«Πριν αλέκτορα φωνήσαι τρις απαρνήση με»
Ιησούς στον Πέτρο, κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο

Πρέπει να ομολογήσω ότι ούτε στιγμή φαντάστηκα πως για να αλλάξεις ριζικά την πολιτική σου, που αποθεώθηκε από τα πλήθη, θα χρειαζόταν να την αλλάξεις τρεις φορές. Και βέβαια αυτή η έλλειψη φαντασίας, προβλεπτικότητας ή όπως αλλιώς θέλετε ήταν διάχυτη στον διεθνή Τύπο, σε Ελληνες που ζουν και εργάζονται στην Καταλωνία, σε κοινοτικούς.
Η πρώτη αποτυχία είχε να κάνει με το δημοψήφισμα της 1/10. Το απαγορευμένο από την ισπανική κυβέρνηση δημοψήφισμα, η παρουσία της ομοσπονδιακής αστυνομίας (Guardia Civil) – μισητής από τον ρόλο της την εποχή του Φράνκο – δεν άφηναν περιθώρια στη λογική να προβλέψει ό,τι συνέβη. Και αυτό που συνέβη ήταν η διεξαγωγή ενός παράνομου δημοψηφίσματος, με χωρίς εχέγγυα εγκυρότητας και με συμμετοχή τελικά περίπου του 40% των ψηφοφόρων. Είπαμε τότε ότι η βίαιη επέμβαση της αστυνομίας δεν επέτρεψε στην πολύχρωμη συγκυβέρνηση να κάνει πίσω. Και ότι θα δινόταν ο χρόνος διαπραγμάτευσης και εξεύρεσης της αυτονόητης λύσης της κρίσης.
Η δεύτερη αποτυχία πρόβλεψης συνέβη λίγες ημέρες μετά. Περιμέναμε ότι ο Πουιτζντεμόν δεν θα προχωρούσε στην ανακήρυξη της ανεξαρτησίας. Τα σημάδια ήσαν πολλά. Η Ευρώπη ξεκαθάρισε ότι δεν θα αναγνωρίσει την Καταλωνία ως συνομιλητή. Ο μύθος που καλλιεργούσε εδώ και χρόνια το κίνημα Δεξιάς, Αριστεράς και Ακρας Αριστεράς, ότι δηλαδή το κράτος της Καταλωνίας θα αναγνωριζόταν αυτόματα ως 29ο κράτος-μέλος της ΕΕ, ήταν απλά μύθος. Και
μαζί με αυτόν διαψεύστηκε και η δυνατότητα διατήρησης του περιπόθητου ευρώ. Διαψευστήκαμε και πάλι. Ο άρχων του παραλογισμού εκείνο το βράδυ κήρυξε την ανεξαρτησία, υπό τις επευφημίες του πλήθους. Ωστόσο, με το να κλείσει την ομιλία του με μια φράση του τύπου «ανεξαρτησία σήμερα, αλλά έπειτα από λίγες ημέρες», έδωσε τροφή για να πιστέψουμε ότι η «στροφή» θα πραγματοποιηθεί σύντομα.
Και ήρθε η τελευταία αποτυχία πρόβλεψης αλλαγής πολιτικής. Τα σημάδια ήσαν πολλά. 1.500 εταιρείες μετέφεραν την έδρα τους σε όμορες περιφέρειες και στη Μαδρίτη. Η πολυήμερη διαμεσολαβητική παρέμβαση του προέδρου της επαρχίας των Βάσκων κ.ά. μας οδήγησε σε ακόμη μία αποτυχία. Ομως το κίνημα της ανεξαρτησίας, παρά το γεγονός ότι έχασε 10-12 ψήφους στη Βουλή, δεν έδρασε έτσι. Προκήρυξε την ανεξαρτησία και λίγο μετά η κεντρική κυβέρνηση ανέλαβε τις περιφερειακές εξουσίες.
Και τώρα τι; Οσο πεισματάρηδες είναι οι ιδεολόγοι της ανεξαρτησίας, άλλο τόσο είμαστε και εμείς οι πραγματιστές. Αυτή ήταν η τρίτη και φαρμακερή κραυγή του πετεινού. Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια και οι εκλογές του Δεκεμβρίου θα διεξαχθούν. Και μια νέα πλειοψηφία θα επιτρέψει την επούλωση των πληγών. Βλέπετε, οι Ελληνες συνηθίσαμε να υπηρετούμε την κακόηχη λέξη μας, που έγινε διεθνώς γνωστή από την ισπανική κρίση, με την πρώτη. Χωρίς να λογαριάζουμε δημοψηφίσματα και λαϊκές κινητοποιήσεις. Ευτυχώς.
Είναι όμως έτσι; Σαν τον Πέτρο διαψευστήκαμε ήδη τρεις φορές…

Το άρθρο δημοσιεύεται στα ΝΕΑ