Τους τελευταίους μήνες γίνονται μετρήσεις για να διαπιστωθεί αν η προσπάθεια για την ανασυγκρότηση του ενδιάμεσου χώρου απαντά σε μια πραγματική και ισχυρή κοινωνική ανάγκη, επίσης αν γίνεται με τους σωστούς όρους. Σύμφωνα με πληροφορίες, τα ευρήματα είναι απογοητευτικά. Σε μεγάλο βαθμό η κεντροαριστερά έχει χάσει την αξιοπιστία της με αποτέλεσμα οποιοδήποτε εγχείρημα να θεωρείται εκ προοιμίου ανυπόληπτο. Υπάρχει μεγάλη δυσπιστία ως προς τις προθέσεις των πρωταγωνιστών και σωρευμένη κούραση από την επανάληψη της αποτυχίας αλλά και από την διαρκή επίκληση της αλλαγής που, τελικά, δεν φέρνει καμία επί της ουσίας αλλαγή.
Ομως, το πρόβλημα είναι ακόμη βαθύτερο, ακόμη πιο σοβαρό. Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι το αίτημα για εκσυγχρονισμό της χώρας, πολιτικό και οικονομικό ορθολογισμό, ριζικές μεταρρυθμίσεις αφορά πολλούς ή πάντως όσους χρειάζονται για να συγκροτηθεί μια πολιτική δύναμη με γερά θεμέλια που μπορεί να παίξει το ρόλο του τρίτου πόλου ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ που συνθέτουν τον σύγχρονο δικομματισμό.
Τους τελευταίους μήνες πάει και έρχεται η είδηση ότι “ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι συμφώνησαν στη δημιουργία νέου φορέα”. Η πραγματικότητα είναι κάπως διαφορετική: Οι επιδιώξεις κομμάτων και ηγεσιών δεν συγκλίνουν, ενώ η αναζήτηση άλλων προσώπων, εκτός μηχανισμών, για τη διεκδίκηση της ηγεσίας δεν έχει αποδώσει. Ούτε ο κατακερματισμός του χώρου (με την ενότητα των διάσπαρτων κινήσεων) θεραπεύεται, ούτε έχει διατυπωθεί κοινό οραματικό πολιτικό αφήγημα που να συγκινεί και να εμπνέει. Ακόμη χειρότερα: Δεν έχω βρει έναν του ΠΑΣΟΚ που να βλέπει τον εαυτό του σε νέο φορέα με αρχηγό τον Στ. Θεοδωράκη, ούτε πολλούς στο Ποτάμι που να μην ονειρεύονται να τους καλέσει ο Κυρ. Μητσοτάκης. Δεν γίνεται συζήτηση για διάλυση των κομμάτων προκειμένου να δημιουργηθεί κάτι άλλο από την αρχή, δεν υπάρχει η βασική εμπιστοσύνη μεταξύ των συνομιλητών, δεν πιστεύουν σ αυτό που προτείνουν, δεν συμφωνούν καν πώς θα γίνει, γι αυτό και ακόμη δεν έχει καθοριστεί μια διαδικασία στο οργανωτικό επίπεδο.
Ολα αυτά είναι γνωστά και λίγο-πολύ αναμενόμενα. Αν, όμως, όλα γίνονταν με τον πιο ωραίο τρόπο, αν τα κατάλληλα πρόσωπα έκαναν τα κατάλληλα πράγματα, θα είχε τύχη η προσπάθεια; Υπάρχουν σημαντικές -ποσοτικά- κοινωνικές δυνάμεις που αναζητούν τον τρίτο πόλο που θα εκφράσει μια αλήθεια πέρα από τον μανιχαϊσμό και τον φανατισμό της αγέλης που ουρλιάζει, δαγκώνει και ξεσκίζεται;
Φαίνεται όλο και περισσότερο ότι το ενδιάμεσο αποδυναμώνεται – πολιτικά, κοινωνικά, ψυχικά. Δεν υπάρχουν πειστικές φωνές για να το εκφράσουν, αλλά μπορεί και να μην υπάρχουν αυτιά για να το ακούσουν.