Ξέρω πως είναι ώρες για περισυλλογή, ψυχραιμία και ενότητα. Όμως τα γεγονότα έχουν τη δικιά τους αμείλικτη και ηχηρή παρουσία. Αναφέρομαι κυριότερα στο χώρο της Κεντροαριστεράς που μέσα στην ταραχώδη περίοδο της κρίσης κατέγραψε την τρίτη κατά σειρά ήττα, χωρίς να παραβλέπω και ένα πλήθος από μικρότερες.
Η πρώτη ήρθε με την αυτοχειρία της ΔΗΜΑΡ μετά την παραίτησή της από τον κυβερνητικό συνασπισμό και την προσχώρηση της ηγετικής της ομάδας στο αντιμνημονιακό μέτωπο. Η πρωτοφανής για τα δεδομένα της μη δογματικής αριστεράς αποδοχή του μικρού αυτού κόμματος και η δυναμική που είχε αρχίσει να αποκτά σε ευρύτερα στρώματα της κοινωνίας, εξανεμίστηκε σε μερικούς μήνες. Η κατάρρευση ήταν το φυσικό επακόλουθο. Η τραγική ειρωνία είναι ότι επανήλθε ένα χρόνο μετά με μια σουρρεαλιστική αφύπνιση υπέρ του ΝΑΙ σε συμπαράταξη με ότι μέχρι τότε είχε μετά πολλών επαίνων απορρίψει.
Η εξαφάνιση της ΔΗΜΑΡ και η απόσχιση μέρους των στελεχών της εγκαίρως, έδωσε τη δυνατότητα στη δημιουργία του σχήματος των 58 το οποίο κατάφερε να σβύσει όσο γρήγορα εμφανίστηκε στο πολιτικό στερέωμα. Η αιτία δεν ήταν, για μια ακόμη φορά, κάποιος εξωτερικός εχθρός, αλλά ο αθεράπευτος “σεχταρισμός” αυτών που ανέλαβαν να κάνουν κουμάντο επειδή είχαν τα κλειδιά και τις λίστες των emails.
Από τα απόνερα δεν γεννήθηκε τίποτε σημαντικό, βρήκε όμως χώρο το Ποτάμι. Το οποίο, ως κόμμα νέου τύπου, δεν κληρονόμησε μεν τις αμαρτίες του «χώρου», αλλά ούτε και μπόρεσε να ηγηθεί του μετώπου που έδειχνε να διαμορφώνεται καθώς ο Σύριζα δοκίμαζε τη δική του περιπέτεια στην εξουσία. Η απόδειξη ήταν η κατά κράτος ήττα στο δημοψήφισμα, που ασφαλώς καταλογίζεται κυρίως στο πρώτο κόμμα, τη ΝΔ, η οποία άλλωστε και προχώρησε αμέσως στην κλασσική συνταγή της παραίτησης του αρχηγού. Όχι ότι θα έπρεπε να κάνουν και οι άλλοι το ίδιο. Εξ άλλου είναι πολύ νεώτεροι και άφθαρτοι. Όμως το μικρόβιο της ηττοπάθειας εγκαταστάθηκε.
Στα θετικά της αποτυχημένης υπέρ του ΝΑΙ εκστρατείας, η εμφάνιση Καμίνη. Που δικαίωσε όσους έλεγαν ότι θα μπορούσε ίσως να ηγηθεί μιας ανανέωσης της ευρύτερης κεντροαριστεράς. Ίσως και να άργησε. Πρέπει βέβαια να μας πει ο ίδιος αν το σκέφεται, και να ανοίξει την πόρτα.
Η μεμψιμοιρία βέβαια δεν μπορεί να είναι από δω και πέρα οδηγός. Η ανάκαμψη θα εξαρτηθεί κατά πολύ και από τη συγκυρία. Στα ανοιχτά ζητήματα δεν είναι μόνο η αναζήτηση της «αρχηγικής» μορφής. Είναι κυρίως οι μηδέποτε κατατεθείσες επεξεργασμένες απαντήσεις γι αυτήν την «άλλη» πολιτική: στο κράτος, στην τοπική αυτοδιοίκηση, στη παιδεία, το περιβάλλον, την οργάνωση της παραγωγής. Προτίστως βέβαια στο μοντέλο της οικονομίας. Εκτός από τις γενικότητες, είδατε καμιά ιδέα στο τραπέζι;