Και ξαφνικά η κοινωνία έπεσε σοκαρισμένη από τα σύννεφα. Σοκαρισμένη, όχι γιατί έμαθε τι γινόταν αλλά γιατί κάποιες και κάποιοι βρήκαν το κουράγιο να μιλήσουν για αυτό που γινόταν. Αυτό που ήξεραν τα θύματα και οι θύτες, αυτό που έβλεπαν γνωστοί και φίλοι, αυτό που υποψιαζόντουσαν συνάδελφοι και συνεργάτες, αυτό που άκουγαν και συζητούσαν οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ του δημόσιου βίου. Ότι δηλαδή, το πάθος για διάκριση στην τέχνη και τον αθλητισμό, το δικαίωμα στην εργασία και την εκπαίδευση πέρναγε συχνά μέσα από ψυχικό και σωματικό βιασμό. Ότι τα φτερά που άνοιγαν τα νέα παιδιά στη ζωή ήταν πολλές φορές βαριά πληγωμένα εξ αρχής.

 Άμεση ήταν, μετά την πρώτη παγωμάρα, η αντίδραση των διάφορων «διαμορφωτών» της κοινής γνώμης. «Και γιατί δεν άνοιγαν τόσο καιρό το στόμα τους;», «άμα δεν ήθελαν, ας μην πήγαιναν στο χώρο τους», «είναι δύσκολοι και ιδιόμορφοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες», «θέλει θυσίες ο αθλητισμός», «δεν θα κόψουμε και το φλερτ στη δουλειά μας τώρα», «δεν θα μας πουν και πως θα φερνόμαστε στο σπίτι μας», ήταν μερικά από τα «επιχειρήματα» που τέθηκαν στην υπηρεσία των κάθε λογής βιαστών. Η αμφισβήτηση της εξουσίας του, γιατί περί αυτού πρόκειται, ερέθισε τα αντανακλαστικά ενός κατεστημένου που κρυβόταν στη σκιά της ένοχης σιωπής.

Διαβάστε τη συνέχεια στην athensvoice.gr