Προφανώς και πρόκειται περί ενός προωθητικού συμβιβασμού. Και ως τέτοιον τον χαιρετίζουμε.
Μετά από 20 χρόνια προσπαθειών, μια διαδικασία που ξεκίνησε στη Σύνοδο του Ρίο το 1992 και 6 χρόνια από την αποτυχία στη Κοπεγχάγη, εκπρόσωποι από 196χώρες υπέγραψαν μια συμφωνία, με φιλόδοξους στόχους για τον περιορισμό της αύξησης θερμοκρασίας και τον έλεγχο των κυβερνήσεων για την επίτευξη των στόχων αυτών.
Είναι ένα πρώτο βήμα σε ένα μακρύ ταξίδι που η παγκόσμια κοινότητα αποφάσισε να δράσει από κοινού με συμπεφωνημένα εργαλεία…
Η νέα συμφωνία αλλάζει τη δυναμική απαιτώντας κάποιες μορφές δράσης από κάθε χώρα, πλούσια ή φτωχή.
Ήταν μια από τις τελευταίες ελπίδες μας, η επίτευξη μιας συμφωνίας η οποία θα δημιουργούσε τις προϋποθέσεις για να αποτραπούν οι πιο καταστροφικές συνέπειες της υπερθέρμανσης του πλανήτη.
Η νέα συμφωνία καθορίζει ένα χρονοδιάγραμμα απολογισμού κάθε πέντε χρόνια, με σχέδια που θα αξιολογούν αυστηρά τα αποτελέσματα και θα αναδιαρθρώνουν τις πολιτικές τους. Η πρώτη συνάντηση θα λάβει χώρα το 2020, όπου ενδεχομένως να χρειαστεί κάποιες χώρες να αποδεχθούν αυστηρότερες πολιτικές. Τα εργαλεία αποτίμησης και καταγραφής των αποτελεσμάτων αφέθηκαν σε ένα ευέλικτο πλαίσιο διπλωματικής προοπτικής. Σε κάθε περίπτωση ο στόχος είναι κοινός: Επίσημο όριο στην απειλητική άνοδο της θερμοκρασίας μέχρι το τέλος του 21ου αιώνα. Ο περιορισμός της αύξησης της θερμοκρασίας σε λιγότερο από 2 ° C, ή ίσως ακόμα και σε 1,5 ° C. (Η Γη έχει ήδη ζεσταθεί περίπου 1 ° C από την προβιομηχανική εποχή). Μέχρι το 2050, το αργότερο, πρέπει να έχουμε στραφεί – σε επίπεδο πλανήτη – σε 100% Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, αν θέλουμε να πετύχουμε τους στόχους που τέθηκαν.
Υπάρχουν πολλά σκληρά ερωτήματα σχετικά με το πόσο αποτελεσματικά θα είναι αυτά τα διπλωματικά εργαλεία. Θα λειτουργούν τα μέτρα διαφάνειας;
Η πραγματικότητα είναι ότι η συμφωνία του Παρισιού μπορεί απλώς να ενθαρρύνει τις χώρες να εντείνουν τις προσπάθειές τους. Δεν μπορεί να τις αναγκάσει να το πράξουν.
Με άλλα λόγια, η συμφωνία του Παρισιού είναι μόνο ένα πρώτο βήμα. Ίσως το πιο εύκολο βήμα. Για να σταματήσει η υπερθέρμανση του πλανήτη, κάθε χώρα θα πρέπει να κάνει πολύ περισσότερα στα επόμενα χρόνια για τη μετάβαση από τα ορυκτά καύσιμα (τα οποία εξακολουθούν να παρέχουν το 87 τοις εκατό της παγκόσμιας ενέργειας) και να κινηθεί προς καθαρότερες πηγές σταματώντας ταυτοχρόνως και την αποψίλωση των δασών. Η συμφωνία στέλνει στην «άσχημη πλευρά της Ιστορίας» την ενέργεια από ορυκτά καύσιμα, που είναι εν πολλοίς η αιτία της παγκόσμιας υπερθέρμανσης.