Η συμπόρευση

Ερρίκος Μπαρτζινόπουλος 23 Μαϊ 2014

Κατανοώ απόλυτα την πίεση που αισθάνονται στον ΣΥΡΙΖΑ. Το λέγαμε και προχθές ότι ο χρόνος δουλεύει σε βάρος τους. Το ξέρουν καλά. Αν επιβεβαιωθεί ο «οδικός χάρτης» τον οποίο επικαλείται η κυβέρνηση, η θέση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα καθίσταται ολοένα και δυσχερέστερη. Η επιχειρηματολογία του θα αποδυναμώνεται, η απήχησή του στο εκλογικό σώμα θα συρρικνώνεται, οι προοπτικές εξουσίας θα ακυρώνονται. Γι? αυτό και σε αυτές τις εκλογές κάτι πρέπει να γίνει, κάτι πρέπει να επιτύχουν.

Η πίεση, όπως κι ο πανικός, είναι κακός σύμβουλος. Και επιβεβαιώνεται και στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ. Χρειάζεται ψήφους και, ως γνωστόν, μία από τις μεγάλες αδυναμίες του είναι η έλλειψη συγγενικών δυνάμεων, από τις οποίες θα μπορούσε να αντλήσει. Οι ΑΝΕΛ δεν φθάνουν. Ή υπάρχουν ή δεν υπάρχουν το ίδιο είναι. Γι? αυτό και το άνοιγμα στους ψηφοφόρους της νεοναζιστικής συμμορίας. Είναι η μοναδική δεξαμενή στην οποία θεωρούν ότι μπορούν να προσβλέπουν. Και το απέδειξαν ανερυθρίαστα και ο Σακελλαρίδης και η Δούρου. Ψήφοι να ?ναι κι απ? όπου να ?ναι. Και από κοντά κι ο Τσίπρας.

Θα ήθελα να ήξερα τι λέει για το εγχείρημα «επαναφοράς στον δημοκρατικό δρόμο των παραστρατημένων ψηφοφόρων» ο λαλίστατος σε περιπτώσεις παραβίασης της δημοκρατικής τάξης Μανώλης Γλέζος. Συμφωνεί, επιδοκιμάζει, επικροτεί, συμμετέχει; Εως τη στιγμή που πληκτρολογώ αυτές τις λέξεις το μόνο που υπάρχει είναι η σιωπή του. Που αν συνεχιστεί θα ισοδυναμεί με συμπόρευσή του στον δρόμο που έχουν πάρει ο Τσίπρας και οι υποψήφιοί του. Και που όσο κι αν προσπαθήσουν, εκείνο που αποκλείεται να καταφέρουν είναι να πείσουν ότι αγωνιούν και πασχίζουν για όσους «περιστασιακά» βρέθηκαν στην κάλπη της νεοναζιστικής σπείρας.

Δεν ξέρω αν και πόσους θα «σώσουν». Εκείνο που ξέρω είναι ότι έκαναν μια επιλογή που -είτε τους αρέσει είτε όχι- θα τους συνοδεύει και τη Δευτέρα. Κι όχι επειδή η κομματική προπαγάνδα της ΝΔ είναι -και σε μερικές περιπτώσεις πραγματικά είναι- αδίστακτη και υπερβολική, αλλά επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ, διά του ίδιου του αρχηγού του, επέλεξε αντί να σταθεί απέναντι στους χρυσαυγίτες ψηφοφόρους, να τους καλέσει σε «κοινό αγώνα».