Λογική χωρίς Μέτωπο, ΙΙ/ΙΙΙ.

Τα ουρλιαχτά εις βάρος του Ισλάμ, η (όσο δίκαιη εξίσου άδικη) στοχοποίηση του Ερντογάν, η άρνηση παρεμβατικής πολιτικής, οι διαρκείς αναβολές, το χάιδεμα της ελληνικής διγλωσσίας επιφέρουν τις δύο τελευταίες δεκαετίες ισχυρότατο πλήγμα στη φαντασιακή προοπτική της δυσλειτουργικής μας Ευρώπης. Της αφαιρούν τον ευοίωνο δρόμο που θα απελευθέρωνε τις αναπτυξιακές, ερευνητικές και δημιουργικές δυνατότητές της. Τι καταφέρνει η φοβική Ευρώπη;

Να αυταπατάται και να αυτοϋπονομεύεται. Η ίδια αλάλαξε από ενθουσιασμό κατά τη μεταπολίτευση Ερντογάν στην Τουρκία, δε στήριξε όμως ποτέ και πουθενά τις πρώτες δειλές μεταρρυθμίσεις που αποσκοπούσαν στην τουρκική ευρωπαϊκή προοπτική (στόχο που έτσι κι αλλιώς οι δημοκρατοϊσλαμιστές υιοθέτησαν ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ, ως προπέτασμα καπνού με αποδέκτη το τουρκικό κατεστημένο για να μην εκπαραθυρωθούν από την εξουσία) –το είδαμε ξεκάθαρα στο σχέδιο Ανάν. Τον εξουσιομανή «σουλτάνο», όπως τον λέμε όλοι, η ευρωπαϊκή χριστιανοδημοκρατία (μαζί και η ΝΔ) τον έστρεψε στην ισλαμιστική αναδίπλωση αρνούμενη να ικανοποιήσει την όποια πιθανή ή υπό διαπραγμάτευση συνδιαλλαγή του με την τουρκική αστική τάξη.

Τώρα που ο αδίστακτος κατέλυσε ό,τι μπορούσε στην Τουρκία η Ελλάς χαμογελά, όταν παρατηρεί τη Δύση να τον εγκαταλείπει, να του αρνείται το εύλογο αίτημα των συμπολιτών του για κατάργηση της βίζας στην ΕΕ, να βάζουν οι Ευρωπαίοι «αυτογκόλ» παρακωλύοντας τη συζήτηση για την ανανέωση της τελωνειακής ένωσης. Την ίδια στιγμή που μόνο η επίφοβη πανδημική κατάσταση αποτρέπει ένα συνολικό κραχ της τουρκικής οικονομίας. Κι όμως: η ΕΕ επιχαίρει συμπεριφερόμενη στην Τουρκία ως Νότιο Λίβανο, ζώνη προστασίας έναντι της πραγματικής ή της ρητορικά εκμεταλλεύσιμης φαινομενολογίας της μετανάστευσης και της συμπαθούς προσφυγιάς.