Στην ομιλία του στην Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ την Τρίτη ο κ. Τσίπρας επιδόθηκε και πάλι σε μια αχαλίνωτη αντι-ευρωπαϊκή ρητορεία, δίκην προεκλογικής εκστρατείας, κατηγορώντας τους πάντες και τα πάντα για τη δεινή διαπραγματευτική θέση που ο ίδιος, οι εθνολαϊκιστές κυβερνητικοί του σύμμαχοι, οι συνεργάτες του και τα κυβερνητικά στελέχη έφεραν τη χώρα. Με μια οικονομία ήδη σε παράλυση, με την ανεργία να αυξάνεται, με τις καταθέσεις να κάνουν φτερά, με την ανησυχία, την απογοήτευση και το φόβο ενδεχόμενης κατάρρευσης να κυριαρχεί, με τη «Συμμορία της Δραχμής» να σηκώνει κεφάλι.

Η κυβέρνηση πνίγηκε η ίδια στα ψέματα και τις αυταπάτες της που αφειδώς σκόρπισε γύρω της σε βαθμό που οι απελπισμένοι πολίτες να επιθυμούν πλέον όχι κάποιο φαντασιακό «κουρέλιασμα» του Μνημονίου αλλά μια κάποια συμφωνία, έστω και επώδυνη, που θα σώζει τα προσχήματα με οποιοδήποτε κόστος. Έχει εξαφανιστεί πλέον και ο τελευταίος απόηχος από τα νταούλια και τους ζουρνάδες. Τώρα πλέον χορεύουμε τον χορό του Ζαλόγγου.

Τέτοια είναι η απομόνωση και η ανυποληψία στις οποίες περιέπεσε η χώρα εντός της οικογένειας των συμμάχων και εταίρων μας που ο κ. Γιούνκερ αναγκάστηκε δημοσίως, πράγμα πρωτοφανές για τα ευρωπαϊκά ήθη και χρονικά, να κατηγορήσει ευθέως τον κ. Τσίπρα ότι ενημερώνει ψευδώς τους Έλληνες διαστρεβλώνοντας τις θέσεις του. Η χώρα πληρώνει και θα πληρώσει ακριβά το τίμημα της αλαζονείας και της επικοινωνιακής της αναίδειας.

Ο Πρωθυπουργός μάς πληροφόρησε επίσης ότι τώρα άρχισε «η πραγματική διαπραγμάτευση». Προφανώς στο προηγούμενο διάστημα κυνηγούσε χίμαιρες και αέρα. Λησμόνησε, βέβαια τη συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου, όταν δέχτηκε την επέκταση του «τρέχοντος προγράμματος» (δηλαδή του Μνημονίου), άφησε τα χρήματα να γλιστρήσουν μέσα από τα χέρια του, ανέλαβε συγκεκριμένες δεσμεύσεις και μάλιστα επωμίστηκε την «ιδιοκτησία» των μεταρρυθμίσεων με περισσή έπαρση «για πρώτη φορά». Ασχολήθηκε με την ονοματολογία παρά με την ουσία. Εξάντλησε όλο το αρχικό κεφάλαιο καλής θέλησης των εταίρων. Έχασε φίλους και υποστήριξη. Αποτέλεσμα μηδενικό.

Εξαρχής ήμουν μεταξύ εκείνων που δεν έπαυαν να τονίζουν σε όλους τους τόνους ότι σχέδιο διαπραγμάτευσης δεν υπήρξε ποτέ. Ότι η αλλοπρόσαλλη και (ακατ)ανόητη τακτική θα οδηγούσε σε πολλαπλά αδιέξοδα και επικίνδυνα διλήμματα. Τώρα, η κυβέρνηση έχει βάλει την τελευταία σφαίρα στη θαλάμη της ιδιόρρυθμης ελληνο-ρωσικής ρουλέτας, που είτε από άλλες σκέψεις είτε από απελπισία, παίζει τόσο καιρό απειλώντας να πατήσει την σκανδάλη. Η απειλή αυτοκτονίας με την μεταφορά των ευθυνών στους Ευρωπαίους είναι η τελευταία σκηνή της σαπουνόπερας, ο τελευταίος σπασμός. ‘Ο, τι και να συμβεί, το μεσοπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο τίμημα θα είναι βαρύτατο για τη χώρα.

Προφανώς ο Πρωθυπουργός αδιαφορεί ή αγνοεί τους κινδύνους για την τύχη της χώρας και την πλήρη καταστροφή στην οποία την οδηγεί. Ουδόλως ενδιαφέρεται για την τύχη των φτωχών, των ανέργων, του ιδιωτικού τομέα, των χειμαζόμενων μικρο-μεσαίων στρωμάτων. Έχει οδηγήσει την οικονομία σε κατάρρευση και ύφεση και κάθε μέρα ο λογαριασμός της αριστερής λιτότητας ανεβαίνει.

Αυτό που πρωτίστως φαίνεται να ενδιαφέρει τον κ. Τσίπρα είναι η πολιτική επιβίωση, η συναλλαγή με το αλλοπρόσαλλο μωσαϊκό του κόμματός του, η προστασία της συντεχνιακής κρατικής του βάσης και της εκλογικής του πελατείας. Παραπλανά και εκφοβίζει ασύστολα τους χαμηλοσυνταξιούχους που οι «κακοί, ανάλγητοι, εγκληματίες και άσπλαχνοι» εταίροι μας, επιβουλεύονται το γλίσχρο εισόδημά τους, τη στιγμή μάλιστα που η ίδια η κυβέρνηση προτείνει «σκληρότατα» μέτρα.

Είναι καιρός να πάψουν τα παραμύθια και η εξαπάτηση των πολιτών. Η Ιστορία, κι όχι μόνο, θα κρίνει αλλά και θα (κατα)δικάσει τον πρωθυπουργό, αν από πολιτικό εγκλωβισμό, ανικανότητα ή καιροσκοπική κομματική σκοπιμότητα αρνηθεί να αναλάβει τις εθνικές του ευθύνες και οδηγήσει εκόντως τη χώρα είτε στην έρπουσα εξαθλίωση είτε στη χρεοκοπία, το χάος και την καταστροφή.

Διέξοδος υπάρχει. Είναι ορατή δια γυμνού οφθαλμού. Η εθνική συνεννόηση όλων των φιλο-ευρωπαϊκών δυνάμεων, συμπεριλαμβανομένων και όσων στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν αυτόν τον προσανατολισμό, και η απαγκίστρωση από τον αυτο-εγκλωβισμό, έστω την ύστατη στιγμή. Αυτό επιβάλλει το εθνικό συμφέρον. Συμφωνία με προοπτική την έξοδο από την κρίση με ανάπτυξη, όχι εξαθλίωση με ψέματα.

Ο χρόνος τελείωσε. Ο τόπος τελειώνει.

Πηγή:www.huffingtonpost.gr