Το γνωρίζουμε καλά. Ο λαϊκισμός οδηγεί στον κοινωνικό εκφασισμό. Και αυτός με τη σειρά του προσβάλλει τα θεμελιώδη δικαιώματα του ανθρώπου. Επειδή λοιπόν σήμερα ζούμε αυτή την «ακολουθία του κακού», είμαστε υποχρεωμένοι να ξαναμιλήσουμε για ανθρώπινα δικαιώματα:
Το Σύνταγμα της χώρας μας, «αντιγράφοντας» τις κατακτήσεις που προέκυψαν από τα δημοκρατικά κινήματα της δύσης, άρα σε αντίθεση με τις αξίες της «καθ’ ημάς Ανατολής», διαπράττει ένα «ανοσιούργημα»: Εισάγει ως «εμφυτεύματα» τα λεγόμενα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως είναι αυτά της ζωής, της τιμής και της ελευθερίας του ανθρώπου. Και όχι μόνον, αλλά και επιβάλλει την ΑΠΟΛΥΤΗ προστασία τους. Και το χειρότερο; Χωρίς καμία διάκριση!
Ενώ, βεβαίως, των «ελλήνων οι κοινότητες» που εξέθρεψαν το συλλογικό μας ήθος, ήταν άγονος τόπος για την εγχώρια δημιουργία ή και για την υποδοχή κοινωνικών σημασιών όπως τα ανθρώπινα δικαιώματα, επειδή αυτά υπερβαίνουν τα όρια της κλειστής ομάδας.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά τα κακά, μας ήλθε πρόσφατα ως παράδοξο εμφύτευμα κι άλλο κακό: Το δικαίωμα του «πληροφοριακού αυτοπροσδιορισμού», δηλαδή το δικαίωμα προστασίας των προσωπικών δεδομένων! Το οποίο, ως αποκύημα της δυτικής δημοκρατικής παράδοσης, συγκροτεί μία επί πλέον προστασία του πολίτη απέναντι στην αυθαιρεσία της κρατικής εξουσίας, των ΜΜΕ, αλλά και των οργανωμένων ιδιωτικών συμφερόντων. Πρόκειται δηλαδή για τη θέσμιση μίας νέας δημοκρατικής ποιότητας. Όμως και ο θεσμός αυτός, ως νεωτερική δημοκρατική κατάκτηση, είναι ακατανόητος αλλά και ανοίκειος για μία χώρα της νότιας βαλκανικής. Γι’ αυτό και προκαλεί αλλεργία στο «αδούλωτο φρόνημα» μεγάλης μερίδας συμπολιτών μας, με συνέπεια να βάλλεται στην πράξη από τον εγχώριο φασίζοντα λαϊκισμό.
Έτσι λοιπόν, παρά την επισήμανση του UMBERTO ECO, ότι μόνον στις υποανάπτυκτες χώρες χρησιμοποιούν τα τανκς για πραξικοπήματα, διότι «…σήμερα μια χώρα ανήκει σ’ αυτόν που ελέγχει τα μέσα ενημέρωσης…», μπαρουφολογούν (από το «μπαρουφάκης») περί του αντιθέτου. Στο πλαίσιο δηλαδή του εγχώριου «μπαρουφακισμού», προβάλλουν «καφενειακού» τύπου απόψεις, στις οποίες υπολανθάνει η παραδοχή περί της υπεροχής των δικαιωμάτων του τύπου, έναντι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ευαγγελίζονται δηλαδή μία πρωτόγονη και ανεξέλεγκτη εξουσία των μέσων ενημέρωσης, η οποία μπορεί να καταπατά και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ενώ ακόμη και ο συνταγματικός μας νομοθέτης εισάγει τη σχετικότητα της ελευθερίας του τύπου, επειδή περιορίζεται ακριβώς από τα ανθρώπινα δικαιώματα που αναφέραμε. (Αντίστοιχα όρια θεσπίζει και η Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.)
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι η δημοσίευση της γνωστής «λίστας» από συγκεκριμένο έντυπο για «εμπορική» ή όποια άλλη εκμετάλλευση, έγινε αποδεκτή με εθνική ομοψυχία. Πράγμα, που σε συνδυασμό με την ποιότητα των πολιτικών δυνάμεων που ταυτίστηκαν με την πράξη αυτή, μας θυμίζει και πάλι ότι «εδώ είναι βαλκάνια». Και όχι μόνον. Αλλά και πως η «γλαυξ» πέταξε και για πάνω από 2.000 χρόνια, αρνείται να επιστρέψει.