Η ενδιάμεση συμφωνία αν και με παράπλευρες απώλειες τελικά επετεύχθη.Ένα πακέτο προαπαιτούμενων και όχι ένα τρίτο μνημόνιο καλείται η ελληνική κυβέρνηση να υλοποιήσει.
Αν το δούμε λίγο καλύτερα πέρα από αυξήσεις και περικοπές που υπάρχουν για την κάλυψη του χρηματοδοτικού κενού τα μέτρα δεν αποτελούν τίποτα παραπάνω από ένα μικρό μέρος των προηγούμενων συμφωνιών που ποτέ δεν υλοποιήθηκαν . Είναι προφανές κατά συνέπεια, το ερώτημα τι κάνει κάποιον να πιστεύει ότι οι λίγες αυτές διαρθρωτικές αλλαγές που προτείνονται στην ενδιάμεση συμφωνία θα υλοποιηθούν. Και ποιός πιστεύει άραγε ότι σε 4 μήνες από τώρα όταν η υλοποίηση θα έχει αποτύχει η συμφωνία χρηματοδότησης δεν θα μετατραπεί σε ένα φιλικό διαζύγιο εξόδου από την ευρωζώνη;
Το πρόβλημα των ελληνικών κυβερνήσεων είναι η αδυναμία υλοποίησης οποιουδήποτε προγράμματος.
Η ελληνική δημοκρατία έχει αποτύχει στην λειτουργία της και αυτό αποτυπώνεται στα υψηλά ποσοστά αμφισβήτησης της. Όλα αυτά τα χρόνια είναι ελάχιστες οι μεταρρυθμίσεις και οι ουσιαστικές τομές που έγιναν σε αντίθεση με τις οριζόντιες περικοπές πρωτίστως σε αυτούς που λειτουργούσαν σε καθεστώς διαφάνειας και μέτρησης. Τόσο η βουλή, το κράτος αλλά και η δικαστική εξουσία ευνόησαν όσους βρίσκονταν στην παρανομία και στην αφάνεια. Και όλοι οι παραπάνω λειτούργησαν σε μια ανίερη συμμαχία με στόχο να αποτρέψουν την οποιαδήποτε αλλαγή.
Η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα στις 15 Ιουλίου 2015 κέρδισε μια μεγάλη συναίνεση από το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού συστήματος . Μια συναίνεση, όχι για να εφαρμόσει το προεκλογικό του πρόγραμμα αλλά, μια συναίνεση για να επαναφέρει την χώρα στην κανονικότητα.
Μια συναίνεση που καμία κυβέρνηση δεν είχε τα τελευταία 5 χρόνια.
Η 15η Ιουλίου είναι μια ημερομηνία ορόσημο. Είναι η τελευταία ευκαιρία που έχουμε να ζήσουμε ξανά. Είναι το στοίχημα τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό να αποδείξουμε ότι μπορούμε να είμαστε αξιόπιστοι στις δεσμεύσεις μας.
Είναι προφανές ότι η αυτή η κυβέρνηση δεν μπορεί να εφαρμόσει το πρόγραμμά της.
Είναι επίσης προφανές ότι άμεσα εκλογές δεν μπορούμε να έχουμε με τις τράπεζες κλειστές, άδεια ταμεία και τρέχουσες οφειλές. Οι Ευρωπαίοι εταίροι, μας έχουν βάλει το πλαίσιο. Μια σειρά προαπαιτούμενων και μια σημαντική χρηματοδότηση που θα λειτουργήσει είτε ως το κεφάλαιο της ανάπτυξης της χώρας, ή ως ανθρωπιστική βοήθεια στην μετατροπή της σε μια τριτοκοσμική κοινωνία.
Τους επόμενους μήνες η βουλή και η κυβέρνηση με την διοίκηση πρέπει να επικεντρωθούν αποκλειστικά στην υλοποίηση των προαπαιτούμενων.
Θα είναι τεράστιο λάθος την στιγμή που υλοποιείται ένα τόσο σκληρό πρόγραμμα να συνεχίζεται μια νομοθετική πρωτοβουλία που είτε καταναλώνει σημαντικούς κοινοβουλευτικούς πόρους είτε ακόμη χειρότερα τορπιλίζει την υλοποίηση του.
Το Ελληνικό Κοινοβούλιο διαθέτει τα κατάλληλα εργαλεία μέσω του νομοθετικού έργου όσο και του κοινοβουλευτικού ελέγχου, ώστε να επικεντρωθεί στην θεσμοθέτηση των απαραίτητων νόμων για την υλοποίηση του προγράμματος αλλά και τον ελέγχο υλοποίησης των αντίστοιχων νόμων αντίστοιχα.
Η όποια άλλη νομοθετική πρωτοβουλία άσχετη με τα προαπαιτούμενα θα πρέπει να παγώσει. Το ίδιο και η όποια άσχετη με αυτά ερώτηση στην βουλή.
Τους επόμενους μήνες θα πρέπει να θέσουμε έναν μικρό εθνικό στόχο. Να υλοποιήσουμε επιτέλους μια συμφωνία. Να δείξουμε ότι μπορούμε. Για τα μικρά και τα μεγάλα. Να αποκτήσουμε την αυτοπεποίθηση και την αξιοπιστία μας. Και μετά να ζητήσουμε την όποια λαϊκή εντολή. Όχι για τους άλλους. Πρωτίστως για εμάς. Για την πραγματική ελπίδα.