Την ώρα της τραγωδίας σωπαίνεις, σφίγγεις τα δόντια και σκέφτεσαι τα φυσικά φαινόμενα που ευνοούν τη φωτιά να περιοριστούν και να τα διαδεχτούν τα αντίρροπα, όπως η βροχή.
Σκέφτεσαι οι όποιες εργασίες πρόληψης έχουν γίνει να ανταποκριθούν στο μέγεθος της φωτιάς.
Σκέφτεσαι ο συντονισμός, η ετοιμότητα του μηχανισμού των φορέων του Δημοσίου, των ιδιωτικών συνεργείων και η αυτενέργεια των πολιτών να είναι η μέγιστη.
Χρειάζεσαι την ψυχραιμία και την ομοψυχία φίλων και αντιπάλων.
Το μόνο που δεν χρειάζεσαι είναι οι γλωσσοπλάστες της επικοινωνίας.
Δυστυχώς η κυβέρνηση, επέλεξε το τελευταίο.
Οι ασύμμετρες απειλές του 2007, έγιναν ασύμμετρα φαινόμενα το 2018.
Η τραγωδία στην Ανατολική Αττική αποκάλυψε τις χρόνιες παθογένειες της χώρας μας.
Αποκάλυψε την ανεπάρκεια των κομμάτων και των προσώπων που έφτιαξε η κρίση και ο θυμός μεγάλου μέρους της κοινωνίας.
Τόσκας και Ψινάκης είναι -για διαφορετικούς λόγους- δύο από τα πολλά πολιτικά δημιουργήματα της κρίσης και του θυμού.
Όσοι πρόσεξαν τον απόλυτο τρόπο με τον οποίο ο κ. Τόσκας υπερασπίστηκε τις επιλογές του για τις ώρες της τραγωδίας, και την ανακοίνωση του «ΠΡΑΤΤΩ», που μιλάει για επιμερισμό ευθυνών, την στάση του κ. Καμμένου στην συμφωνία των Πρεσπών και την δήλωση των Οικολόγων, θα κατάλαβαν ότι η κυβερνητική συμμαχία μπήκε σε νέο κύκλο – τον τελευταίο της.
Ο ανασχηματισμός, που προανήγγειλε ουσιαστικά ο Πρωθυπουργός, θα αποκαλύψει τη διάταξη των δυνάμεων με τις οποίες θα δώσει τη μάχη των εκλογών.
Η μάχη αυτή θα αφορά την επόμενη ημέρα του κ. Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ και δευτερευόντως των κυβερνητικών εταίρων του και της χώρας.
Εάν και τα κόμματα της αντιπολίτευσης δώσουν στενά κομματικά μάχες και -ακόμη χειρότερα- μάχες εσωτερικών μηχανισμών και παραγόντων, η κρίση θα βαθύνει με απρόβλεπτες συνέπειες για την πολιτική και θεσμική ομαλότητα.
Αυταρέσκεια και αυτοεπιβεβαίωση, είναι ο σίγουρος δρόμος των διαχρονικών τραγωδιών.
Από τις πολλές συνεντεύξεις των κυβερνητικών και επιχειρησιακών αξιωματούχων για την τραγωδία, καταλαβαίνεις δύο πράγματα:
- Όταν τα φαινόμενα είναι ακραία, η τραγωδία είναι αναπόφευκτη.
- Όταν υπάρχει και δολιοφθορά, τότε μόνο ένα θαύμα μάς σώζει.
Ανεξάρτητα από την αλήθεια, ή μη, των κυβερνητικών ισχυρισμών δεν μπορώ να αποδεχθώ μια τέτοια μοιρολατρία.
Όχι, αυτή δεν είναι η Ελλάδα, ακόμη και μετά από τρία μνημόνια.
Δεν ήταν και δεν είναι η Ελλάδα, ακόμη και με την πιο ανεπαρκή ηγεσία.
Αυτή η πραγματικότητα που παρουσιάστηκε από το κυβερνητικό κλιμάκιο θλίβει και απογοητεύει την κοινωνία και τους φίλους της Ελλάδας και χαροποιεί τους αντιπάλους της.
Διαψεύδει και το κυβερνητικό αφήγημα, για την Ελλάδα που δημιούργησαν.
Το θεσμικό πλαίσιο αντιμετώπισης των φυσικών καταστροφών στη χώρα μας είναι ολοκληρωμένο από πολλά χρόνια και πήρε την τελική μορφή του το 2010.
Το θεσμικό πλαίσιο για την αντιμετώπιση κάθε πολεοδομικής και όχι μόνο αυθαιρεσίας, όπως και τα ίδια τα κυβερνητικά στελέχη επικαλούνται, καθορίζεται με δύο σημαντικά νομοθετήματα του 1983 και του 2010.
Στη χώρα μας όμως, τόσο πριν όσο και μετά, αντί στη βάση της ενιαίας και δίκαιης αντιμετώπισης να τηρούνται σταθεροί οι κανόνες, προστίθενται και αφαιρούνται μέτρα, ανάλογα με την πολιτική και επικοινωνιακή πίεση που δέχεται η εκάστοτε κυβέρνηση, λες και οι ζωές των ανθρώπων, οι ανάγκες τους και η αντιμετώπιση των πολεοδομικών αυθαιρεσιών και κάθε μικρή ή μεγάλη εστία διαφθοράς, είναι μετοχές τριτοκοσμικού χρηματιστηρίου.
Οι συνεχείς ανακοινώσεις της κυβέρνησης για τις κάθε είδους αποζημιώσεις, πολλές από τις οποίες είναι επαναλαμβανόμενες, ξεπέρασαν σε πλειοδοσία και εκείνες του 2007 μετά τις τραγικές πυρκαγιές σε Ηλεία και Αχαΐα.
Θυμίζω, ότι τότε, καταμεσής του Καλοκαιριού και ενώ είχαμε έξαρση πυρκαγιών και μερικές δεκάδες νεκρούς, η κυβέρνηση προκήρυξε στην μέση σχεδόν της θητείας της εκλογές, εκμεταλλευόμενη την ψευδεπίγραφη έξοδο από την επιτήρηση με σύνθημα «Ο προϋπολογισμός του 2008 είναι για την εθνική επιβίωση», το τι ακολούθησε την διετία το ξέρουμε όλοι καλά.
Κυβέρνηση και αντιπολίτευση, κατανοώντας το μέγεθος της τραγωδίας αλλά και των διαχρονικών ευθυνών των κυβερνήσεων, της τοπικής και περιφερειακής Αυτοδιοίκησης, της δημόσιας διοίκησης και μεγάλου μέρους της κοινωνίας, θα πρέπει να σταματήσουν την κοντόθωρη και ψηφοθηρική πρακτική.
Αυτή η πρακτική οδηγεί στην επανάληψη και με πιο οδυνηρό τρόπο των τραγωδιών.
Δυστυχώς, στις κυβερνητικές ανακοινώσεις και όχι μόνο, δεν είδα ουσιαστικές δεσμεύσεις για την επανάκτηση της νομιμότητας στις πληγείσες περιοχές, ούτε φυσικά σχέδια και παρεμβάσεις που αφορούν τον δημόσιο χώρο και το φυσικό περιβάλλον, ούτε φυσικά δεσμεύσεις για την υπόλοιπη χώρα.
Μάνδρες και Μάτια υπάρχουν παντού.
Η τραγωδία στη Αττική να γίνει αφετηρία αφύπνισης Πολιτείας και κοινωνίας και όχι έκρηξης διχασμού, λαϊκισμού και παραχολογίας