις κοινές μας προσπάθειες. Ούτε σας μπορεί να μη σας νοιάζει το ξύλο που φάγαμε κάποιοι τότε και οι θρύλοι και παραδόσεις του τόπου μας, ούτε μας όμως, πρέπει να μας νοιάζει η αξιολόγηση και κυρίως ο διαρκής αφορισμός περί απάτης και λαμογιών εφ όλης της ύλης.
Είμαι απολύτως σίγουρος ότι ο παράγοντας που σταθεροποιεί τη συνοχή μας, είναι το ΗΘΟΣ, οπότε όλοι μας με απόλυτη ευλάβεια το διαφυλάσσουμε και από κει και πέρα, η ατομική του καθενός μας ευθύνη, το αναδεικνύει.
Επομένως οπλιστείτε με θάρρος, αλλά κυρίως με νέες ιδέες και πολιτικές προτάσεις κι ας αρχίσουμε την προσπάθεια, έχοντας ως δεδομένο ότι πρέπει για να ζωντανέψει και τραβήξει το ενδιαφέρον των πολιτών ετούτο το εγχείρημα, θα πρέπει να δρα, να κινείται και να προτείνει διαρκώς νέα πράγματα.
Το πείραμα να συγκροτηθεί από κάτω μια προσπάθεια είναι και δύσκολο και πρωτόφαντο για τα ελληνικά δεδομένα. Χρειάζεται υπομονή και κυρίως καρδιά για να προχωρήσει το εγχείρημα. Όποιος τα διαθέτει ας προχωρήσει μπροστά.