Ο ιδανικότερος τίτλος τέλους για τη διακυβέρνηση που ολοκληρώνεται αυτή την Κυριακή θα ήταν «η τετραετία της αριστερής απαξίωσης». Ο τίτλος αυτός εκφράζει κυρίως την πλήρη απομυθοποίηση του πολυδιαφημισμένου «ηθικού πλεονεκτήματος» και την απόλυτη διάψευση των προσδοκιών ενός σημαντικού μέρους της κοινωνίας που πίστεψε ότι η ελπίδα ερχόταν.

Η αρμονική συγκυβέρνηση με την ψεκασμένη ακροδεξιά που διαφυλάχθηκε ως ιερή παρακαταθήκη μέχρι τέλους, οι προσχηματικές αυταπάτες, οι αναχρονιστικές ιδεοληψίες, η απαξίωση των θεσμών, η αποθέωση του πελατειασμού, η ενθάρρυνση των κάθε λογής Ρουβικώνων, τα ψέμματα, η ανικανότητα, η κυνική αντιμετώπιση των ανθρώπινων τραγωδιών σφράγισαν τη χειρότερη περίοδο της μεταπολιτευτικής μας Δημοκρατίας.

Την απαξίωση του ΣΥΡΙΖΑ ήρθε να συμπληρώσει αυτά τα χρόνια και η μεγάλη απογοήτευση από τον (εξ)ευτελισμό κομμάτων και κινήσεων που χρησιμοποίησαν τα αριστερά σύμβολα προκειμένου να διεκδικήσουν την αυθεντικότητα της αριστερής έκφρασης. Ο διασυρμός της ΔΗΜΑΡ που είδε τους διαδοχικούς προέδρους της να γλύφουν εκεί που φτύνανε για να πάρουν ένα υπουργείο, οι αιωρούμενες στο κενό των ψηφοδελτίων κεντροαριστερές γέφυρες, η οριστική αποκαθήλωση των αντιμνημονιακών εικόνων (ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλπ) που κινδυνεύουν να εκπροσωπούνται πλέον από τον Βαρουφάκη, έρχονται να κλείσουν συνολικά τον κύκλο της Αριστερής αυταπάτης.

Με τις εκλογές αυτές και τη συμπλήρωση του παζλ της διακυβέρνησης της χώρας από όλες τις δυνάμεις του δημοκρατικού πολιτικού φάσματος, κλείνει πλέον οριστικά η μεταπολιτευτική περίοδος με ψαλιδισμένες τις προσδοκίες που δημιουργήθηκαν στο ξεκίνημά της. Η νέα σελίδα θα γραφτεί σε διαφορετικές, πολύ πιο δύσκολες συνθήκες. Η μελλοντική πορεία της χώρας θα κριθεί από την έκβαση του αγώνα κατά του λαϊκισμού κι από το θάρρος και την αντοχή των μεταρρυθμιστικών δυνάμεων της πολιτικής και της κοινωνίας να προβάλλουν, να στηρίξουν και να υλοποιήσουν ένα νέο, τολμηρό εθνικό αναπτυξιακό σχέδιο για τη χώρα