Εν μέσω αναμπουμπούλας κλείσαμε και έναν χρόνο πρώτης φοράς Αριστεράς!
Μιας κυβέρνησης η οποία προκάλεσε και συσσώρευσε με πυκνότητα πολλές απογοητεύσεις και προβλήματα, τόσο κατά την αντιπολιτευτική της συμπεριφορά, όσο και κατά τη διακυβέρνησή της.
Θα μπορούσαμε να πούμε πως το κυβερνών κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ, πριν κυβερνήσει έδειχνε ένα «άλλο πρόσωπο» με ηρωικά λεγόμενα, υποσχέσεις και δεσμεύσεις, ενώ τώρα πορεύεται με διαφορετικό (πρόσωπο) καθαρά μνημονιακό και αλαφιασμένο μπροστά στις σκληρές υποχρεώσεις που και το ίδιο συνέβαλε… Εύκολα είπα-ξείπα από τον αρχηγό του, αποτυχημένες έως και αψυχολόγητες τοποθετήσεις προσώπων σε σημαντικές θέσεις «κλειδιά» στον κρατικό μηχανισμό, επιπόλαιες και πρόχειρες συμπεριφορές μεταξύ των διπλωματών και στελεχών του, όλα αυτά έφτιαξαν τοπίο σκοτεινό, τόσο, που πολύ γρήγορα κατέληξαν σε επί μέρους σχίσματα και διασπάσεις. Απανωτές εκλογές σε μικρό χρονικό διάστημα, δημοψήφισμα, υπεροψία του νικητή, ενός νικητή που δεν το είχε σε τίποτα να τάζει λαγούς με πετραχήλια, σε ένα πόπολο που είχε ανάγκη να ψάξει εναγωνίως χαραμάδες αισιοδοξίας, ώστε να μπορέσει μετά από τόσα σκληρά χρόνια να δει την επόμενη μέρα πιο φωτεινή, πιο ελπιδοφόρα…
Η ιστορική στιγμή των δυο αυτών χρόνων αντιπολίτευσης-διακυβέρνησης (2014-2015), δεν μπορεί να καταγραφεί εύκολα από μελετητές και ιστορικούς. Τα γεγονότα έχουν σαστίσει τον πολίτη. Τόσο, που να έχει χάσει κριτήρια και γαλήνια σκέψη. Ο αρχηγός τώρα είναι γυμνός από υποσχέσεις, γιατί το ψέμα, καθώς γνωρίζουμε, έχει κοντά ποδάρια όπως και η περίπτωση του τσοπάνη με τα πρόβατα που είναι γνωστή από πολύ μικρή ηλικία…
Οι εκδηλώσεις για τον ένα χρόνο εξουσίας μιας τέτοιας κυβέρνησης, δεν με αφορούν ούτε με ενδιαφέρουν με ποιον τρόπο τον γιόρτασε, το τι ειπώθηκε και σε ποια επίπεδα λαϊκισμού κινήθηκε. Ας το παραβλέψω διότι τα λαϊκίστικα κόμματα, που πάντα δουλεύουν με παλαιές συνταγές και υλικά, δεν μπορούν να κινηθούν παρά μόνο με τις γνωστές «λύσεις», που έχουν ως αποτέλεσμα απώλεια πνεύματος και δημιουργικής φαντασίας! Ωστόσο, η συγκεκριμένη κυβερνώσα Αριστερά, έπαψε προ πολλού να παράγει ιδέες και να… γοητεύει. Αντ’ αυτής, συναντάμε ένα κουφάρι αριστεράς που οι άνεμοι το πετάνε από δω κι από ‘κει. Δεν βρίσκει στέρεο έδαφος να σταθεί και σέρνεται όπου την πάνε οι βοριάδες…
Αυτή η Αριστερά έβαλε όλους να σκεφτούν σχετικά με ένα κατάντημα που δεν της άξιζε ίσως. Να συμφιλιωθούμε με την επώδυνη σκέψη πως οι καιροί και οι συγκυρίες δεν ευνοούν μια αριστερή διακυβέρνηση, δίχως τις πολιτικές ευελιξίες που χρειάζονται και είναι αναγκαίες, για να μπορέσει κανείς να υπερβεί με σύγχρονο τρόπο, με ευφάνταστα στελέχη και νέες πολιτικές, τις αγκυλωμένες και βαθύτατα συντηρητικές καπιταλιστικές απόψεις, που διέπουν τα κυρίαρχα ευρωπαϊκά φιλελεύθερα πολιτικά κόμματα και τα οποία καθορίζουν τα κοινωνικά και οικονομικά τεκταινόμενα της Ευρώπης. Αντιθέτως, η σημερινή κυβέρνηση, όλον αυτόν τον χρόνο, αποδείκνυε καθημερινά την απουσία προετοιμασίας της. Τη δυσκολία της να αντιληφθεί τις ισορροπίες, τις συμμαχίες, τις ιδιαιτερότητες των χωρών ανάμεσα στις οποίες θα έπρεπε να κινηθεί και να διαπραγματευτεί. Αντ’ αυτών, η χώρα, όλο και περισσότερο μπαίνει σε απομόνωση, έχοντας μάλιστα επωμιστεί βάρη και ευθύνες που δεν μπορεί να σηκώσει. Η οικονομία, το μεταναστευτικό, οι φορολογίες, οι αναμενώμενες-αναγκαίες ριζικές μεταρρυθμίσεις των δομών του κράτους, και την ίδια ώρα όλοι στους δρόμους, καμία συναίνεση, με κύριο πυρπολητή τον ίδιο τον πρωθυπουργό, ο οποίος προς το παρόν, δεν σκέφτεται καν να ζητήσει συνεργασίες, πάνω σε ένα μίνιμουμ πρόγραμμα αναγκαίων αλλαγών της δημόσιας διοίκησης, εκτός από τον πολιτικό του στενό συνεργάτη δεξιότατης παρέκκλισης… Το απίστευτο αυτό θέαμα ενός τέτοιου πολιτικού εναγκαλισμού, ακυρώνει τον χαρακτήρα τής καθ’ ημάς Αριστεράς και στέλνει στο πυρ το εξώτερο έναν ολόκληρο κόσμο, ο οποίος κουβαλάει μνήμη, εμπειρία και ετεροχρονισμένο ένστικτο.
Ένας χρόνος διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, με αμέτρητες τρύπες σε μια σημαία που έπαψε να κυματίζει, δεν μας αφορά πλέον ως γεγονός. Ανήκω κι εγώ στις γενεές που πίστεψαν πως μια προοδευτική Αριστερά θα μπορούσε να γίνει μοχλός προόδου και απάγκιο στους δύσκολους καιρούς… Η εμπειρία όμως από τη συμπεριφορά της κυβερνώσας Αριστεράς, με αφοπλίζει. Επιθυμώ να συνεχίσω να είμαι ένας πολίτης ο οποίος θα παραμένει επίμονα στο πλαίσιο μιας δημοκρατίας, μέσα στο δύστροπο και κάποιες φορές ανάλγητο έστω, ευρωπαϊκό τοπίο, με στόχο την απελευθέρωση από θεωρητικές αγκυλώσεις που μας σπρώχνουν σε αναχρονισμούς και πισωγυρίσματα.
Νιώθω πως το κεράκι του ενός χρόνου, δεν θα αντέξει να ανάβει…