Γράφω αυτό το σημείωμα λίγο μετά, που διάβασα πως ο προστατευόμενος Μάξιμος  Σαράφης, αφού είπε υπό τους δικούς του όρους  αυτά, που ήθελε ανακοίνωσε στην Προανακριτική εκ προοιμίου πως δεν δέχεται να εξεταστεί κατ? αντιπαράσταση με κανέναν άλλο που η Επιτροπή θεωρεί πως έχει τα χαρακτηριστικά του μάρτυρα επί της υποθέσεως. Φυσικά δεν είμαι νομικός να γνωρίζω, όπως οι περισσότεροι άλλωστε, ωστόσο μου φαίνεται αδιανόητο ένας μάρτυρας  οποιασδήποτε χροιάς, πολλώ δε μάλλον όταν η παρούσα χροιά του Σαράφη είναι κομμάτι μιας σαύρας που τρώει την ουρά της, να θέτει εκβιαστικά διλήμματα  σε ένα Ανώτατο θεσμικό όργανο δύο συνιστωσών, της κοινοβουλευτικής και της εισαγγελικής, όπως είναι ακριβώς η Προανακριτική. Υπό αμφιλεγόμενες συνθήκες ασφάλειας  να ομιλεί ως  «αποφασίζω και διατάσσω», προς  καθόλου αμφιλεγόμενα – ίσα ίσα – θεσμικά όργανα.

Είναι φανερό πως η πεποίθησή του προστατευόμενου μάρτυρος εδράζεται σε άνωθεν διαβεβαιώσεις, θέλω να πω διαβεβαιώσεις που του εξασφαλίζουν από μέσα την αλαζονική  εκφραστικότητα των ισχυρισμών και την τοποθέτηση των ορίων της Δικαιοσύνης στα μέτρα του.

Κι εδώ αυθόρμητα αναδύεται η διερώτηση του πόσο δαιδαλώδης φαίνεται η αλληλουχία της θεσμικής Δικαιοσύνης, πράγμα που δείχνει πιθανές καίριες χειρουργικές επεμβάσεις των προηγουμένων ηγεσιών του Υπουργείου.

Φυσικά η Δικαιοσύνη έχει αυτονομία, αρκεί να είναι καθ? εαυτήν αυτόνομη.

Η μετριοπαθής, και ευλόγως , αρχική στάση της κυβέρνησης , στάση πολιτική προφανώς έγινε κατανοητή από το μασκοφόρο παρακράτος ως απουσία ισχυρής βούλησης για θεσμική δικαιϊκή επιβολή δημοκρατικής δύναμης. Κι έτσι το Σάββατο ο Τσίπρας δίνει το σύνθημα, το προσύνθημα το είχε δώσει ο Μ. Παπαγγελόπουλος με τα τρίκυκλα, και την χαριστική βολή επιχειρεί να την δώσει ένας προστατευμένος «άγνωστος», που επιβάλλει όποιον όρο θέλει αναίσχυντα και περιοριστικά .Έτσι θα του μήνυσαν, κάνε αυτά που πρέπει κι εμείς εδώ ήμαστε.

Οι ήπιες τακτικές δεν απέδωσαν, πρέπει το πυροβολικό να αμυνθεί υπέρ του πιο υποτυπώδους κράτους δικαίου χωρίς ναι, μεν  κι  αλλά  καθώς και δίχως τα άλλοθι της κανονικότητας που θα διαταραχθεί – δεν διαταράσσεται όμως από ένα ασήμαντο Ανθρωπάκι αλά Τσίρκα, που φοράει την μάσκα; – και των αντεκδικήσεων, που θ? ακολουθήσουν.

Η ευγενής αυτή στόχευση, κατελύθη από τον εκπρόσωπο της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ στον χώρο του παρακρατικού κατακαθιού, τον Μάξιμο Σαράφη.

Ιδού η Ρόδος, ιδού η ευκαιρία όσες μύτες κι αν χρειαστεί ν? ανοίξουν από το υπαρκτό  νομικό οπλοστάσιο. Το πολιτικό πρόβλημα είναι στα χέρια του κ. Μητσοτάκη και εκτός των άλλων αφορά και στην δική του μακροημέρευση.  Οι εκβιασμοί και οι κραυγές του όχλου  του ΣΥΡΙΖΑ μέσω των όρων, που θέτει και κατά την εξέτασή του ο Σαράφης δείχνουν τα έργα του εθνολαϊκισμού της πενταετίας. Και η νωχελική διατήρησή τους δεν είναι εχέγγυο μονιμοποίησης της κανονικότητας.

Εκτός κι αν είναι απλώς διαφήμιση μασκών και μασκοφόρων – πιλοτικά -έναντι του φονικού κορονοϊού.