Ας γραφτεί λοιπόν και μια στάλα αλήθεια για το τι συμβαίνει σήμερα στα Πανεπιστήμια…
Λιγότερο από 15 διδακτικές μέρες απομένουν για το κλείσιμο για τις διακοπές των Χριστουγέννων και το ΕΚΠΑ και το ΕΜΠ δεν έχουν ξεκινήσει καν τις παραδόσεις. Ζούμε ένα πραγματικό «θέατρο» του παραλόγου για να εκφράσω εμμέσως και τις καλλιτεχνικές ανησυχίες του πρύτανη κύριου Πελεγρίνη.
Μιλώ για θέατρο γιατί πολύ απλά εδώ και 12 εβδομάδες όλοι οι εμπλεκόμενοι παίζουν το ρόλο των «τεθλιμμένων» για την απαξίωση του Πανεπιστημίου.
Ο «Υπουργός» μετά από 12 εβδομάδες αδιαφορίας για τα κλειστά ιδρύματα παριστάνει τον Υπουργό λέγοντας πως με το χοντροκομμένο -τύπου ΕΡΤ- μέτρο τις διαθεσιμότητας υλοποιεί τις διεθνείς δεσμεύσεις της χώρας.
Αναρωτιέμαι λοιπόν φταίει και πάλι τον «επάρατο» μνημόνιο για τις απολύσεις στα ΑΕΙ;
Λέει ο Τόμσεν στον εκάστοτε Υπουργό «διώξε το Μιχάλη, το Γιώργο, το Δημήτρη το θυρωρό» και ούτω καθεξής;
Προφανώς και όχι. Το Μνημόνιο είναι ένα κείμενο στόχων. Ενδιαφέρεται πολύ περισσότερο για αποτελέσματα κι όχι για τον τρόπο. Άρα είναι πολιτική η επιλογή.
Γιατί αντί ο κος Σαμαράς ή ο κος Αρβανιτόπουλος στην δέσμευση έναντι της τρόικα για συρρίκνωση του δημόσιου, να εγκαλέσει τους επίορκους, τους αποσπασμένους, τους αγροφύλακες του κύριου Μητσοτάκη και κάθε λογής άεργο επιλέγει το μαχαίρι στην Παιδεία.
Καθόλου παράξενο.
Η ΝΔ και ο κύριος Αρβανιτόπουλος συγκεκριμένα έχει βαθιά τα αντανακλαστικά του λαϊκισμού και της αντιμνημονιακής δημαγωγίας απ΄την εποχή που ο κύριος Σαμαράς χρησιμοποιούσε τη ίδια φρασεολογία με τον κύριο Τσίπρα. Οι υποτιθέμενες «διεθνείς δεσμεύσεις» είναι για τον κύριο Αρβανιτόπουλο το χαλάκι που κάτω του κρύβεται η εσκεμμένη πολιτική ανεπάρκεια.
Πρυτάνεις υπάρχουν από την άλλη πλευρά;
Το ερώτημα είναι προφανώς ρητορικό γιατί η πρόσφατη επικαιρότητα έχει αποδείξει πως δεν υπάρχουν πρυτάνεις αλλά κάποιοι που παριστάνουν τους πρυτάνεις οι οποίοι και για λόγους προσωπικής και μικοροκομματικής σκοπιμότητας φρόντισαν από κοινού με το Υπουργείο για τη σημερινή εκτροπή. Αντί λοιπόν πρυτάνεων υπάρχει μια φιλόδοξη κουστωδία υπόψηφίων υπουργών και πολιτευτών με κυρίως «αντιμνημονιακό» πρόσημο.
Θυμάται άραγε κανείς την «αντιμνημονιακή» εκδήλωση στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου με διοργανωτή τον κύριο Πελεγρίνη εν ονόματι του ΕΚΠΑ, τη «Σπίθα» του Μίκη Θεοδωράκη και ομιλήτη το Νότη Μαριά των α-συνάρτητων ελλήνων? Γι? αυτούς δυστυχώς η διαμάχη με το Υπουργείο είναι άλλη μια «αγωνιστική» περγαμηνή στα βιογραφικά τους για τις επικείμενες εκλογές.
Είναι συνεπώς κάτι παραπάνω από προφανές πως το ζήτημα των διαρθρωτικών αλλαγών, του διοικητικού, ερευνητικού αλλά και θεσμικού εκσυγχρονισμού των ΑΕΙ, δεν μπορεί να λυθεί από εκείνους που αντιμετωπίζουν την εύλογη αγωνία των φοιτητών αλλά και των διοικητικών ως αιτήματα για το «μπλοκάκι» του Μαυρογιαλούρου.
Δεν είναι δυνατόν να προκύψει λύση απ΄τη στιγμή που το θέμα αντιμετωπίζεται στενά ως μια άλλη πρόταση δυσπιστίας που μεταφέρεται απ΄τα κοινοβουλευτικά έδρανα σε αυτά των αμφιθεάτρων.
Επιπλέον αυτή η μεταφορά του α-πολίτικου κοινοβουλευτικού διπόλου στις πανεπιστημιακές αίθουσες συνιστά επί της ουσίας πρόταση δυσπιστίας όχι έναντι της όποιας κυβερνητικής πολιτικής αλλά του ίδιου του δημόσιου χαρακτήρα του Πανεπιστήμιο καθώς προσθέτει επιχειρήματα δήθεν αξιοπιστίας ή αποτελεσματικότητας σε όσους προτάσσουν την ιδιωτικοποίηση της ανώτατης εκπαίδευσης.
Ξεχνούν βέβαια να πουν τι σημαίνει αυτό σε χιλιάδες οικονομικά ασθενείς οικογένειες ελέω κρίσης, ξεχνούν να πουν τι σημαίνει αυτό στους μη προνομιούχους νέους όταν η ακαδημαϊκή αριστεία θα θεωρείται δευτερεύουσα προϋπόθεση σε σχέση με τη δυνατότητα καταβολής των διδάκτρων.
Εν προκειμένω, αυτό που χρειάζεται είναι πριν από όλα είναι διάλογος με το σύνολο της ακαδημαϊκής κοινότητας, είναι πανεπιστήμια ανοικτά και όχι υποστελεχωμένα, πανεπιστήμια που θα ανταποκρίνονται στις διεθνείς αναλογίες φοιτητών-δοικητικών-διδασκόντων, στις ευρύτερες διεθνείς προδιαγραφές και το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Γι? αυτό το κεκτημένο και την προάσπιση του δεν υπομένει άραγε ο ελληνικός λαός τις θυσίες και τη διαρκή λιτότητα?!
Πέρα λοιπόν από την εικόνα απαξίας που συντηρείται απ΄το έλλειμμα όχι διοικητικού αλλά πολιτικού προσωπικού, μακρυά απ΄το κάδρο της Ελλάδας που χρεοκόπησε ανεπιστρεπτί και θέλει το Πανεπιστήμιο ως λάφυρο, ως πεδίο κομματικής ή άλλης συντεχνιακής αντιπαράθεσης οφείλουμε να τονίσουμε πως υπάρχει και κάτι διαφορετικό.
Υπάρχει το Πανεπιστήμιο που πρυτανεύει η αριστεία φοιτητών και διδασκόντων, οι διεθνείς διακρίσεις συμφοιτητών μας έναντι συναδέλφων φημισμένων ιδρυμάτων του εξωτερικού με πρόσφατο και γνώριμο παράδειγμα αυτό της Νομικής. Όπως επίσης υπάρχει και η νέα ελληνική διασπορά, των Ελλήνων επιστημόνων που προέρχονται από τα ανώτατα εκπαιδευτικά μας ιδρύματα και διαπρέπουν εντός αλλά και εκτός της Ευρώπης.
Έχουμε χρέος λοιπόν να σταματήσουμε τον «πολιτικαντισμό» από όπου και αν προέρχεται, είτε από νυν είτε από πρώην πανεπιστημιακούς όπως ο κος Αρβανιτόπουλος.
Γιατί είναι πολιτικαντισμός με λιγότερες από 15 διδακτικές ημέρες μέχρι τα Χριστούγεννα να συζητούμε πως δεν θα χαθεί ένα πεταμένο στην κυριολεξία εξάμηνο, είναι το λιγότερο ψευδές να συζητούμε κάτι τέτοιο τη στιγμή που στο Ελληνικό, Δημόσιο και Δωρεάν Πανεπιστήμιο έχει πάει περίπατο όχι απλά ένα εξάμηνο αλλά κυρίως η ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ.
Έχουμε χρέος να σταματήσουμε τώρα τον εγχώριο αλλά πλέον και διεθνή αυτοδιασυρμό των εκπαιδευτικών μας ιδρυμάτων μέσω της αθέτησης των υπεσχημένων συμφωνιών των προγραμμάτων Erasmus-Socrates.
Γιατί το Πανεπιστήμιο δεν ανήκει ούτε στην κυβέρνηση ούτε στην αντιπολίτευση ή τους πρυτάνεις ούτε σε καμιά άλλη ομάδα πίεσης. Ανήκει στο Ελληνικό Λαό και στις επόμενες γενιές.
Το μήνυμα προς όλες τις κατευθύνσεις οφείλει να είναι ξεκάθαρο:
Aς σταματήσει επιτέλους το «θέατρο».