Έφυγε μόλις το 2012, παίρνοντας μαζί του μια από τις πιό δύσκολες, ίσως, περιόδους της σύγχρονης ιστορίας μας.
Μνημόνια με απανωτά μέτρα λιτότητας, περικοπές, μειώσεις, φτώχεια, ανεργία και μαζί εκλογές και πάλι εκλογές, με το πολιτικό σύστημα να παραπαίει ανάμεσα στις διαδοχικές αποκαλύψεις διαφθοράς και την κοινωνική αγανάκτηση.
Τίποτα θετικό λοιπόν δεν μας άφησε το 2012;
Ας κοιτάξουμε κι από την άλλη πλευρά τα πράγματα. Εξακολουθεί η Ελλάδα να είναι μέλος της ευρωζώνης, να έχει δηλαδή το ευρώ για νόμισμά της, έχουμε – για πρώτη φορά – μια τρικομματική κυβερνητική συνεργασία «εθνικής συνευθύνης», από τους πιο διαφορετικούς πολιτικούς και ιδεολογικούς χώρους και έχουμε – επίσης για πρώτη φορά – ένα αριστερό κόμμα να εγκαταλείπει την ασφάλεια του… δωρεάν καταγγελτικού λόγου και να μην αναθέτει στους πολιτικούς του αντιπάλους την κατά τη βούλησή τους προσπάθεια εξόδου από τη βαθιά και ολόπλευρη κρίση που βρισκόμαστε.
Είναι φανερό ότι τις θετικές αυτές πλευρές δεν τις κατανοούν και – σε κάθε περίπτωση – δεν τις αποδέχονται όλοι, ανάμεσά τους και ο καλός φίλος και συνεργάτης της Μεταρρύθμισης Σωτήρης Βαλντεν.
Μας προσάπτει πολλά, στους «κεντροαριστερούς μεταρρυθμιστές», όπως, μάλλον περιπαικτικά μας αναφέρει, στο χθεσινό αναλυτικό των απόψεών του άρθρο.
Λέει ο Σωτήρης, για παράδειγμα, ότι η κεντροαριστερά που επιδιώκουμε να φτιάξουμε, στην ουσία είναι μια… κεντροδεξιά, αφού αποδέχεται τη «μνημονιακή» συνεργασία με τη Νέα Δημοκρατία. Και ότι, ουσιαστικά, καταργούμε έτσι στη πράξη τον διαχωρισμό αριστερά – δεξιά, συμβάλλοντας στην διαιώνιση της εξουσίας της δεξιάς.
Μήπως, όμως, ο – μάλλον ευκαιριακός και πολιτικάντικος – διαχωρισμός σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς είναι εκείνος που καταργεί τον διαχωρισμό αριστεράς – δεξιάς και όχι η προσπάθεια συσπείρωσης μιας μεγάλης προοδευτικής και δημοκρατικής σοσιαλιστικής παράταξης (γιατι αυτό στην ουσία είναι η κεντροαριστερά, δεν είναι κανένας… γεωγραφικός όρος), που μπορεί να διεκδικήσει με αξιώσεις την εξουσία από τη δεξιά;
Και είναι τυχαίο ότι το… μίσος για τη δεξιά φούντωσε μόνο όταν η ΝΔ έκανε τη μεγάλη μνημονιακή κωλοτούμπα; Η το ότι δεν ακούστηκε κιχ στις επανειλημμένες και αμοιβαίες προτάσεις συνεργασίας ΣΥΡΙΖΑ – Ανεξάρτητων Ελλήνων; Μήπως δεν είναι (καρα)δεξιά οι… Καμμένοι, όπως ξαφνικά δεν ήταν ποτέ ΠΑΣΟΚ οι ανανήψαντες και (ξανα) προσδοκώντες τη λεία της πολιτικής, συνδικαλιστικής και αυτοδιοικητικής εξουσίας πασόκοι!
Μου έκανε επίσης εντύπωση ότι από το άρθρο του Σωτήρη, λείπει παντελώς το θέμα των αναγκαίων, έστω και κατά τον ίδιο, μεταρρυθμίσεων που πρέπει να γίνουν.
Κι αυτό λογικό, αν αναλογισθεί κανείς ότι προτείνει σαν βασικό κορμό της κεντροαριστεράς ένα κόμμα που έχει σαν βασικό πολιτικό του στόχο την ματαίωση κάθε… ιδέας μεταρρύθμισης στο κράτος, στην οικονομία, στην κοινωνία και τις αντιπαλεύει με μανία.
Αρκεί να διαβάσει κανείς την ανακοίνωση του τμήματος παιδείας του ΣΥΡΙΖΑ για την επέμβαση στην ΑΣΟΕΕ προχτές, για να αντιληφθεί περί τίνος πρόκειται.
Εκτός αν η προστασία του παραεμπορίου και η φύλαξη αντιεξουσιαστικού εξοπλισμού, αποτελούν για ορισμένους τους οραματικούς στόχους της νέας κεντροαριστεράς!
Έχει καθένας μας το δικαίωμα να μεταβάλει την πολιτική και προσωπική του τοποθέτηση – το έχω κάνει ο ίδιος – και δικαιούται τον απόλυτο σεβασμό όλων προς το κύρος και την ιστορία του.
Αλλά, από του σημείου αυτού, μέχρι του να εμφανίζεται μια κεντροαριστερά, με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, σαν ο συνεχιστής του εκσυγχρονιστικού εγχειρήματος του Κώστα Σημίτη, θέλει πραγματικά… μεγάλη προσπάθεια!
Ομολογώ ότι υπάρχουν πρώην σύντροφοι και νυν φίλοι που διήνυσαν με μεγάλη ταχύτητα την απόσταση από τον «ρομαντισμό» στον «πραγματισμό» και υπέταξαν όλες τις απόψεις τους στην αντίληψη του «εφικτού».
Άλλο όμως αυτό και άλλο να ενοχοποιείται κάθε έννοια μεταρρύθμισης ή να θεωρείται… δεξιό διάβημα, η προσπάθεια να δράσουμε ως πολιτικά πρόσωπα σε συνθήκες μνημονίου.
Ας με συγχωρήσει ο Σωτήρης, αλλά υπάρχει μεγάλη απόσταση. Για να το πω διαφορετικά – με ένα τρόπο προσφιλή άλλωστε και στον ίδιο – η κεντροαριστερά ή θα είναι αριστερή- μεταρρυθμιστική ή δεν θα υπάρξει καθόλου.
Διαφορετικά, γιατί να κοπιάζουμε; Στο ρόλο του αριστερού ιεροψάλτη που διαφυλάττει τα όσια και τα ιερά, μια χαρά κάνουν τη δουλειά τους και το ΚΚΕ με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Το κύριο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα μας σήμερα δεν είναι η πόλωση γύρω από την – τεχνητή – πολιτικάντικη φούσκα «μνημόνιο- αντιμνημόνιο».
Το πρόβλημα είναι πως θα βγούμε από την κρίση περνώντας από την μπροστινή πόρτα της οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης και όχι από την πίσω πόρτα της δραχμής και του πλιάτσικου.
Κι αν πραγματικά δεν θέλουμε να υποστούμε τα μέτρα κάποιου άλλου μνημονίου, τότε θα πρέπει να αλλάξουμε, όσο πιο γρήγορα γίνεται, τους θεσμούς, το κράτος, το πολιτικό μας σύστημα. Ν’ αλλάξουμε την οικονομία και την κοινωνία μας.
Να πάμε μπροστά!
Δεν πιστέψαμε ποτέ νομίζω στην TINA (There Is No Alternative – δεν υπάρχει εναλλακτική λύση), όπως μας καταλογίζει ο Σωτήρης.
Γιατί πάντα πιστεύαμε ότι υπάρχει εναλλακτική, αναπτυξιακή διέξοδος από την κρίση και τα μνημόνια.
Αντίθετα, αγαπήσαμε με πάθος τη NORA (No Other Reforms Adjournment – Όχι άλλη αναβολή των μεταρρυθμίσεων) και μαζί της θα συνεχίσουμε τη πολιτική μας προσπάθεια, χωρίς να αποκλείουμε κανέναν απολύτως από εκείνους που θέλουν να συμβάλουν σ’ αυτήν, εννοείται και του μεγάλου αυτού μέρους των συντρόφων που αρχίζουν να καταλαβαίνουν ότι η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ τον οδηγεί κατ’ ευθείαν στα… υπόγεια της ΑΣΟΕΕ!